Neisti - 23.12.1972, Side 1

Séra Kristján Róbertsson
Hugsað til vina
Sjaldan verður manni eins hugsað
til fjarlægra vina sem á jólum. ‘Að
því legti er jólahátíðin mikill hvati.
mannlegra tengsla, að hún færir
Ímennina nær hver öðrum, þó að fjar-
lægðir skilji. Ég minnist ekki þeirra
jóla, að mér hafi ekki einhverntíma
orðið hugsað til gamalla kynna og
Ijúfra stunda á liðinni tíð.
Minningar frá liðnum jólum eiga
alltaf veglegt sæti í safni því, sem
! árin eru stöðugt að hæta við. Eg minn-
ist aðfangadagskvölda í Siglufirði og
þeirrar helgi, sem þá virtist hafa tek-
ið sér bólfestu í þessum tígulega,
norðlæga fjallasal. Ég minnist klukkna
hljómsins frá turninum, sem barst
út yfir bæinn í húminu. Eg minnist
lofsöngsins í kirkjunni og safnaðar-
Iins, sem ávalt er fegursta skrautið
í hverju Drottins musteri.
Eg er þakklátur fyrir þessar minn-
ingar. Eg er þakklátur fyrir árin —
tvisvar sinnum þrjú — sem ég átti
með Siglfirðingum. Þau ár voru mikil-
vægir áfangar, sem auðguðu líf mitt
að kynnum, reynslu og minningum.
Söfnun jarðneskra fjársjóða hefur
einlægt gengið í hálfgerðu basli fyrir
mér, og eykst mér lítt búhyggja með
árunum. Um söfnun þeirra fjársjóða,
sem mölur og ryð fá ekki grandað,
er hins vegar ekki mitt að dæma. En
eitt get ég fullyrt: Eg tel mig ríkan
mann vegna margra góðra minninga,
sem ég á frá mínum mörgu dvalar-
stöðum og því góða fólki, sem mér
hefur auðnazt að kynnast. Þeim fjáir-
sjóðum mun ég halda áfram að safna
og njóta, meðan Guð gefur mér tíma
og tækifæri.
Það er því af einlægum huga, að
við hjónin og börn okkar sendum
Siglfirðingum kveðjur og óskir um
blessunarríka jólahátíð og farsæld á
komandi árum.
Skammdegismyrkrið herðir nú tök
sín á tilveru okkar. Það er heldur
ekki bjart yfir, þegar litið er til
heimsins í heild. Aldrei hefur fram-
tíð mannkyns og menningar virzt
jafntvísýn og nú. Og yfir okkar eigin
þjóð hvíla skuggar margra og tor-
leystra vandamála.
En „stjarna er fyrir stafni
stýrið í Drottins nafni.“
Ef við fylgjum dæmi þeirra vitru
manna, sem létu stjörnu Jesú ráða
leið sinni, mun för okkar inn í fram-
tíðina takast og aftur birta yfir leið-
um okkar.
Gleðilega hátíð.
Kristján Róbertsson.
koaiki
á kaitu/n núnum
Ég kveiki’ á kertum mínum
við krossins helga tré.
I öllum sálmum sínom
hinn seki beygir kné.
Ég villtist oft af vegi.
Ég vakti oft og bað.
— Nú hallar helgum degi
á Hausaskeljastað.
í gegnum móðu' og mistur
ég mikil undur sé.
Ég sé þig koma, Kristur,
með krossins þunga tré.
Af enni daggir drjúpa,
og dýrð úr augum skín.
Á klettinn vil ég krjúpa
og kyssa sporin þín.
Þín braut er þyrnum þakin,
hver þyrnir falskur koss.
Ég sé þig negldan nakinn
sem níðing upp á kross.
Ég sé þig hæddan hanga
á Hausaskeljastað. —
Þann lausnardaginn langa
var líf þitt fullkomnað. —
Ég bíð unz birtir yfir
og bjarminn roðar tind.
Hvert barn, hvert Ijóð, sem lifir,
skal lúta krossins mynd.
Hann var og verður kysstur.
Hann vermir kalda sál.
Þitt líf og kvalir, Kristur,
er krossins þögla mál.
Ég fell að fótum þínum
og faðma lífsins tré.
Með innri augum mínum
ég undur mikil sé.
Þú stýrir vorsins veldi
og verndar hverja rós.
Frá þínum ástareldi
fá allir heimar Ijós.
Davíð Stefánsson frá Fagraskógi