Ný vikutíðindi - 21.06.1963, Síða 8

setnin
og nótar
Kaunhæfar aðgerðir ábyrgs
effirEifsaðilsfl krafist
1 sjómannablaðinu Víking, 1
4. tbl. þessa árgangs, eru
tvær greinar um hin tíðu sjó
slys eða „nútímaslys“, þegar
góð og traust skip velta á
hliðina og sökkva á örstutt-
um tíma. Er önnur eftir Sig-
urjón Einarsson, skipstjóra,
en hin eftir G. Þorbjörnsson.
í báðum þessum greinum
kemur sú skoðun fram, að
nót á bátadekki sé hættuleg-
ar drápsklyfjar í vondiun
veðrum, og G. Þorbjörnsson
teiur margt benda til, að
staðsetnig kraftblakkar og
nótar sé meginástæðan fyr-
ir þessurn slysum.
Sigurjón telur að þegar
hið „þrautreynda, gamla og
góða skip“ Súlan sökk í
páskahretinu, hafi nótin ver-
ið á bátapalh. Hann bendir á
að það borgi sig betur að
leita landvars heldur en að
strekkja við að komast leið-
ar sinnar í tvísýnu og vondu
veðri. Og hann vill að nót-
in sé höfð á aðalþilfari, nema
meðan á veiðum stendur.
Hins vegar bendir hann á,
að Víðir II hafi misst nót-
ina, og „það var gott að hún
fór. Við það losnaði hann
við þær drápsklyfjar, sem
voru honum ofviða, eins og
á stóð.“
Við leyfiun okkur að taka
orðréttan kafla úr grein G.
Þorbjörnssonar hér á eftir,
því þar kemur margt fram,
sem styður þá skoðun, sem
NV hefur áður haldið fram
um öryggismál skipa, auk
þess sem hann bendir á hætt
una, sem af kraftblökkinni
stafar:
„Eg hef heyrt sjómenn
setja þessi ,,nútímaslys“ íj
samband við hina breyttuj
veiðiaðferð og staðsetningu
kraftblakkar og nótar. Bend
ir margt til, að það sé meg-
inástæðan, en merkilega lítill
áhugi virðist fyrir þvi, að
grafast fyrir hinar raunveru
legu orsakir.
Það er engin lausn á þessu
alvarlega vandamáli að
kenna höfundum hinna
sjosifsanna
sokknu skipa, imi þessi slys,
enda þótt nokkur þeirra hafi
verið byggð eftir sömu teikn
ingum. Hinir svonefndu Sví-
þjóðarbátar, sem orðið hafa
fyrir hvað mestu afhroði í
þessum sdysum, voru búnir
að skila sér að landi árum
saman, með hina þrrngu nóta
báta og gömlu veiðitæki
hangandi í davíðum á siðun-
um, án þess að slys urðu.
Veður og sjólag hefur ekki
breytzt til hins verra á þess-
um árum, nema síður sé. Ó-
sæmileg smekkleysa væri það
að kasta rýrð á látinn sam-
ferðamann, með því að kenna
honum um þessi slys.
Síðasta páskahret, sem
meðal annars tók gömlu Súl-
una með 5 mönnum og mim
hafa gengið nærri stærri skip
um, þótt þau björguðust í
það skipti, ætti að vera næg
sönnun á því, sem að fram-
an er ritað.
Það að hætta að nota nóta
báta, þar sem nótin var jafn
framt geymd og bátamir í
davíðum utan á skipinu, eða
í togi, og setja alla nótina
(Framh. a BIl' 3)
Ölvun og slngaror 17. júní
Mikið bar á öhun þjóðhátíðardagskvöldið í Rvík,
einkum meðal unglinga, og mun margt af því fólki
hafa verið aðkomandi, enda flykktist fólk að úr öll-
um áttum til þess að sjá dýrð höfuðborgarinnar 17.
júní, ekki einungis frá nærliggjandi háruðum heldur
einnig frá fjarlægustu stöðum, jafnvel frá vestur-
strönd Ameríku.
En burtséð frá því, þá hafa margir haft orð á hinu,
hversu óviðeigandi óþjóðleg danslög eru á þessum
þjóðhátíðardegi. Eru menn undrandi yfir því, að þjóð-
hátíðarnefnd skuli ekki einu sinni hafa séð um að
þessir erlendu slagarar skuli ekki hafa verið sungn-
ir á móðurmálinu, jafnvel þótt kosta hefði þurft upp
á íslenzka þýðingu á þeim.
Þjónustuleysi
Landssimans
Skýrf með „auknu álagi## —
Hvenær verður ár bætt?
með því að segja: „ÓIi
minn, þú sérð það sjálfur,
að ekki megum við fara frá
þessum vesalingum báðir í
Ósjaldan hefur verið kvart
að yfir þjónustuleysi Land-
símans og Bæjarsímans, en
þvi miðnr virðist sem þessar
kvartanir gangi ekki rétta
boðleið, því lítil bót er rúðio
á.
Það veldur flestum miklum
heilabrotum hvers vegna
sónn fæst ekki strax og sím-
tólið er tekið upp og jafn-
framt hvers vegna ekki hring
ír 'átrax og númer hefur ver
ið valið. Bæjarsíminn skjirir
þetta fyrirbæri þannig, aó
álagið sé svo mikið að ekki
sé von á betri árangri.
Þeir, sem hafa dvalið í er-
lendum stórborgum, skilja
ekki þessa vitleysu Þetta er
nær óþekkt fynrbæri þar
og símaþjónustan margfalc
betri en hér hefur nokkurn
tíma þekkzt.
