Bílddælingur - 02.02.1952, Side 5

Svaraðu, segi eg! -Húfan? Já það var ljótt af telpunum að gera gys
að liúfunni þinni, - ákaflega ljótt. Heyrið þið það, stúlkur. En
að taka því svona. Nei, það ætti að flengja þig, Hjálmar, reglulega
að kaghýða þig.
Æst, innst inni óþægilega stefnulaus varðandi ákvörðun aflarots
og refsingar, virti hún fyrir^sér þetta tómatrauða, þráalega drengs-
andlit. Aldrei var hægt að fá hann til að líta djarflega út* Allt
af stóð hann svona og góndi upp um veg^i. Yav hann svona óumræði-
lega óframfærinn, eða var hann bara þráablóð? - Jæja, í dag hafði
hann þó ástæðu til að verá*-'-skömmustulegur. Hún sleppti handlegg
hans og dan^laði í bakið á honum.
Parðu £ skammarkrókinn!
0g í framhaldi af þessu - -
Hann hafði verið í skammarkróknum og mundi að líkindum verða
að sitja eftir. Hann var undir myndugu eftirliti, svo það var ekki
hættulaust að hrekkja hann. Það mátti ímynda sár að hann hlypi og
klagaði til að koma öðrum í bölvun en draga úr sinni eigin sök. En
það ætti að vera heimilt að rabba svolítið við hann!
Lilli-Hjalli með húfuna! kvað við í skólagarðinum. - Húfu-
ííjalli, - Hjalli húfa, - -
Pyrst hafði hann reynt að vera berhöfðaður. Ebbi gat varla
farið að kjafta frá því, því þá - hvað sem fyrir kæmi - gæti Hjálm-
ar klagað Ebba. En það var margra stiga frost og að lokum tók
kennslukonan eftir honum í glugganum.
Hjálmar, viltu tafarlaust láta á þi^ húfuna! Gegndu strax!
En þe^ar hún sá að hann var kominn ut með húfuna á höfðinu brá
henni í brun. Hvernig gat nokkrum dottið í hug að setja annaðeins
og þetta á nokkurt barnshöfuð? Barnið uppi £ glugganum skynjaði
strax hvernig barninu niðri í garðinum leið, og kenndi í brjósti um
það. Ilún ákvað með sjálfri ser £ fyrsta lagi að hafa auga með hin-
um krökkunum, í öðru lagi að hann skyldi ekki þurfa að sitja eftir.
- Nei, hún hafði sannarlega ekki brjóst á því að hrella hann meira
en orðið var, - og barnatennur eru nú svo lausar - - .
Full skilnings, jafnvel ufurlftið hrygg, settist hún við einn
gluggann, fyrir miðju,þar sem gluggatjöldin skýldu henni ekki, -
Raddirnar niðri í garðinum urðu að hálfgerðu hvísli, en þar var
líka byrgi þar sem hægt var að safnast saman. Þangað lokkuðu stóru
strákarnir úr efri bekkguBi*mJSjálmar, tortrygginn og hvekktan.
Það gullu við fagnaðaróp er húfan fauk af.
Svei mér þá! Það er pappír í húfunni!
Já, sjáið þið bara!
Eg held að það sé eitthvað fleira bogið við þig,.lagsi,
Kannske við ættum að athuga hvort hann á nokkuð dót? sagði
Karl alvarlegur £ bragði.
Svona litill? Það efast ág um.
Já, en með svona húfu!
Fjandakornið, við skulxim sjá til, sagði öli.
En kennslukonan - -
Kennslukonan! öli fussaði. Hana skaltu senda heim til m£n
eitthvert kvöldið, þá skal ág athuga það sem hún^á.
Kafrjóður, með útblásnar kinnarnar, stóð Hjálmar þarna,skim-
andi örvæntingarfullur upp £ byrgisþakið, ^umkringdur af hrekkjaióm-
unum. Hann stamaði að hann vil-di komast út *
Stilltur, lagsmaður, sagði Bertel illkvittnislega, við skulum
athuga málið fyrst.
Samt sem áður varð ekkert af frekari athugun.
1952 r —Xui l'“U B^LÞLÆLlNþllH , lU r r"'^.
. sxöa*