Ný vikutíðindi - 21.10.1966, Blaðsíða 7

N Y VIKUTIÐINDI
7
leg-a, að aðgerðir lögreglunnar voru tii þess eins ætlað-
ar að sýna almenningi að löggæzlumennimir fylgdust
með iþiví, !hvað var að gerast, — að þeir væru ekki
steinblindir. Áreiðanlegt er einnig, að (hér var ekki
iffii að ræða nema örlítið brot af þeim kvennaskara,
sem Luciano íhafði í þjónustu sinni.
Til þess að koma í veg fyrir að stúlkurnar gætu gert
'honum nokkum grikk og eins til þess að koma á meiri
fjölbreytni í rekstrinum, skipulagði Luciano málin
þannig, að stúlkurnar dvöldust saldan lengur en eina
viku í senn í Ihverju húsi, og vom síðan fluttar á milli.
Eftir að þær höfðu gist öll ihús hans í hverri borg, voru
þær svo sendar til næstu borgar.
Eftir að þær höfðu farið hriniginn frá New York
til öleveland, Ohicago, Kansas City, New Orleans, Las
Vegas og tíl vesturstrandariínnar, hófst önnur umferð.
1 New Yonk stjómaði Luciano vændissölu 800 til 1000
stúlkna og græddi á þe:m um 35 þúsund dollara á
kvöldi, eða um 12 milljónir dollara á ári.
Margar stúlknanna, sem hann kjöri til starfa fyrir
sig, voru ekki annað en unglingar, sem einhverra hluta
vegna höfðu misst atvinnu í verksmiðjunni eða Luci-
ano og menn hans höfðu komið upp á eiturlyf janeyzlu
og þurftu því á peningum að haldat. Sumar stúlknanna
vom þó ,,hvattar“, sérstáklega til þess að táka upp
þessa atvinnu.
Eih stúlknanna leitaði i örvæntingu sinni til lögregl-
unnar. Hún játaði að hafa átt „hótel-ævintýri“ með
hinurn skartMædda Luciano, en gaf í skyn að slíkt
væri ekki nema hluti af undirbúningsaðgerðunum, sem
Luciano beitti við sumar af betri stúlkunum. Eftir að
hann sleppti henni, sagð hún að bólugrafinn rnddi
hefði brotist nn í jherbergð til sín og sagt við sig:
„Lucky segir að þú eigir að vinna í .einu af húsunum
hans“.
„Hann sagði mér, að ef ég ynni ekki fyrir hann,
myndi hann misþyrma mér svo að mamma myndi ekki
einu sinni iþekkja mig“, sagði stúlkan.
Og hún kom til vinnu hjá Luciano daginn eftir.
Auður Lucianos óx risaskrefum, og hann fluttist
bráðlega frá íbúð sinni á Austurgötu og tók sér óhófs-
íbúð í Waldorf-Astoria-gistihúsinu, þar sem honum var
hægt um hönd að hafa samband við Costello, sem
snæddi þar þvínær daglega. Eilgendur gistihússins voru
síður en svo ihrifnir af leigjandanum, en þeir gátu ekk-
©rt aðhafst meðan Luciano kom „prúðmannlega fram“.
Árið 1935 var Luciano orðinn svo umfangsmikill í
starfi sínu og svo illræmdur að ahnenningsálitið krafð-
ist þess hástöfum, að gripið yrði í taumana. Hann var
bannfærður úr svo að segja hverjum ræðustól í allri
borginni, dagblöðin börðust gegn honum, og félagasam-
tök fcröfðust þess opinberlega að lögreglan léti til sín
taka.
Ludlano fannst nú vera tími til kominn að skreppa
til Flórdda. Hann átti þar orðið mikil ítök, bæði í vænd-
issölu og fjárhættuspili, og hugsaði með sér, að hann
þyrfti svo sem ekki að sitja þar auðum höndum.
Þega.r Luciano hafði verfcö hrópaður burtu úr New
York, snéri Thomas E. Dewey, sem hafði getið sér
góðan orðstír 1 baráttunni gegn glæpalýð New York-
borgar meðan hann fór þar með löggæzlumál, að
smærri spámönnum á sviði vændilssölunnar. Og ekki
ledi á iðngu þar til 110 vændiskonur, maddömur, dólg-
ar og húsverðir sátu í fangelsum borgarinnar. Þeim
var tjáð, að verndari þeirra, Lucky Luciano, hefði ver-
ið flæmdur á brott úr borginni og kæmi aldrei aftur,
og þeirra eina von væri nú í því fólgin *ð bera vitni
gegn honum í þágu ákæruvaldsins.
Og þau tóku það ráð. Áður en langt var um liðið,
var Luciano formlega ákærður fyrir sexfallt brot á
refsilöggjöfinni1 fyrir vændissölu og fyrir 62 afbrot
önnur. Handtakan var fyrirskipuð án tafar. Rannsókn-
arlögreglumenn frá New York höfðu elt Luciano til
Míamá og fylgdust stöðugt með ferðum hans, en haan
fékk veður af hættunni og hvarf.
Nokkrum vikum síðar fór Jolhn J. Brennan, rann-
Bóknarlögreglumaður frá Bronx-deildinni, til Hot
Springs í Arkansas tll að rannsaka morð, sem þar var
framið. Hann rakst þar á Luciano á götu og tilkynnti
Eewey um fimd sinn. Lewis J. Valentine, lögreglustjóri,
hringdi tafarlaust tíl yfirvaldannia í Hot Springs og
LÁRÉTT
1. varðað, 5. eiga erfitt,
10. þjarka, 11. hindra, 13.
kyrrð, 14. safi, 16. afkvæmi,
17. eins, 19. iðka, 21. kjör,
22. þungi, 23. kennt, 26.
trega, 27. grýtt jörð, 28. til-
finningasöm, 30. glufa, 31.
peningar, 32. spendýrið, 33.
skammst., 34. skammst (útl)
35. tala, 36. gælunafn, 38.
aðkomumanns, 40. tónn, 41.
erta, 43. leyfilega, 45. vafa,
47. rán, 48. umgerða, 49.
blítt, 50. ætt, 51. tala, 52.
frumefni, 53. liandsami, 54.
tónn, 55. forfaðirinn, 57.
blóðsuga, 60. greinir, 61.
hirsla, 63. samþykkir, 65.
baða, 66. aumar.
