Skátablaðið - 01.05.1952, Blaðsíða 2

INGVAR GUÐMUNDSSON:
Á FERÐALAGI UM EVMÓPU
JAWBOREE
1QIIIII51
ÖSTERREIŒ
Þann 21. júlí s. 1. söfnuðust 24 skátar
saman í Skátaheimilinu í Reykjavík. Þessi
hópur var í þann veginn að leggja út í eitt-
hvert hið mesta ferðalag, sem íslenzkir skát-
ar hafa nokkru sinni farið. Allir voru þeir
yfirhlaðnir farangri, líkt og „trússhestar",
sem eiga erfiða fjallgöngu framundan. Þrátt
fyrir allan þennan farangur, sem þyngdi
menn, virtust allir vera í bezta skapi. Þarna
voru skátar á öllum aldri, sá yngsti var 14
ára, en sá elzti sjötíu og var nú að leggja út
í sína fjórðu utanlandsferð.
Fullir af áhuga og spenningi, héldum við
með allt okkar hafurtask um borð í Gull-
foss, þar sem hann lá við hafnarbakkann
í Reykjavík, umvafinn björtum sólargeisl-
um.
Það var mikið að gera þessa stundina,
allt var á ferð og flugi. Ættingjar og vinir
stóðu á hafnarbakkanum, því nú var komið
að kveðjustundinni. Allar hendur voru á
lofti, hróp og köll heyrðust alls staðar. Brátt
var hringt til brottfarar og hægt og tignar-
lega leið Gullfoss út höfnina. Smátt og
smátt fjarlægðist hópurinn, sem stóð í
landi, þar til hann hvarf alveg sjónum okk-
ar. Gullfoss var kominn á fulla ferð — og
ferðin mikla var hafin.
Sama góða veðrið hélzt áfram og þetta
glæsilega skip brunaði nú áfram yfir spegil-
slétt Atlantshafið, með nokkra tugi af ís-
lenzkum landkröbbum innanborðs, sem
spókuðu sig um á þilfarinu, hreyknir yfir
því að þeir skyldu ekki falla fyrir þeim vá-
gesti, sem almennt er nefndur „sjóveiki".
Okkur skátunum, var það strax Ijóst, að
við yrðum að koma fram með einhverja
skemmtun fyrir farþegana, enda var það
líka gert. Strax fyrsta kvöldið, söfnuðust
flestir farþeganna, ásamt skipshöfninni,
saman á farrými skátanna. Þar var sungið,
leikið og sagðar sögur. Þá lásum við einnig
upp úr blaðinu okkar, er við nefndum
„Dollara-grínið“. I því kom allt það helzta,
sem fyrir kom á skipinu, og var ákaflega
vel tekið. Eftir þessar samkomur var hald-
ið út á þilfarið og þar var dansað undir
stjörnubjörtum himninum. Varla var hægt
að hugsa sér meiri „rómantík" á nokkr-
um dansleik. Uppi á lestarlúgunni stóð
keflvískur skáti og lék á munnhörpu. Tón-
ar frá hörpunni hans svifu út yfir hafið,
sem glitraði líkt og tyrknesk silfurábreiða
frá skini mánans. Frá síðum skipsins heyrð-
ist fossandi sjávarniður, er blandaðist við
dillandi hljóm vélarinnar, er skipið óð
áfram. Aftast á skipinu sátu elskendur í
þægilegum stólum og töldu stjörnurnar eða
leytuðu uppi stjörnuhröp. Frá barnum
mátti heyra glaðværa söngva, er gáfu til
kynna, að mönnum þótti danski bjórinn
ágætis drykkur.
Þannig leið tíminn áfram. íslenzku land-
krabbarnir gleymdu sjóveikinni í allri þess-
ari „rómantík" úti á miðju Atlantshafinu.
Skipið kom til Leith að kvöldlagi, og var
öllum gefið leyfi til að fara í land sama
kvöldið. Er við komum í land tókum við
fyrsta sporvagninn, sem hélt til Edinborg-
ar. Ekki höfðum við verið lengi í borginni,
10
SKATABLAÐIÐ