Mjölnir - 13.02.1975, Blaðsíða 3

MINNINGARORÐ
ÁRNiJÓNASSON
f. 13. mars 1904 — d. 28. des. '1974
SOFFÍA JÓHANNESDÓTTIR
f. 2. sept. 1904 — d. 26. jan. 1975
Skömmu eftir að ég kom hing
að til Siiglufjarðair fyrir rösk-
um 30 árum kynn.t:is.t ég fljót-
lega nema í klæðskeiraiðn og
leit því alloift inn á verkstæðið,
þar sem hann ilærði. Meistari
han.s var Árni Jónasson, klæð-
skerameistari, og man ég vel
eftir honum sem glaðværum
góðlegum manmi, liprum og
snarlegum og konu hans góð-
leigri og umhyggjusamri og
börnum í æsku. Þessari fjöl-
skyldu lcynntist ég ekki frekar
á þe&sum árum, en man samt
vel eftir Arna sem þátttakanda
í ý.msu félagssitarfi, sjónleikjum
og fileiru. Seinna meir þegar ég
samgrerist betur siglfirsku bæj-
arMfi og fór að kynnast fleirum
persónulega varð ég Árna Jónas
syni kunnugri. Síðustu 10-11 ár-
in höfum við verið samstarfs-
menn í póstþjónustunni og þá
getur ekki öðruvísi farið að
kynnin verði ærið náin.
Árni Jónasson lést aðfaranótt
28. des. 1974 og var jarðsung-
inn frá Siglufjarðarkirkju þann
7. jan. 1975 að viðstöddu fjöl-
menni.
Nú þegar hinstu kveðjustund-
ir eru afstaðnar og huganum
rennt til baka yfir áratugasam-
starf, þá verða ekki fyrir nein-
ir þeir hnökrar á þræðinum að
maður stöðvist við. Slíkt bendir
einungis til þess að starfsferill-
inn hafi verið jafn og góður,
enda var það svo. Strax og
Árni kom tiil starfa við póstinn
og fór að sinna bréfaútburði,
samlagaðist hann þessu starfi,
sem í senn er erfitt og auðvelt.
Starf bréfberans er bæði ein-
hæft og fjölþætt, að þræða sömu
slóð, daga, vikur og ár, en póst-
sendingarnar, sem hann ber í
tösku sinni eru .sífallt nýjar og
af hinum margvíslegustu tegund
um, og einstaklingarnir, sem fá
þær eru sífelldum breytingum
háðir, fjöldi þeirra, aldur og
staðsetningar, alltaf að koma og
fara, kunnugir kveðja, ókunnir
heilsa. Gömul tengsl slitna og
ný bindast, kunningsskapur og
vinátta eflist á ný —- því alltaf
er bréfberinn kærkominn gest-
ur. Þetta starf átti vel við Árna
Jónasson. Hreyfing og athöfn
féll honum vel, hann var glað-
vær í viðmóti og viðræðugóður,
lumaði á glensi og græskulausu
gríni, en var alitaf hæverskur
iOg gætinn í orðum. Trúmennska
hans og samviskusemi í störfum
yar okkur samstarfsmönum
harns ákaflega dýrmæt og störf
hans öll póstþjónustunni til
liins mesta sóma. Við, sem með
ihonum störfiuðum eigum hon-
um stóra þökk að gjalda fyrir
ágætt samstarf og fyrir samveru
á ferðalögum og öðrum gleði-
stundum.
Árni Jónasson var þingeying-
ur að ætt og rakti skyldleika til
merkra og ágætra manna langt
í ættir fram. Hann var fæddur
13. mars 1904 á Grenivík við
Eyjafjörð, sonur lijónanna Guð-
rúnar Jónsd. og Jónasar Ein-
arssonar, sem þar bjuggu. Hann
sleit þó sínum bernskuárum
hér á Siglufirði, óx hér upp
við þröngan kost þeirra tíma.