LÓÐRÉTT
1. titill, 2. bæjarnafn, 3.
tortryggir, 4. smíðaefni, 5.
hálftónn, 6. angra, 7. kyrtil,
8. mjúk, 9. á nótum, 10. ull-
arvöndlar, 12. stúlkunaín, 13.
þak, 15. logar, 16. liraka, 18.
kátt, 20. ójafna, 21. ökutæki,
23. umbætur, 24. æst, 25.
varla, 26. tala, 28. smávegis,
29.. tapa, 35. tigna, 38. stofn-
un, 37. vætuna, 38. gemling-
ur, 39. hægfara, 40. opið, 42.
fúin, 44. samstæðir, 46. flett-
ir, 49. tala, 51. eygðu, 52.
hestur, 55, hæða, 56. bit, 58.
jarðsprunga, 59. fara, 62. á
fæti, 64. ryk, 66. átt.
LAUSN
á síðustu krossgátu.
LÁRÉTT: 1. skafa, 5,
skata, 10. hálka, 11. afæta,
13. ár, 14. óttí, 16. brak, 17.
UK, 19. mat, 21. brú, 22. æf-
ar, 23. hjam, 26. plan, 27.
111, 28. krafsar, 30. em, 31.
sálin, 32. traðk, 33. æf, 34.
tu, 35. V. 36. vatna, 38. kap-
al, 40. u, 41. eta, 43. tignaði,
45. aum, 47. rann, 48. rafti,
49. humm, 50. mun, 51. e,
52. a, 53. flá, 54. at, 55. ýtan,
57. amla, 60. al, 61. asikur,
63. ólgar, 65. strax, 66. ertir.
LÓÐRÉTT: 1. sá, 2. kló,
3. akta, 4. fat, 5. S, 6. kar,
7. afar, 8. tæk, 9. ajt, 10.
ihrafl, 12. aurar, 13. ámæld,
15. iðjan, 16. byrst, 18.
kúnni, 20. tals, 21. blek, 23.
'hrifnir, 24. af, 25. nartaði,
26. P, 28. Mætt, 29. raupi,
35. verma, 36. vann, 37. ag-
ann, 38. katla, 39. lauf, 40.
umrnál, 42. tauta, 44. nf„ 46.
urnlar, 49. H, 51. etur, 52.
allt, 55. ýkt, 56. ara, 58. mór,
59. agi, 62. ss, 64. ar, 66. e.
bað þess að Lucky yrði handtekinn.
Luciano var færður í jámum til New York, og um
vorið 1936 var honum og átta samglæponum hans
stefnt fyrir rétt. Dórnari í m'álinu var Philiþ J. McCoofc,
hæstaréttardómari. Réttarhöld þessi vöktu meirt athygli
en nokkur önnur, sem ihaldin höfðu vertð í Bandaríkj-
unum tíl þessa tíma. New York búar vom við því bún-
ir að heyra margt ógeðfellt, en þeir bjuggust ekki við
þeim ósköpum, sem nú dimdu yfir þá.
Eitt af fyrsitu vitnunum, isem leitt var á málinu, var
mögur, svarthærð hóruhúsamaddama frá Rúmeníu, —
hún hafði starfrækt vændilshús fyrir Luciano, þar sem
þjónustan kostaði 1 dollar og 50 cent.
Konan fór ekkert dult með hatur sitt í garð hins
snákeyga Lucianos. Hún sagði bæði dómendum og dóm-
ara að hún hefði upphaflega, neitað að ganga í félags-
skap Lucianos, en sá heiðursmaður greip þá til þess
ráðs að láta sína menn brjóta allt og bramla í húsi
hennar og misþyrma sjálfri ihenni, þar til hún misstí
meðvitímd, og ræna síðan stúlkunum, sem hún hafði
í þjónustu siinni. Hún bar það fyrir réttinum, að í f jöl-
býlishúsinu, þar sem hún rak starfsemi sína, væru 18
aðrar stofnanir sömu tegundar og hennar, og að hús-
mæðumar iþar hefðu sœtt sams konar eða svipaðrt með-
ferð og hún.
Loks kvaðst hún hafa neyðzt til að gera félag við
Luciano og greiða honum mánaðarlegan ágóðahluta.
Eitt sinn sagðist hún ihafa látið hjá líða að inna af
kiðndi greiðsluna tíl Lucianos á tilsettum tíma, en hann
sendi þá starfsmann sinn einn á vettvang, sem barði
hana eins og í fyrra sMptið og reyndi meira að segja
að skjóta hundinn hennar. 1 annað skiptið, þegar hún
sýndi einhvem mótþróa, sagði ihún að þrír glæponar
hefðu heimsótt hana og tætt íbúðina í sundur, — eins
og Ihún orðaði það. „Þeir mölbrutu húsgögnin, þeir ristu
sundur sessurnar á stólunum og teppin á gólfunum og
hrintu stúlkunum og börðu þær, þangað tíl óg-fór að
æpa. Þá hiupu þeir, af því að þeir voru hræddir urn
að lögreglan kæmi“.
(Eramhald í næsta blaði.)