Eining - 01.03.1962, Blaðsíða 11

EINING
11
Bls. 124:
Vegurinn er villugjarn
vist á myrku ævikveldi.
Stjörnuauga — eg bið sem barn
um birtu af þínum skæra eldi.
Bo Bergnmn.
Bls. 131:
Finnum, þar sem fjallið bláa var,
fölgrátt þokuhaf.
Svona er ævin öll, sem lífið gaf.
Tarjei Vesaas.
Bls. 139:
Hjarta, þú ert börpuvaldur,
hljómaveröld skipt og ein!
Gleðiómar gullnir titra,
grætur í lagiö sorgarkvein.
Örlagatvísöngs óðarstefin
eilífð flytur, dimm og skær.
Bak við fossnið funablóðsins
feigðarhljóm í strengi slær.
P. Rosegger.
Stækkaðu byljina, Helþytur! Hugrakkir
viljum við standa,
hlæja að örlögum þeim, sem lífi okkar
granda.
Stormaðu ísþrár, við ætlum að mæta þér
líkir,
þótt ofureflið sé vissa — í huganum
stoltið ríkir.
Æskuárin eru jafnan vegsömuð, en í
Systurljóöi, eftir Dan Anderson, cru eftir-
farandi setningar:
Þyngstu sporin þar við gengum þreytt
um bernskuár,
og enginn veit hve æskufátækt
okkar var þá sár.
Víst mætti Eining staldra við kvæðið
Breiinivínió, eftir Wilhelm von Braun, en
það má gjarnan geymast til seinna, en að
þessu sinni aðeins örfáar setningar:
Ó, grát mig nýtt og grænt, þú ljúfa vor,
ef grætt fær táraskúr þín — dauðans spor.
Erik Lindorm yrkir: Tveir Júdasar. Hinn
fyrri var þó ekki verri en það að hann
hengdi sig, en liinn?
Hann var í kápu með hundskinnskraga,
hreykinn af sínum stóra maga.
Með óhengdan svip og utaná-glaður
ætlar að verða bæjarráðs-maður.
Maíljóó, eftir .1. W. Goethe, er fallegt. Og
sennilega var það iiyggilegt að láta bókina
cnda á litlu, hugþekku kvæði: Von, eftir
Schiller. Niðurlagsstefið er þetta:
Sú staðreynd er ei bundin brigð né táli
og birtist engri spurn sem fávíst svar.
Samvizkunnar hreyfir hugur máli:
Heimi betri sérliver fæddur var. —
Þann veg þú keinst til vonarlandsins bjarta,
sem vísað hefur rödd frá þínu bjarta.
Bls. 140:
Hjarta livert er hörpu líkast —
hörpu gæddri strengjum tveimur,
gleðióma gefur annar,
grætur í hinum tregahreimur.
Örlaga liönd þá hreyfir,
hulda leikur guðadóma,
brúðkaupsdag — liinn dýra fögnuð,
degi síðar — líksöngshljóma.
P. Rosegger.
Það er eins og ljóð bókarinnar í heild
glími við ærið torráðnar gátur lífsins.
Æskuþrá, eftir Ola Hansson, er hugþekkt
Jítið ijóð:
Þú komst eins og mynd í myrkri,
svo mild og skær.
Eins og þagnir þúsunda skóga —
eins og þytur og blær.
Eins og hólmi í lífsins hafi
með heimsins dýrð.
Þú, æskuþráin mín eina,
við arin skírð.
Ég vildi syngja mér sönginn
um sólheim þinn,
og strjúka lagið við strenginn
hvern starfsdag minn.
En einmani örlagabundinn
fann yndi vart,
í leiknum að ljóðsins eldi,
þótt logaði glatt.
í bókinni eru falleg ljóð, hugþekk ljóð
og sérkennileg ljóð, eins og Nótt á heiói
eftir August Strindberg. Rokmjöll er rétt-
mætt bænarkvak stríðstímakynslóðar:
Fjúk þú mjöll, á förnum vegi,
fel í drifi sérhvert spor,
stígðu dans um stund á teigi,
stattu við unz Ijómar vor.