Hugurinn hneygðist þó til ein-
hvers náms og fór hann því til
Akureyrar og hóf þar nám I
klæðskeraiðn, lauk námi og hóf
síðan störf í iðninni og iseinna
á eigin verkstæði. Á Akureyri
kynntist hann Soffíu Jóhannes-
dóttur og gengu þau í lijóna-
band árið 1928, og varð hún
honum hinn ágætasti lífsföru-
nautur. Börn- þeirra urðu þrjú:
Haraldur kvænitur Helgu Guð-
mundsdóttur, eru þau húsett
hér og er ihann gjaldkeri í Spari
sjóði Siglufjarðar. Sigriður Lára
gift Þorsteini Júliussyni, búsett
í Reykjahlíðarþorpi við Mývatn
og er liún stöðvarstjóri Pósts
og síma í Reykjahlíð. Baldur,
kvæntur Kristinu Friðbertsdótt-
ur, er liann viðskiptafræðingur
að meunt og búsett eru þau í
Reykjavik.
Óhætt eir að fullyrða að barna
lán þeirra hjóna, Soffíu ag Árna
var þeirra stærsta lifshamingja,
og barnabörnin þeirra yndi og
ánægja. Þessvegna mun það
hafa orðið Árna meira áfall en
margan grunar, þegar snjóflóð
lagði hið fagra hedmil Haralds
og Helgu í rúst á augabragði nú
í desembermánuði s. 1., en þá
var Árnj að stríða við sjúkdóm
sinn á Sjúkrahúsi Siglufjarðar.
Efalaust hefur gleðin yifir því,
að öll sluppu þau iheil á húfi frá
þessum hamförum náttúrunnar
og gátu leitað skjóls hjá pabba
og mömmu á Hvanneyrarbraut
34, bætt að miiklu þann sárauka,
sem snart Árna hvað mest.
. Þegar ég nú rifja upp kynni
(okkar Árna Jónassonar undan-
farinn röskan áratug, samstarf,
samveru utan vinnutíma og
margskonar önnur áhugamál,
sem við áttum saiman, þá fer
ekkj hjá því að að mér hvarfli
sú hugsun að talsvert eigi ég nú
skylt með þessum horfna vini.
Við ihöfum líklega átt fleira sam
eiginlegt en okkur sjálfa grun-
aði þegar við vorum að baksa
saman með ýmsa liluti. — Sem
unglinga hefur okkur báða ef-
laust dreymt um að læra margt
og mikið, báðir vorum við bók-
hneygðir, ljóðelskir og hnoðuð-
um svolitið í laumi. Þótt tveir
áratugir tæpir skildu okkur að
hvað aldur snentir, þá imun ald-
arfar, ef svo imá segja, hafa
sveigt okkur báða að svipuðu
markmiði, að læra eitthvað,
sem veitt gæti afkomulegt ör-
yggi á lífsbrautinni fraimundan.
Ætla má að hvað svo sem gengi
á í henni veröld þyrftu menn
þó alltaf iföt til að klæðast í og
skó til að ganga á. Árni lærði
klæðskeraiðn, ég lærði skósmíða
iðn. En hverfuJt er heimsins
lán. Handiðnin stóðst ekki fram
sókn fjöldaframleiðslu, gerfiefn-
in, og tískufyrirbrigði hafa nú
því nær útrýmt tveim mjög fjöl
mennum iðngreinum. Ég yfir-
gaf leistinn, og Árni mjakaði
sér smámsaman ofan af ,klæð-
skeraborðinu, þar sem hin yog-
islka steRing átti svo vel við. Að
undangegnuro nokkrum vista-
skiptum á vinnumarkaði bæjar-
ins höfnuðum við báðir í starfi
hjá Pósti og sima, og undum vel
að ég tel, samstarfi og samvist-
um, enda eins og áður segir,
Árni virtur og velmetinn af
samstarfsfólki öllu.
Eitt þeirra sameiginlegu á-
huigamála, sem við áttum hvað
innilegast voru bindindismálin.
