Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1925, Blaðsíða 31

þessu máli og vann mjög á móti honum í blaði sinu.
Varð hann þjóðkunnur fyrir þéssa baráttu gegn »pro*
gressivistum« og foringja þeirra.
Arið 1914 fékk hann áskorun um að verða í kjöri
sem þingmannsefní í öldungadeildinni fyrir Ohio og
hlaut kosningu. Og upp frá því var hann víðkunnur
í stjórnmálaheimi Bandaríkjanna. Hann þótti hafa
flesta kosti, sem stjórnmálamann mega prýða, og það
hafði hann um fram ýmsa flokksbræður sína, sem
kunnari voru en hann, að hann naut mjög almennra
vinsælda. Pó var eigi talið, að hann gerði sjer far um
að afla sér þeirra — þær komu ósjálfrátt. Honum
var einkum talið það til gildis, að hann væri »hraust-
ur, heilbrigður í skoðunum og blátt áfram«, og átti
þetta að tákna, að honum væri fyrir öllu, að flokks-
menn héldust trúlega í hendur og hefðu enga útúr-
dúra í skoðunum. Prisvar hafði hann farið til Ev-
rópu fyrir stríðið og þótti jafnan hafa mikið til brunns
að bera í stjórnmálum þessarar álfu, enda komst
hann fljótt i utanrikismálanefnd öldungadeildarinnar.
Eftir að ófriðurinn hófst var hann einn af fyrstu
þingmönnum samveldisflokksins, sem fann opinber-
lega að Wilson fyrir röggsemdaleysi hans í ófriðar-
málum.
Pegar forsetakosningarnar fóru fram 1916 kom það
til mála, að Harding yrði í kjöri, en af því varð þó
eigi. Charles E. Hughes, sem seinna varð forsætis-
ráðherra hans, var boðinn fram og tapaði — með
minsta minna hlula, sem dæmi eru til við forseta-
kosningar, 31 atkvæði. En þegar Harding varð for-
setaefni, fjórum árum síðar, átti hann hægastan leik,
sem nokkur hefir átt við slíka kosningu. Yfirgnæf-
andi meiri hluti þjóðarinnar var æstur af gremju út
í Wilson og jafnvel flokksmenn hans höfðu fælzt frá
honum miljónum saman. Má fullj'rða, að hver sér-
veldismaður, sem verið hefði í boði á móti, hefði
hlotið að falla. Enda urðu úrslit kosninganna þau,
(29)