Alþýðublaðið - 12.12.1923, Blaðsíða 3

ALPYÐUBLaÐIÐ
3
Hjálparst^ hjákrunarfélags-
ins >Líknar« ®r epin:
Mánudaga .
Þriðjudagá .
Miðvikudaga
Föstudaga .
Laugardaga
, kl. ii—12 f. h.
— 5—6 «• --
— 3—4 e. -
— 5—6 e. --
— 3—4 e. -
Útbrelðlð Alþýðublaðið
hwar aem þið eruð og
hwert sem þið fariði
Stangasápan með hlámannm
fæst mjög ódýr í
Kanpfélaginn.
varast þau, og hér verður að
breyta til. krefjast greiðrar inn-
heimtu, þó svo, að grelða megi
útsvörin f mörgu lagi, sem er
hentugra fyrir flesta, og krefjast
samþyktar Alþingis á bæjar*
gj aldatru m vörpunnm.
Bæjarstjórnin, meiri hiutinn,
breytti tillögu fjárhagsnefndar
um eftirgjataheimildina þannig,
að til þyrfti að koma samþykki
allrar fjárhagsnetndar, borgar-
stjóra, Jóns Ólafssonar og E*órð-
ar Sveinssonar, og að útsvöria,
sem semja mætti um við borgar-
Jólaútsalan
beldur áfram enn í
nokkra daga.
Munið eftlr happdrættismiðunum, sem gefnir eru
með hverjum 5 kr. Dregið verður strax eftir jól.
Maltextrakt frá ölgerð-
ipni Egill Skallagrímsson er bezt
og ódýrast.
stjóra, næmu ekki á hvern skatt-
greiðanda yfir 100 kr, árlega eða
300 kr. samtais 3 siðastliðin ár,
og ákvörðunin .gilti að eius nú,
ekki fyrir framtfðina.
En jatnvel í þessu formi er
þessi ályktun háskaleg og hætt
við, að úr því að meiri hluti
BazLa og billegasta kafflð og
ölið fæst á Nýja kaffihúsinu á
Hverflsgötu 34.
bæjarstjórnar hefir gefið tjand-
anum litla fingurinn, þá muni
hann fljótt taka alla höndina.
Borgarar bæjarins eiga heimt-
ingu á því að hafa réttíáta skatta,
en á þeim hvílir lfka skyidan að
grelða þá. Borgarstjóri í samráði við
2 menn úr fiokki sínum á ekki að
Eápsr Kico Burrough*: Sonup Tarxans.
Aparnir skræktu fyrir ofan þá og þutu i æsingu um
trén. Fuglnr flugu fram og aftur yflr vigvellinum. í
fjarska kvað við ljónsöskur.
Stærri apinn var að rifa hinn i sundur. Þeir ultu um
grundina. Þeir risu á afturfæturnar og glímdu eins og
menn; alt af sukku tennur á kaf i hold, og' skógar-
svörðurinn var allur blóði driflnn.
Meriem lá enn þá meðvitundarlaus. Loksins náði annar
apinn utan um hálsæð hins, og báðir ultu i síðastasinn
til jarðar. Þeir lágu nokkrar minútur þvi nær grafkyrrir.
Það var stærri apinn, sem stóð á fætur. Hann hristi sig.
Það korraði draugalega i honum. Hann reikaði milli
stúlkhnnar og likama félaga síns. Loks staðnæmdist
hann hjá þeim siðarnefnda og rak upp öslcnr. Litlu ap-
arnir þutn i allar áttir. Fuglarivir flýðu. Ljónið öskraði
aftur lengra i burtu.
Apinn geltk aftur til stúlkunnar. Hann velti henni á
bakið, laut áfram og tók að þefa og hlusta við brjóst
hennar og andlit. Hún lifði. Aparnir komn aftur. Þeir
komu i hópnm 0g köstuðu sprekum i sigurvegarann.
Apinn bretti grönum og urraði að þeim. Hann laut
áfram, tók stúlknna i fang sér og lagði af stað. Ap-
arnir eltu hann skrækjandi.
XI. KAFLI.
Þegar Kórak ltom af veiðum, heyrði hann læti ap-
anna. Hann vissi, að eitthvað alvarlegt var á ferðnm.
Histah, snákurinn, háfði vafalaust vaflð sig um einhvern
óvarkáran apa. Unglinguripn skynti ferðinni. Aparnir
voru vinir Meriem. Hann ætlaði að hjálpa þeim, ef
hægt var. Hann fór hratt eftir miðjum trjánum. Hann
lagði veiði sina frá sér i trénn, sem skáli Meriem var i,
og kallaði á hana. Hún svaraði ekki. Hann færði sig
neðar. Hún lilaut að fela sig.
Á grein einni stórri, þar sem Meriem lék sér oft á, sá
hann Gikn sitja upp við trjábolinn. Hvað var að? Aldrei
hafði Meriem áður skilið Gikn eftir. Kórak tók brúðuna
og festi hana við belti sitt. Hann kallaði aftnr hærra,
en engin Meriem gegndi. Hávaði apanna fjarlægðist
meira.
Skyldi hávaðinn i þeim vera i nokltrn sambandi við
hvarf Meriem? Þessi hugsnn var honum nóg. Án þess
að bíða Akúts, sem drattaðist einhvers staðar 4 eftir
honnm, þaut Kórak i áttina til smáapanna. Innan skamms
náði hann þeim næstu. Er þeir sáu hann, æptu þeir til
hans og bentu til jarðar fram undan sér. Brátt sá
Kórak, hvað olli reiði þeirra.
Hjarta jmgling'sins stanzaði af skelflngu, er hann sá
likama Meriem dingla aflvana á balcinu á stærðarapa.
Hann var i engum vafa um, að hún væri dauð, og' jafn-
skjótt fann hann til einhverrar kendar, er hann reyndi
ekki að útskýra, enda hefði hann varla getað það. En
skyndilega var, sem hinn fagri líkami, er hékk svo nauð-
lega staddur á herðum apans, væri allur heimurinn.
Tarzan-nðgarnar fást í Hafnarflröi hjá
Haraldi Jónssyni,

\