Ný vikutíðindi - 28.10.1966, Blaðsíða 1

RflT? WD KOÍ
Sjónvarps-
dagskrá
ásamt upplýsingum um
efni einstakra liða.
(Sjá bls. 5).
Föstudagurfinn 28. okt. — 1966. — 41. tbl. 7 árg. Verð 12,00 krónur.
Vafasamt nauðgunarmál
Vankunnátta hermanna í ásta-
málum veldur vandræðum
MJÖG hefur það farið í
vöxt upp á síðkastið að stúlk
um sé nauðgað og verður að
segja, að þar ber nýrra við.
Sannleikurinn er nefniiega
sá, að ísland hefur nú verið
hemumið í nærri þrjátíu ár
og upplýstar nauðganir á öll-
uan þessum táma næstum telj
andi á fingrum annarar hand
ar.
Þessi staðreynd hefur vaíd
ið sálfræðingum miklum
heilabrotum, því nauðgana-
tíðni hérlendis kemur ekki
heim og saman við fyrri nið-
urstöður annars staðar frá
um þetta efni.
Ekki eru menn á eitt sátt-
ir um það, hvers vegna hér
séu svo undur i'áar nauðgan-
ir framdar á ári hverju.
Þó þyikir ekki hklegt að
þeir henmenn, sem hér hafa
kornið um þrjátíu ára skeið
séu minna náttúraðir en
meam í sömu atvinnu, til
dæmis í þrjátíu ára stríðinu
(en talið er að í þeirri styrj-
öld hafi mörgum konum ver-
ið nauðgað oft á dag).
Láklagra er tahð að íslenzk
ar konur hafi þessi þrjátíu
ár verið iþað lausar á kostum
að ekki hafi komið til mót-
mæia af þeirra hálfu — ekki
nema svona bara til þess að
sýnast — og þess vegna
hafi íslenzkum konum ekki
verið tíðnauðgaðra en raun
ber vitni.
Nú getur að líta það í
biöðum bæjarins, að stúlku
hafi verið nauðgað uppi við
Geitháls og eru blöðin að
vonrnm fuil hneykslunar á
þessu athæfi-
Bkki munum vér taka hér
upp hanzkann fyrir nauðg-
ara og kynglæpamenn, en
hinis vegar höfum vér mikla
samúð og skilnimg á mann-
legri náttúru (bæði karla og
kvenna).
Þess vegna hljótum vér að
hugsa sem svo: Er nokkuð
undarlegt þótt hermerm, sem
hirða ágengar, mannbærar
stelpur upp af götunni, álíti
að slíkir fcvenkostir ,séu til
í allt.
Auðvitað vita hermenn,
sem eru í ókumrnu landi að
kvenfóik, sem lætur hermenn
,,pikka sig upp“ og ekur með
þeim, hvort sem er upp í
svedt eða út í skóg, er sú
tegund kvenfólks, sem ekki
þarf að nauðga.
Ekki skal hér lagður dóm-
ur á mál stúlkunmar, sem tel-
ur sig hafa orðið fyrir árás
varnarliðsmanna og kærði þá
fáum dögum seinna fyrir
nauðgun, enda er það mál
dómstólanma að fjaila um.
Hitt er svo annað mál, að
íslendingar áhta flestir að
það kvenfólk, sem hangir á
vi'ssum veitingastöðum bæjar
ins og bíður 'þess slefandi að
vera hirt upp af hermönnum
annað hvort þar eða úti á
götu, getur ekki vænst þess
að mokfcur maður leggi trún-
að á það, að þess gerist
nokkur þörf að nauðga þeim
þótt hermönnum þyki gott
að hafa af þeim nokkur not.

Buffhamratónlist
- Jón Leifs í ham
Breyttviðhorf
Prestar orðnir brauðhyggjustétt -
Sýslumenn tollheimtumenn
í bamablaðinu UNGA ÍS-
LAND, sem út kom á liundr-
að ára afmæli Jóns Sigurðs-
sonar, birtist grein um hinn
mikla þjóðarleiðtoga, sem
nefndist: Til þess eru miklir
menn að setja merkið hátt. I
greininni var gerð skýr og
glögg grein fyrir þeirri mililu
þýðingu mikilmenna og
brautryðjendanna, sem setja
merkð hátt. En s'.ík fordæm'
lýsa eins og leiftrandi vitar
gegnum alla sögu heims-
byggðarinnar.