Er Djöfsi vonlaust Herrans hafði freistað
hljóp hann reiður burtu, - já, þú veizt það -,
og vitlaus víni grét.
Það eru þá samkvæmt þessum orðum
skáldsins djöfulstár, sem menn drekka og
gera þá vitlausa. Niðurlagsorð ljóðsins eru
þessi:
Þegar skríllinn ærist, lirín og æðir,
er það ekki brennivín sem flæðir
í maga menningar?
Já, það er víst ekki alveg laust við að
eitthvað óhollt sé í maga menningarinnar
nú sem fyrr.
Reimleikinn i þakherberginu. Gott
kvæði. Og Áköllun, eftir Gripenberg, ágætt.
Endar á þessa leið:
Ljúft er æviskeið dropans, sem hverfur
loksins að eilífu í hafið,
hamingjusamt er laufið, að síðustu
í skógarins faðmi grafið.
Víst er borið til fórnar mitt hjarta
í kynstofnsins hof,
en þótt hnígi eg í valinn, er eilífðin min,
— því sé ætt minni dýrð og lof.
Eins og góðri bók sæmir er þessi ekki
heldur algerlega laus við ofurlitla gaman-
semi. Wilhelm von Braun yrkir: Óskir á
ýmsa vísu:
Eiginmenn:
Ó, að frúr væri unnt að selja!
Yngismeyjar:
Ó, að hægt væri að kaupa menn!
Eiginkonur:
Ó, ef mætti eg e/n/ur-velja!
Ekkjur:
Ó, ef karlinn minn lifSi enn!
Og að síðustu er það einn, sem hefði vilj-
að taka að sér lilutverk skaparans. Tor
Jonsson: Ósk fátæklingsins:
Væri eg guð
vildi eg skapa,
ástina og dauðann,
aðeins þau tvö.
Einhver hefur lagt lélegra til íslenzkra
bókmennta, bæði fyrr og siðar, en Sigurður
Ivr. Draumland með þessum ljóðaþýðingum,
og hygg ég að þær geti orðið hverjum les-
anda meira virði, sem gaumgæfilegar þær
eru lesnar.
Pétur Sigurösson.
Eftirmáli:
Bókin, sem er í litlu upplagi, fæst aðeins
gegn pöntun til Prentverks Odds Björns-
sonar, Akureyri. P. S.
t=]
Vínveitingaleyfin auka
drykkjuskap
Beynsla Norðmanna hefur orðið sú, að
ölvunarafbrotin liafa orðið helmingi fleiri
en undanfarin ár í þeim bæjum, sem n>dega
fengu áfengissöluleyfi. Svo berja menn
höfðinu við steininn og fullyrða að hömlur
geri illt verra. Þær eru víðast hvar liið
eina, sem dregur raunverulega úr drykkju-
skapnum.
1=]
dláttara
Hún: í gær var ég með pilti, sem aldrei
hafði kysst stúlku.
Hann: Gaman liefði ég af að sjá þann ná-
unga.
Hún: Það er nú of seint.
Og niðurlagsstefið er þetta:
Breiddu gleymsku blæju yfir
bölvun heims á feigðarnöf,
svo allt sem röngu lífi lifir
lúti djúpt í týnda gröf.
Helþytur, eftir Bertel Gripenberg, er eins-
konar styrjaldar-grafskrift, og er eitt stef-
ið á þessa leið:
Er þá ekkert út á bókina að setja? spyr
einliver. Vafalaust mun sá sem leitar, einn-
ig þar finna eitthvað. Einstöku setningar
virðast dálítið þvingaðar, eins og þessar í
Bæn linditrésins:
vitað rjúfa skugganna fylkingar.
En í kvæðinu koma fyrir þessar línur:
Guð hjálpi þér maður, sagði frúin, er
maður hennar tók skakkan barnavagn, þetta
er ekki okkar barn. — Það er þó að minnsta
kosti betri vagn, svaraði maðurinn.
Mamma, spurði litla stúlkan, er það rétt
að ég hafi fæðst í nóvember? — Já, góða
mín.
Einkennilegt, sagði sú litla, þá eru þó
allir storkarnir suður í Afríku.