Ný vikutíðindi - 16.11.1962, Qupperneq 3

NÝ VIKUTÍÐINDI
3
Aðsenf bref:

Einhver bezti og vinsælasti dyravörður, sem nú
starfar við skemmtistaði Reykjavíkur, hefur skrif-
að okkur langt hréf, og birtmn við hér lielztu kafla
hess.
Frá mínum bæjardyrum
séð, er ekki vandalaust starf
að vera góður dyravörður, og
það er lífsnauðsyn fyrir
hvern skemmtistað að vanda
sem bezt til þeirra. Þetta
ættu ráðamenn veitingahús-
anna að athuga, ef þeir vilja
gera vel við gesti sína.
Dyravörðurinn tekur á
móti gestunum, býður þá vel-
komna og aðstoðar þá eftir
föngum. Það er ekki sama,
hvernig fyrsta kynningin er,
um það eru allir sammála.
Svo þegar haldið er á brott
eftir ánægjulega kvöldstund,
kveður dyravörðurinn með
þakklæti og veitir sína að-
stoð eftir því sem hann get-
ur.
Dyravörðurinn veitir sem
sagt gestinum fyrstu og síð-
ustu kynni hans of samkomu
húsinu.
En nú er þetta því miður
ekki 'eins einfalt í öllum til-
fellum. Mörg eru auknefn-
in, sem dyraverðinum eru gef
in, og þá reynir á kurteisi
og stillingu, sem ég álít
hverjum góðmn dyraverði
höfuðnauðsyn.
Eg vil leyfa mér að til-
færa fáein dæmi af mörg
htmdruð tilfellum, sem nefna
mætti, er varpa Ijósi á vanda
mál þau, sem dyraverðir
skemmtistaðanna þurfa að
leysa, og bera vott um hvað
flestir gestir eru tilfinninga-
næmir (þótt þeir séu lítt eða
ekki undir áhrifum áfengis).
JÓLAGJÖFIN
Það var um miðjan des-
ember 1961, að ég var við
dyravörzlu á skemmtistað
hér í bæ. Góður og gegn
borgari var þar að skemmta
sér ásamt 391 öðrum (lög-
gilding í viðkomandi sam-
komuhúsi er 392 gestir).
Þega.r líða tók á kvöldið
varð vinur minn ögn hávaða-
samur og nærgöngull við
aðra gesti. Gekk ég þá til
hans og bað hann að gjöra
svo vel að ganga með mér
út. Hann var á öðru máli og
kvaðst vera fær í flestan sjó.
Eg sagðist ekki efa það, og
verður úr að við göngum út.
Sagðist ég harma það, hvem
ið tekizt hafi til, bað hann
innilega afsöktmar á þessu
og aðstoðaði hann svo við að
komast inn í leigubíl.
En þar sem bílstjórinn
krafðist ökugjalds fyrirfram,
vandaðist málið, því maður-
inn átti enga peninga. Eg
sagði þá, að það skipti engu
máli, ég skuli leggja fram
keyrslugjaldið. Við tókumst
svo í hendur að skilnaði og
ég lét þau orð falla, að hann
væri hjartanlega velkominn
næsta kvöld. Lofaði hann að
koma þá og greiða mér skuld
ina, sem hann líka stóð við.
En það er annað, sem ég
vildi að kæmi fram í sam-
bandi við þetta litla dæmi —
og er það sennilega eins-
dæmi. Eftir hálfan mánuð
komu jólin, og þá færði þessi
heiðursmaður mér fallega og
þarflega jólagjöf, sem ég
met mikils.
SETTIR TVEIR
KOSTIR
Fyrir nokkru gegndi ég aft
ur dyravörzlu á sama stað.
Komu þá f jögur glæsileg ung
menni að dyrunum og vildu
fá inngöngu, en þar sem þeir
voru við skál, var ég á öðru
máli. Sagði þá einn þeirra:
„Annað hvort kemur þú út
fyrir og við skulum mylja
þig mjölinu smærra eða við
brjótum glerið í hurðinni!"
Eg opnaði hurðina, gekk
til þeirra og kvaðst taka
fyrri kostinn, þar sem hinn
síðari gæti valdið slysi Þá
rann þeim óðara reiðin —
báðu mig aðeins um að gjöra
svo vel og panta fyrir sig
bíl.
„INDÆLL MAÐUR“
Klukkan níu á laugardags-
kvöldi komu tvenn hjó" **
dyrunum. Eg opna, bh'
gjöra svo vel að ganga :m
og vera hjartanlega velkom-
in
„Mikið lifandi ósköp er
þetta indæll maður og hundr-
að prósent dyravörður,“
(Framh. á bls. 7)
ó d£a£&xJiÓu/L CújUSGmaðu/l:
. " ■ •- ; ■ ■ PISTILL DAGSINS
RÁÐHERRANN BRÁST
Það er kannske of mikið sagt að leg-
ið hafi við örvæntingu í Iæknadeilunni.
Auðvitað liafa sjúklingar og þeir, sem
þurftu að fara í sjúkrahús, en fengu
ekki rúm sökum læknaskortsins, verið
orðnir uggandi. Ekki svo að skilja að
þeir lælmar, sem stunduðu þessa sjúkl-
inga hafi ekki gert allt sem í þeirra
valdi stóð. En þar sem yfirlæknamir
urðu að lýsa því yfir í blaðaviðtölum,
að ástandið stefndi í algjört óefni og
heimilislæknar teldu þýðingarlaust að
senda sjúklinga sína á Landsspítalann,
var byrjað að fara um marga sjúkling-
ana, ættingja þeirra og svo aftur okkur
áliorfendur þessarar óheillaþróunar.