Árni liafði verið í stúku um ára
tugaskeið og gengt þar öllum
trúnaðarstöðum frá þeirri
lægstu tiil hinnar æðstu, en ég
hef aldrei í sitúku stanfað og
hef því farið mikillar reynslu á
miis. Oft ihentum við gaman að
hinum illu örlögum okkar að
þurfa að meðhöndla svo oft og
svo mikið vín, sem raun var á,
en það voru vín&endingar í póst
inum til ýrnissa staða hér nær-
lendis, sem við höfðum þá á
j milli handa. Oft var að okkur
skotið hvað við bindindismenn-
irnir „færum vel með vín“, og
mátti það til sannsvegar færa,
því þótt okkur væri innihaldið
hvimleitt, fórum við með þessa
lirothættu pakka af mestu gát.
Fleiri voru þau siameiginlegu
áhugamálin, sem við áttum, þó
ekki verði hór talin, en þó get
ég ekki annað en minnst sér-
staklega áhuga Árna fyrir leilc-
list og leikstarísemi, en þar
hafði hann lagt drjúgan skerf
til á þeim árum, sem leikstarf-
semi var hér með imestum
blóma í bænum. Frásagnir
hans og upprifjanir frá þeim
tímum voru bæði skemmtilegar
og lærdómsríkar.
1 október s. 1. fór ég suður til
Reykjavíkur á Félagsráð&fund
Póstmiannafélagsins, oig mér brá
illa þegar ég kom heim og var
sagt að Árni væri kominn á
sjúkrahúsið, þugt haldinn. Við
höfðium þó kvaðst svo glaðir og
hressir aðeins tveim dögum áð-
ur. Á þessum ,sjúkleika tóskt
honum ekki að sigrast, en var
þó kominn heim ifyrir jólin og
hélt þau með fjölskyldunni á
heimilinu, þar sem svo óvænt
hafði fjölgað um fjögur. Og í
faðmi fjölskyldunnar lifði hann
sínar síðustu stundir, lagðist
óvenju hress til hvíldar að
kvöldi og sofnaði svafninum
langa, í sátt við allt og alla, því
þannig var hans líf.
Ég tel mér óhætt að mæla fyr
ir munn okkar samstarfsfólks-
hjá Pósti og síma og færa hon-
um látnum innilegustu þakkir
fyrir samstarf og 'samverustund-
ir. Við munumm minnasl lians
með virðingu og þökk.
Éersónulega votta ég ástvin-
um hans og skyldmennum inni-
legustu hluttekningu okkar hjón
anna. Mininingin um góöan vin,
föður og afa mun sefa söknuð
Og trega.
Útkorna þessa blaðs, sem
kv.eðjuorð mín um Árna Jónas-
son áttu að birtast í, hafði dreg-
ist. Ekki hvarflaði þó að mér,
að svo skammt yrði milli burt-
ferða þeirra hjóna héðan úr
heimi, að ég gæti bætt hér við
hinstu kveðju til hans ástkæra
lífsföninauts, Soffíu Jóhannes-
dóttur, en hún varð bnáðkvödd
26. janúar 1975 og var jarð-
sungin frá Siglufjarðarkinkju 5.
febrúar að viðstöddu fjölmenni.
Enginn má sköpuim renna. —
Enginn veit sína æfina fyrr en
öll er. Aldrei hefur mér orðið
jafnljóst sannleiksgildi þessara
spakmæla og sunnudaginn 26.
janúar s. 1.
Að ganga um hádegisbil í blíð
viðri vetrarins með Sof'fíu við
hlið, rabba við hana í þeim
létta tón, sem okkur var laginn,
hlakka til hádegisverðarins hjá
Dúddu og nokkunra samveru-
stunda í friðsæld sunnudagsins.
Og þar sem við sitjum lilið við
hlið í góðum samræðum er sem
þögnin rjúfi orðin, ský birgi
sól. Gesturinn, sem aldrei nefn-
ir stund eða stað komu sinnar,
hafði óvænt kvatt dyra án þess
að við yrðum þess vör, ég
horfði á vinkonu mína líða út
af, en vissi ekki hvað var að
ske, þekkti eltki landamæri lifs
og dauða. Svo snögg og óvænt
umiskipti eru vafalaust það, sem
við er á-tt þegar sagt er, að eng-
viti sína æifina fyrr en öll er.
