Akranes - 01.11.1945, Blaðsíða 2

122
AKRANES
Iþróttirnar geta þroskað líkama og sál
Það var sú tíð að íslendingar voru íþróttamenn; afreks-
menn, sem gátu sér orðstír utan síns lands. Það varð fljótt
hljóðara um þau afrek sem önnur eftir að frelsi þjóðarinnar
og fullveldi var farið. Þó voru glímur lengi iðkaðar af miklu
kappi fram á síðustu áratugi.
Á síðari árum hafa íþróttir eflzt mikið hér á landi og áhugi
fyrir þeim aukizt verulega. Lengst af brann eldurinn skær-
ast í Reykjavík, enda var þar að ýmsu leyti hægara um vik
en í hinum dreifðu byggðum og smáþorpum úti um land. En
frumölduna fyrir endurreisn íþróttanna má sjálfsagt mikið
þakka ungmennafélagsskapnum, sem fór eins og stormur um
landið eftir síðustu aldamót. Sá stormur vakti þá hreyfingu
hér á landi, bæði í íþróttum og annarri þjóðlegri menningu,
sem enn sér staði í þjóðlífinu, og veitir ef til vill enn um
stund nokkurt viðnám við ýmsum óheillaöflum, hvort sem
eru af innlendum eða erlendum toga spunnm.
Meðan Ungmennafélag Akraness starfaði hér á sínu bezta
skeiði, voru íþróttir hér ræktar og stundaðar allmikið. Þá
hafa starfað hér íþróttafélög síðan hinn gamli ungmenna-
félagsskapur lagðist niður. Hefur áhugi jafnaðarlegast verið
nokkur, en erfiðleikarnir, sem við hefur verið að etja marg-
þættir. Allt þetta skal ekki frekar rakið hér, því að einhvern-
tíma verður rækilega sagt frá því í sagnaþáttum blaðsins.
Það þarf ekkert að efast um gagnsemi íþróttanna á líkam-
lega heilsu manna, sé þar vel á haldið og í hóf stillt. En hitt
er meira um vert, að þær geta ekki verið veruleg eða varan-
leg heilsuvernd, nema þær séu þann veg ræktar, að þær hafi
samhliða hin ákjósanlegustu áhrif á andlegt heilsufar þjóðar-
innar, á manndóm hennar og alhliða menningu.
Á síðustu árum hefur alhliða íþróttastarfsemi aukizt veru-
lega í landinu, enda hefur ríkið styrkt starfsemina verulega
og látið af hendi leiðbeinandi starf og styrki.
Starf og áhugi íþróttaæskunnar á Akranesi hefur líka auk-
izt mikið á síðustu árum. Sjálfsagt hlutfallslega engu minna
en annars staðar. Hefur hún í því efni ekki látið sitja við orð-
in tóm. Hún hefur þvert á móti unnið afrek í því að tryggja
aðstöðu sína til að iðka íþróttirnar með fullkomnum árangri
til manndóms og meta, með því að byggja fullkomið íþrótta-
hús til alhliða starfsemi íþróttanna.
Hér verður nú á eftir gefin skýrsla um íþróttalíf á Akra-
nesi síðastl. sumar, en áður skal gerð nokkur grein fyrir
byrjun starfsins á þessu hausti og hugsaðri tilhögun í vetur.
íþróttahúsið er ekki alveg tilbúið til fullkominnar starf-
semi alhliða íþrótta. Verður það sennilega síðari part nóv-
embermánaðar. í leikfimishúsi barnaskólans fer nú fram eft-
irfarandi starfsemi auk starfs skólabamanna: Fimleikaflokkur
pilta — stúlkna og kvenna.
Auk þess starfar í húsinu glímuflokkur.
Nú er verið að fullgera íþróttahúsið. Auk ágætra búnings-
klefa fyrir pilta og stúlkur, svo og böð, verða þar sérstakir
þurrkklefar. Mun það vera óvíða enn sem komið er hér á
landi. Þegar þetta hús verður þannig fullbúið samkv. framan-
sögðu, eykst starfsemin mjög mikið. Fólki og flokkum fjölg-
ar, auk þess sem teknar verða upp fleiri íþróttagreinar innan
húss. Þannig mun bætast við starfsemina: handknattleikur,
knattspyrna, frjálsar íþróttir og badminton. Þetta nýja hús
gerir þessa fjölþættu og auknu starfsemi mögulega.
