Ný vikutíðindi - 02.02.1962, Page 6

6
NÝ VIKUTlÐINDI
Það stríðir gegn eðli minu að fela
sig í skotum og að húsabaki,
eða í sniðuglega fyrirkomnum í-
búðum í New York, París eða
London. Látum framverði sið-
gæðisins um þessháttar.
Einu sinni sagði sálfræðingur
við mig:
— Ein helzta ástæðan til þeirrar
hylli, sem þú nýtur meðal almenn- á í þjóðfélaginu í dag. Þá voru
ings sem persónuleiki, er sú, að samræður helzta skemmtun
þú ert að vissu marki ímynd hins J manna. Það var ekkert útvarp,
almenna karlmanns með lifnað- j ekkert sjónvarp í gangi á sam-
arháttum þínum. Það myndu marg kundum okkar. Stjórnmál og
ir vilja lifa því lífi, sem þú lif-
ir.
Að því kom, að mér var hleypt
inn í félagsskap Olympiuguðanna.
Þetta var samvalinn hópur, sem
engum var hleypt inn í nema
hann væri eitthvað sérstæður.
Þarna voru ekki leikstjörnur. Alls
engar stjörnur yfirleitt. Það var
ekkert skilyrði að vera frægur.
Þarna voru jafnt rónar sem 5000-
dollara vikulaunamenn. Flestir
nutu svipaðrar frægðar og Sada-
kichi Hartman, hálfur Japani,
hálfur Þjóðberji, sem bannfærð-
ur var úr hverjum prédikunar-
stól. Hann ar algjör siðleysingi,
sem skrifað hafði bókina Þjátíu
síðustu dagar Krists. Þar reyndi
hann að leiða rök að því, að
Júdas hefði verið eini holli læri-
sveinn Krists. En þetta stríddi
heldur en ekki gegn hinni al-
mennu skoðun. Listamaðurinn
John Decker var miðpunktur
klúbbsins; næstur var John Barry-
more. Decker var almennt álitinn
færasti listamaðurinn í Holly-
wood og einhver bezti í landinu.
Rithöfundurinn Gene Fowler var
ótrúlegum frásagnarhæfileikum
gæddur og snjall rithöfundur;
miklum gáfum gæddur og mjög
skemmtilegur, og einmitt búinn
þeim hæfileikum, sem Olympíuguð
irnir byggðu tilveru sína á. Þeir
voru nánir vinir hann og Barry-
more. Aðrir voru kvikmyndahöf-
undurinn Gene Markey, leikarinn
Alan Mowbary, grínleikarinn W.
SJÁLFSÆVISAGA ERROL FLYNN
hlýðandi skipun hans. Það var ein
helzta skemmtun hans að klippa
út fáranlegar klausur úr dagblöð
unum og senda kunningjunum
með athugasemdum eins og: Þarna
sérðu, hvað heimurinn er vitlaus!
Það var talsverð sjálfhælni hjá
Olympíuguðunum að kalla sig
þessu nafni, en kannske hefur það
verið með nokkrum rétti. Þarna
voru sárafáir leikarar. Við Anth-
hony Quinn, báðir á uppleið, vor-
um umliðnir. Edward G. Robinson
var hins vegar ekki veitt inn-
ganga, þrátt fyrir listáhuga hans
Btrákunum virtist ekki geðjast að
honum. Þeim fannst hann taka
sjálfan sig alltof alvarlega.
Um skeið slógum við Decker
oikkur saman í fyrirtæki, sem við
nefndum Listasafn Decker-Flynn.
Þetta var háaloftsvinnustofa stutt
frá Mocambo. Þarna héldum við
sýningar, sem jafnvel hinn hirðu-
lausi Decker klæddi sig uppá fyr-
ir. Hann skellti sér í svört föt,
batt einskonar klút um háls sér,
og leit harla listamannslega út.
Af sambandi mínu við Decker
og Olympíuguðina spratt siðar á-
hugi minn fyrir að ná mér í mál-
verk Van Gogh, Gauguin og aðra
meistara.