Soffiía Jóhannesdóttir var
fædd 2. sept. 1904 að Stöng í
Mývatnssveit, dóttir hjónanna
Helgu Jóhannsdóttur og Jóhann*
esar Pálssonar en fór ungbarn
í fóstur til Guðrúnar Þorgríms-
dóttui' og Friðriks Jónssonar að
Helgastöðum í Reykjadal, ólst
þar upp í hópi barna þeirra og
taldi þar sín föðurhús.
Ilún var dugnaðar- og mynd-
arstúlka að sögn þeirra, sem til
þeikktu, fór snemma að vinna
fyrir sér og undir þeim kring-
-umstæðum kynntust þau Árni,
á saumastofu á Akureyri, þar
sem bæði unnu. Þau gengu í
hjónaband árið 1928, flutt-u til
Sig-lufjarðar árið 1936 og hafa
átt hér heimili síðan. Við hlið
manns síns stóð Soffía í bliðu
og stríðu, vann með honum, tók
þátt í félagslífi með honum og
síðast ein ekki sist bjó hún fjöl-
iskyldu sinni gott, hlýlegt og
myndarlegit heimili, sem bar
lienni ávallt hið besta vitni.
Ég veit, að ég hef farið mikils
á mis, að hafa ekki fyrr og bet-
ur -kynnst betri heimingnum
hans Árna, en svo orðuðum við
það stundum þegar við meint-
|um okkar ágætu eiginkonur. Þó
voru okkar kynni á liðnum ára-
tug það mikil og góð að ég veit
að hún var mikil mannkosta-
kona, góð og trygglynd, ágætur
félagi og liðsmaður til stunings
góðum málum. Bestur mæli-
kvarði er þó virðing sú og
traust, ;sem maður hennar bar
til liennar og ég varð svo oft
vitni að. Þau hjónin, Soffía og
Árni voru bæði yfirlætislaúsar
manneskjur og undu best í ná-
vist livors annars, en ástúð,
'traust og tillitssemi voru sterk-
ir þættir í samlífi þieirra.
Við lijónin erurn harmi slegin
og tökum innilega hlutdeild í
sorg og söknuði þeirra systkina,
tengdiasystkina og barna þeirra,
sem nú eiga einnig á bak móð-
ur og ömmu að sjá. Okkur
finnst hinn óboðni gestur hafi
nærrj ofekiúr höggvið í þetta
sinn, þó að aðra hafi hann sært
ineira, — en það er huggun
harmi gegn, að liðið var á lífs-
ins dag og líknsemd stór -að fá
svo fyrirvaralausa kvaðningu
til hinstu ferðar.
Ég er viss um, að Soffía átti
víst að bennar biðu góðar mót-
tökur hjartkærs vinar þegar yfir
móðuna miklu kærni. Mín ósk
er sú, að von hennar hafi ræst,
og megi það vera huggun okk-
ar sem á eftir horfum.
Einar M. Albertsson
,,Eldur er bestur
I með ýta sonum
| og sólarsýn,
I lieilindi sitt,
j ef liafa náir,
\ og án löst að lifa.“
Fáa eða enga hef ég þekkt,
sem mér finnist að betur hafi lif
að eftir þessum heilræðum Háva
mála, en vin minn Árna Jónas-
son og hans ágætu konu, Soffíu
Jóhannesdóttur. Heilbrigt og
grandvart líf ásamt bjartsýni og
glaðværð var þeim óþrjótandi
' brunnur hamingju. '
! Það reynist, sem betur fer svo
að bjartsýnismaðurinn, sem allt-
af sér til sólar, jafnvel þótt eitt-
|hvað skyggi að, verður sjaldan
j fyrir vonbrigðum. Sá sem kann
að meta þau gœði og þá gleði,
sem lifið hefur að bjóða, vinnur
líka oftast bug á erfiðleikum
þess.
framhald á 4. síðu.
MJÖLNIK — 3