Vonandi þarf ekki að
kvarta út af þessum óþæg-
indum, sem hlýtur að vera
hægt að bæta með litlum til-
kostnaði og aukinni og betri
þekkingu. Og það þarf varla
að taka það fram, að sím-
gjöld eru hreint ekki sv .> lág,
að Landssímum geti verið
þekktur fyrir að Djóða við-
skiptavinum slnum upp á svo
takmarkaöw þiónustu er kem
ur þeim dagb-ga i gramt geð
RANGLÁTT gjald
Gestum vínveitingastað-
anna er meinilla við 25 kr.
inngangsgjaldið, sem þeir
eru neyddir til að greiða,
jafnvel þótt þeir komi fimm
mínútum fyrir lokun, og
ætli aðeins að skreppa á
barinn. Ekki sjá þeir atrið-
in, sem eru til skemmtunar,
og . ekki geta þeir notið
hljómlistarinnar.
Auk þess er spurning
hvort hægt er að kref jast
fatageymslugjalds af yfir-
hafnarlausum gestum.
Gylfi hefur ekki slegið
sér upp á þessu má!i, eins
og það hefur reynzt í fram-
kvæmd, þótt e. t. v. væri
réttlætanlegt að taka ein-
hvem aðgangseyri að dans-
sölunum, þ. e. a. s. fyrst
frjáls álagning var ekki
leyfð.
frá kaupfélögunum og
prentaði bláhvíta fánann á
forsíðu í skærum lit.
Hvers vegna ekki rauða
fánann? Er það þetta sem
heitir að svíkja lit?
emu.
! __
AÐ SVlKJA LIT
1 tilefni af þjóðhátíðar-
deginum gaf Þjóðviljinn út
aukablað með auglýsingum
ÓLI MAGGADON
Óli Maggadon spókaði sig
á götum höfuðborgarinnar
17. júní, sjakketklæddur og
ánægður í bragði, alveg eins
og hann var á ámnum fyr-
ir stríð, þegar allir Reyk-
víkingar þekktu hann og
höfðu gaman af meinleysis-
legum fávitaliætti hans.
Nú dvelur hann alltaf á
Arnarholti ásamt fleiri fá-
ráðlingum. Og þótt þar fari
vei um hann, langar hann
samt oft í bæinn. Bíður
hann stundum við hliðið,
þegar Gísli hælisstjóri er að
fara á jeppanum til Reykja
víkur og biður um að fá að
koma með.
En Gísli kann lagið á Óla
og kemur vitinu fyrir hann
TIL PARSAR
i MEÐ FRÚNA
Sumarferðir okkar Islend
inga til útlanda eru nú byrj
aðar í stórum stíl og flykkj
ast mehn til stórborganna á
bjórstofurnar, næturklúbb
ana, í stórverzlanirnar og á
söfnin.
Kaupmaður nokkur hafði
orð á þvi í samkvæmi, að
hann ætlaði til Parísar með
konu sinni, þótt sumir teldu
það væri álíka fjarstæða og
að fara með vín til Spánar.
„Já, það er synd,“ sagði
kunningi hans. „I Paris
geturðu valið úr fegurstu
meyjum — brúmnn, gulum
rauðum og — “
„Ja, það kemur sko ekki
mál við mig,“ greip kaup-
maðurinn fram í, „ég er
nefnilega litblindur.“
KÓK OG
RÓANDITÖFLUR
Við höfum heyrt aó
hvergj í heiminum sé drukk
ið hlutfallslega eins mikið
af „kók“ og hér á landi.
Hér fæst heldur ekki áfeng-
ur bjór, og hér má ekki
drekka áfengi á dans-
skemmtunum nema á til-
tölulega fáum vínveitinga-
húsum (kannske fyrir utan
útisamkomustaði um hvíta-
sunnuna og 17. júní).
Síðan farið var að hafa
strangara eftirlit með því
en áður, að gestir fari ekki
inn á „vínlausu dansstað-
ina“ með vín á sér, eru
sumir farnir að eta ýmis
konar róandi töflur, áður
en þeir fara inn á þá, og
drekka svo kók inni á eftir.
Auðvitað liafa róandi töfl-
urnar svæfandi áhrif á
sagt að fjórir piltar hafi
ofan í þær munu menn kom
ast í einliverja vímu.
Nýlega er okkur t. d.
sagt að fjórir piltar hafi
farið vínlausir og ódrukkn-
>r inn á Þórskaffi, en ver-
;ð búnir að taka talsvert af
mebromati rétt áður. Mik-
ið var að gera, svo að löng
bið varð að þeir fengju kók-
ið. Þegar þjónustustúlkan
kom svo loks með liinn eft-
irspurða drykk, lágu þeir
allir fram á borðið — stein-
sofandi.
KRÖFTUGT BLÓÐ
Maður nokkur kom inn í
Blóðbankann og gaf blóð.
Hjúkrunarkonan tók eftir
að það var óvenju blátt
svo að hún lagði flöskima
til hliðar, þegar búið var að
flokka blóðið.
Seinna var komið með
slasaða konu, sem þurfti að
fá blóðgjöf, en þá var lítið
um blóðbirgðir eins og oft-
ar, og ekkert til af sama
blóðflokki og konan var í,
nema bláa blóðið. Kandídat
inn ákvað að gefa konunni
það, fremur en að láta
hana deyja úr blóðmissi.
En hún hafði ekki fyrr
fengið blóðgjöfina en hún
spratt upp og faðmaði unga
lækninn að sér.
Þá heyrðist hjúkrunar-
konan tauta: „Eg hefði bet
ur sprautað þessu í kallinn
minn!“