LUPE VELEZ og Lili voru
keppinautar á ýmsan hátt. Þær
höfðu leikið saman í nokkrum vel-
gengnismyndum. Lupe, mexí-
kanski eldibrandurinn, var ekki
síður villt en Tgiris-Lili — en
þær voru eins elskulegar og slík-
ir kvenmenn geta frekast verið —
á sama hátt og risakolkrabbi af
kvenkyni getur verið gagnvart
stjórnmálamenn áttu ekki sérlega
upp á pallborðið hjá okkur. Við
háðum heiftúðugar deilur útaf
Roosevelt. Það kom iðulega fyrir,
að við fórum bálvonid hver heim
til sín eftir umræður, því að
aldrei voru tveir okkar sammála
um neitt málefni.
Eg gerði miklu meira af því
að hlusta en tala. Það eina, sem
ég gat talað um, var upplifun mín
á Nýju Gíneu. Þeir hnykluðu
brýnnar tortryggnislega. Þegar
ég sagði þeim, að krabbi minnti
mig á steiktan krókódíl, sem ég
hefði einu sinni étið á bökkum
Laloki-fljóts á Nýju Gíneu, gat
ég ekki annað en tekið eftir aumk
unarsvipnum á andlitum þeirra.
Þeir héldu bersýnilega enn, að ég
kæmi beint frá Írlandi.
Fólkið þarna var furðulegt, eða
hafði upplifað furðulega atburði.
Einn hafði kannske farið að upp-
tökum Amazon; hann fékk á-
heym. Eg hafði kynnt Koets fyr-
ir þeim. Það tók hann ekki nema
nokkrar mínútur að taka af allan
yafa um að hann ætti heima
þarna.
Einn náungi, mesta leiðinda-
skjóða í heimi, vann sér hylli um
tíma af þeirri sök einni saman.
Hann var álitinn mesta leiðinda-
skjóða, sem uppi hefði verið síð-
an apinn breyttist í mann. Svo
fór, að fyrir áhrif þessa manns
reis upp klíka, sem við nefndum
Skíttáþig-klúbburinn. Hugmyndin
var sú að láta einhverja leiðinda-
C. Fields og leikarinn Mitchell.! skjóðu króa mann af á manna-
Þarna voru að sjálfsögðu fleiri, J mótum og leyfa henni að úthella
sem komu og fóru eða stóðu j hjarta sfnu eða ævisögu yfir mann
nærri því að komast inn, eða þá; Reglan var þessi: leyfðu leiðinda-
voru nákunnugir einhverj um þeim
sem þarna voru.
Allir gerðum við okkar bezta til
að sýnast gáfaðir, skemmtilegir
eða fyndnir. Eg held, að við höf-
lun allir álitið okkur sérlega heim
spekilega sinnaða. Einkenni okkar
var sú víðfeðma lífreynsla, sem
við höfðum fengið, sérstæð á sinn
margvíslega hátt.
Við hittumst á ýmsum stöðum,
en yfirleitt í gamla húsinu hans
Deckers við Bundy-stræti í Holly-
wood. Þar var mikið um myndir
á veggjum, og er ég anzi hrædd-
ur um, að ýmsir myndu álíta
sumar þeirra harla grófar. Þessi
staður var hinn heppilegasti sam
komustaður furðufugla. Þetta var
vafalaust furðulegasta mannsafnað
arstaður bæjarins.
Stundum fóru þarna fram kapp-
ræður, sem er sannarlega skortur
skjóðunni að tala í tvær og hálfa
mínútu. Að þeim tíma liðnum leit
maður beint framan í hana og
sagði: O, skíttáþig! Síðan labbaði
maður í burtu. Þetta varð mað-
ur að segja og gera án tillits til,
hvort hlutaðeigandi leiðindaskjóða
var kvenmaður eða karlmaður. Ef
maður var staðinn að því að líta
undan — hinir höfðu alltaf auga
með manni — eða maður tuldraði
þessi ofboðslegu orð, þá var mað-
ur gerður brottrækur. Þetta átti
maður að gera blátt áfram, djarf-
lega og horfa beint framan í hlut-
aðeigandi.
Við skemmtum okkur vel.