En skyndilega skipuðust veður í lofti.
Heilbrigðismálaráðlierra, Bjami Bene-
diktsson, kallaði fulltrúa Læknafélags
Reykjavíkur og Bandalags starfsmanna
ríkis og bæja á sinn fund og ræddi við
þá um hugsanlega lausn Iæknadeilunnar.
Upp úr því birtist svo tilboðið um að
Iæknar tækju upp vinnu fyrir laun, sem
síðar yrðu ákveðin í heildarsamningnum
um opinbera starfsmenn.
Læknar féllust á tilboðið, eftir að BS-
RB hafði samj)ykkt að það myndi ekki
hafa nein eftirköst í för með sér. þ,
e. a^ s. kröfur annarra starfshópa sam-
takanna.
Ráðherrann vék málinu til Félags-
dóms, þegar aðeins örfáir dagar vom
eftir af uppsagnartíma þeirra. Hann
hefði getað verið búinn að kanna það,
hve óskaplega mikið bar á milli í deil-
unni mun fyrr, ef hann liefði komið rétt
fram í málinu. Svo segir ráðherrann, að
ekkert hafi verið liægt að gera „innan
ramma laga og reglna“, og því liafi orð-
ið að vísa málinu til Félagsdóms.
En hvað gerist svo allt í einu?
Það er fengin lausn á málinu, og Fé-
Iagsdómur er samt ekki búinn að kveða
upp sinn úrskurð í málinu.
Þetta ber með sér, svo ekki verður um
villzt, að heilbrigðismálaráðherrann vissi
ekki sitt rjúkandi ráð, þegar læknarnir
hættu störfum og fyrst eftir það. Hvern-
ig liann hefur svo dottið ofan á lausn-
ina, getur enginn sagt um nema hann
sjálfur.
Hvað sem því líður er sjálfsagt að
fagna þessari lausn læknadeilunnar, en
jafnframt verður að óska þess að slík
vandræðahistoría endurta1--' ekki.
SfLDVEIÐIDEILAN
IÞað kom mörgum á óvart að Haraldur
Böðvarsson skyldi semja við sjómennina
í síldvelðldeilunni, ekki sízt vegna þess
að með því var rofið skarð í virkismúra
útvegsmanna. Enda urðu margir aðrir
útgerðarmenn Haraldi æfareiðir, en aðr-
ir töldu samkomulagið ekki ósanngjarnt.
Samtök síldveiðisjómanna voru heldur
ekki ánægð með stéttarbræður sína á
Akranesi, a m. k. fyrst eftir að búið var
að semja, og töldu samkomulagið einnig
veikja sína aðstöðu. Það kann að hafa
verið óþarfa barlómur. Þegar þetta er
skrifað var nýbúið að semja og afleið-
ingar þess ekki komnar í ljós. Þó var út-
Iit fyrir að fleiri útgerðarmenn á Akra-
nesi myndu semja á sama hátt og Har-
aldur Böðvarsson. ^
En hvernig stendur á því, að Harald-
ur Böðvarsson samdi fyrstur en ekki ein
hver annar?
Það er ekki fullljóst. Margt bendir þó
til þess að það hafi ekki skipt Harald
svo mildu máli, hvort hann lét sjómenn
hafa hálfu eða heilu prósenti meira eða
minna. Haraldur hagnast nefnilega mest
á því að vinna aflann í vinnslustöðvum
sínum og var því nauðsynlegt að koma
bátunum á sjó til að afla. Svo kann vel
að vera að þetta sé eðlileg Iausn, þótt
aðrir útvegsmenn hafi viljað berjast á-
fram í von um að hlutur sjómanna yrði
lægri. Það hefði verið hagkvæmt upp á
næstu samninga, að geta samið út frá
lægri prósentu. Það skiptir miklu máli
fyrir þá útvegsmenn, sem ekki hafa
vinnsluaðstöðu Haraldar.
Burtséð frá þessu væri þjóðhagslega
nauðsynlegt að samkomulag gæti náðst
sem allra fyrst, svo bátarnir geti hafið
veiðar. Gæftir höfðu lengi vel ekki verið
góðar en höfðu batnað. Hver gæftadag-
urinn er dýr.
’ /
AFSKIPTI
RÍKISSTJÓRNARINNAR
Það er skiljanlegt, að ríkisstjórnin
geti ekki beitt sér nema takmarkað í
deilunni. Hún hefur a. m. k. hingað til
ekki getað gripið til bráðabirgðalaga,
þar sem almenningsálitið hefur Iiindrað
það. Hvaða áhrif samkomulag Haraldar
og sjómanna á Akranesi í þessum efn-
um hefur, er ekki komið í ljós. Stjórn-
arandstaðan hefur bent á styrkjaleiðina
sem lausn. t annars óvenjulega þunnu
Reykjavíkurbréfi sl. sunnudag er það
talin fjarstæða „að úr almannasjóði eigi
að greiða það, sem þessum tekjuhæstu
mönnum þjóðfélagsins ber á milli.“
Það er nú kannske ekki alveg fordæm-
islaust, en hins vegar augljóst, að ekki
ber að ganga lengra en orðið er í þeim
efnum. Launþegar og atvinnurekendur
verða að læra það, að koma sér saman
um kaup og kjör en láta ekki alltaf þá
skömm henda sig að hliðra sér hjá sam-
konmlagi og kref jasi þess, að almenning-
ur Ieysi málið með því að grípa til
pyngju sinnar.