Með öruggu og markvissu starfi hafa íþróttafélögin hér
unnið þrekvirki með húsbyggingunni. — Nemið eigi staðar,
heldur látið þetta myndarlega átak verða áeggjan til nýrra
dáða, og meiri sigra fyrir bæ ykkar og byggð, fyrir land ykk-
ar og þjóð.
Vinnið af alhug og eindrægni að fullborga húsið, og halda
því vel við utan og innan. Þegar það er búið eigið þið að hafa
á takteinum fullhugsað og skipulagt verkefni. Verkefni, sem
mannar ykkur og þroskar, jafnt til sálar sem líkama. Þá er
æska Akraness virðingarverð, á réttri leið, æsku landsins
annars staðar til uppörvunar og fyrirmyndar.
höfðu sagt sig úr einum söfnuði í Berlín. Við athöfn, sem
koma átti í stað fermingar, ávarpaði skólapiltur tilheyrend-
urna, í stað fermingarbarnanna, á þessa leið:
„Þetta er trú vor: vér þekkjum engan föður á himnum.“
Um þetta leyti voru mútur svo algengar í Þýzkalandi, að
embættismenn þjóðarinnar ætluðust blátt áfram til þess að
þeim væri mútað. Þá munu og klámreyfararnir hafa verið
útbreiddasta lesmálið í landinu, og bíósýningarnar voru eftir
þessu. Þarna var akur fyrir verstu tegund gyðinglegra við-
skipta, og upp af slíkum jarðvegi spratt undarleg pólitísk
stærð, sem varpaði dimmum skugga á heila heimsálfu, og
jafnvel lengra, og seiddi að lokum hinn ferlegasta drápsgald-
ur yfir allar þjóðir.
Um þetta leyti voru menn að bisast við að velta „bjargi
aldanna" úr Rússlandi. Síðan hefur margt lotið lágt bæði í
Rússlandi, Þýzkalandi og fleiri löndum. Gyðingar hrópuðu
forðum: „Hans bióð komi yfir oss og börn vor“, og börn vor.
Sannarlega hefur komið nóg blóð yfir þá ógæfusömu þjóð og
böm hennar. Og blóð kom yfir þær blindu þjóðir, sem reyndu
að velta hornsteini hinnar kristilegu menningar — bjargi
aldanna, út úr vegi þeirra og lífi, og tróðu fótum hina kristi-
legu siðmenningu í nafni frelsis og framfara. Þjóðirnar ætl-
uðu svo sem ekki að gera svo lítið úr sér að mæna til einhvers
guðs í skýjunum, er úthellti yfir þær „yfirgnæfanlegri bless-
im“. í stað þess trúðu þær á hörku stáls og steðja og kynngi
sinnar eigin kunnáttu, sem að síðustu lét rigna yfir þær eldi
og brennisteini og náði hámarki sínu í helvítiskrafti og kvöl-
um atómsprengjunnar.
Þannig fór um gáleysi, léttúð og siðspillingu þjóðanna í
þetta skiptið. Hvert verður hlutskipti þeirra, sem enn halda
áfram á sömu braut nautnalífs, ráns og klækja og allskonar
spillingar í viðskiptum, stjórnmálum og félagslífi?
Þótt menn séu nú hættir að trúa á glötun og helvíti mið-
aldaguðfræðinnar, þá er bæði glötun og kvalir enn rammur
veruleiki. Nú hafa menn rýnt svo lengi í efnið, knúið á þær
dyr, leitað og beðið til þess guðs síns, að með efnasamsetn-
ingi geta þeir nú tortímt öllu mannkyni. .
Þannig hefur nú þróun málanna, framvindan sjálf og raun-
vísindin stillt mannkyninu á barm hins ægilegasta helvítis
og býður því tvo kosti: að snúa við af glötunarveginum, taka
sinnaskiptum, leita góðleikans, tilbiðja Guð í stað skepnunn-
ar, — eða farast. Nú er hin gamla prédikun siðbótamanna og
vökumanna allra alda orðin að römmum veruleik og hrópar
hátt í himininn og til þeirra, sem á jörðinni búa:
„Ó, land, land, land, heyr orð drottins.“
Og það, sem hvert land og hver þjóð þyrfti nú helzt að
heyra, eru þessi óumflýjanlegu dómsorð reynslunnar:
„Lýðurinn ferst, þar sem engar vitranir eru.“
Pétur Sigurðsson.