W. C. Fields var allm- í grín-
inu. Hann var kallaður Claude,
vegna C-sins. Hann hafði dýrð-
lega langan og renglulegan einka-
ritara, sem húkti að baki hans,
þjónandi honum, stjanandi við hann
kynsystur sinni. Þarna er a. m. k.
um gagnkvæma virðingu að ræða.
Lupe var ótrúlega lipur í að
hringsnúa á sér vinstra brjóstinu.
Og ekki nóg með það, heldur
gat hún líka snúið því rangsælis,
svo að hrein unun var á að líta.
Ekki sízt, þar sem brjóstin á
henni voru að líkindum hin feg-
urstu, sem nokkurn tíma hafa
sézt í Hollywood.
Eddie Goulding, leikstjórinn,
var góðkunningi Lupe. Hann gerði
henni smágrikk. Hann sagði henni
að ég væri ær af ást til hennar,
að ég gæti ekki hugsað um neitt
nema hana, að ég neytti hvorki
svefns né matar hennar vegna.
Hún yrði að hafa samband við
mig.
Eg var steinsofandi eftir erfiði
dagsins. Um eitt-leytið að nóttu
tók síminn að djöflast, og ég bylti
mér og skeytti honum engu. En
loksins greip ég fjandans tólið, ef
ég gæti sofnað. Þetta var Lupe.
Hún sagði yndislega inn í eyrað
á mér:
— Er-rr-oll, ég verð að hitta
þið, el-sss-kan!
Eg hafði séð hana hringsnúa
brjóstinu réttsælisí rangsælis, aft-
urábak og áfram.
— Gerðu það fyrir mig að koma
ekki hingað, ég er dauðþreyttur.
— Eg er hérna í næsta húsi,
hjá Johnnie (Johnnie Weissmull-
er), Er-rr-oll, lof mér að koma.
— Nei, nei, Lupe, í guðanna
bænum, ég er alveg útkeyrður 1
kvöld.
— Elskan — blessámeðan, ég
kem undir eins.
Eg lagði símtólið frá mér skjálf-
andi hendi. Lupe var ekki mín
kvengerð. Mér datt í fyrstu í hug
að læsa að mér, en ég hafði séð
Lupe í ham. Mér var fyllilega
Ijóst, að hverskyns víggirðing
hefði ekkert að segja gagnvart
henni. Hún vai' hörð eins og Lih,
og hún var ákveðin. Eddie Gould
ing hafði æst hana svo upp, að
það varð ekki aftur snúið, hvorki
fyrir hana eða mig.
Eg hafði naumast tíma til að
bíta taugaóstyrkur í neðri vör-
ina á mér, áður en ég heyrði
ískra í bíldekkjum. Þetta var
Lupe í nýja lúxusnum, sagði ég
við sjálfan mig. Svo var hamrað
á útidyrnar. Eg hneppti sloppnum
að mér og hleypti henni inn.
Nú skaltu hafa það hugfast, að
Lupe var forkunnarfögur. Hún var
bara ekki af minni kvengerð. Eg
hafði orðið að þola svo mikinn
ofsa, að ég gat bara ekki hugsaö
mér meira af slíku. Sérstaklega
gat ég ekki hugsað mér meir af
slíku kvenfólki eins og Lili. Eg
gat ekki með nokkru móti feng-
ið af mér að herða mig upp, grípa
í hárið og sitjandann á kvenmanni
og henda honum út.
Hún æddi upp stigann og upp
í svefnherbergið mitt.
Eg mótmælti þessu hástöfum a
þeim forsendum, að ég væri miklu
þreyttari en ég var í raun og
veru. Eg virti hana vandlega fyr-
ir mér og gerði mér Ijóst, að ég
var skelfilega vakandi.
(Framh. í næsta blaði)
SÆNSKT STÁL
Kœliskápar
AF ÖLLUM STÆRÐUM
Electrolux
Hinir margreyndu Electrolux kaöliskápar, sem
viðurkenndir eru um víða veröld eru komnir aftur
í öllum stærðum og getum við afgreitt þá strax
— Það er vert að draga ekki að panta þá,
því eftirspurnin er mikil.
SÆNSK YINNA
Sími
362 00
ELECTROLUX-umboðið
hitun?
Laugavegi 176 Sími 362 00