Það eru sigurvegaramir,
sem skrifa mannskynssöguna
í rúnum á söguspjöldin.
Aiveg fram á þessa öld,
þá voru það prestar og sýslu
menm, sem voru helstu
frammámenn og oddvitar hér
aða sinna. Og ef litið er aft-
ur eftir öldunum, þá var það
lengi svo á Islandi, að prest-
arnir voru hinir leiðandi
menn sókna sinna og byggð-
arlaga, ásamt með sýslu-
mönnunuim, enda var það á
Framhald á bls. 4
I iippsiglingu er samnor-
ræn tónlistarhátíð hér á
landi og mimu tón'eikar Sin-
fóníuhljómsveitarinnar í
kvöld helgaðir því tilefni.
Meðal verka á efnisskránni
er kafli úr hinu nafntogaða
verki Jóns Leifs „Sögiusin-
fómunni“.
Talið er að nú orðið séu
allir á eiinu máli um ágæti
þessa tónverks, en eins og
svo mörg snilldarverfc rneist-
aranna, mun þessi gimsteinn
sinfóniskrar tónlistar hafa
átt erfitt uppdráttar til að
byrja með.
Eftir frumflutning vertos-
ins í Helsinki1 fyrir allmörg-
um árum, sagði gagnrýnandi
„Pólitiken“ eitthvað á þá
leið í tónlistargaginrýni
blaðsins, að stjórnandinn
hefði mátt prísa sig sælan
fyrir að sleppa lifandi úr
þessum hildarleik.
Kaflinn, sem fiuttur verð-
ur á tónleikunum í fcvöld er
að sögn rólegur, enda fjall-
ar hann um Guðrúnu Ósvif-
ursdóttur, og er það von
rnanna, að engin stórslys
verði á mönnum né spjöll á
hinum veglega tónlistarsal
í Háskólabíói við flutning
verksihs, en eins og kunnugt
er þá er sviðsgólfið barið
grjóti og buffhömrum í tón-
verki þessu.
Þvi ber að fagna að Sin-
fóníuhljómsveitin skuli hafa
efnt fil skipulagðra tónleika
fyrir böm. Hafa einir slíkilr
tónleikar þegar verið haldn-
ir, en þar sem tónlistarsér-
fræðingur blaðsins var ekki
staddur á þessurn tónieikum,
verður að styðjast við um-
sögn nokkiurra níu ára snáða,
sem voru mættir á fyrstu
tónleikunum. Þeim segist
svo frá, að tónleikamir hafi
verið „alveg ferlega leiðin-
legir og þó lang leiðinlegast
það sem við hlustuðum ekki
á, og kallinn, sem talaði á
milli og var alltaf að reyna
að vera sniðugur“.
Þau vom nú orð hinna
Framh. á bls. 5.
Abyrgðarfeysi í fjármálum
Skrípaleilkir þeir, sem leikn
ir em í íslenzku stjómarfari
undir samnefninu ,,viðreisn“,
eiga sér enga hliðstæðu um
margbreytHeik og kátbros-
legar aðfarir. Skuldakóngam
ir, lénsmenn ríkisvaldsins, en
þó raunverulegir húsbændur
ríkisstjórnariinnar, leika sér
úti um lönd og slá ÖU met
um eyðslusemi nýríks fólks
og kaupa aUt, sem keypt
verður utan Iands og innan,
en svo em stjórnarblöðin á
sama tíma látin útrnála fjár-
þröng og erfiðleika atvinnu-
fyrirtækja þessa lýðs.
Frystihúsum er lokað og
hrópað er á aukin ríkisfram-
lög — og hin félausu hluta-
félög þessara manna em lát-
in tapa fyrif reilming banka
og lánastofnana, en hinir svo
köUuðu eigendur, tU viðbótar
aUri eyðslunni og nýríkra-
háttunum, flytja fé úr landi
í stórum stíl, nánast fyrir
opnum tjöldum, án þess um
sé fengist.
Fyrirtæki em látin fara
á höfuðið, þ.e. verða gjald-
þrota, en eigendurnir rísa
jafnharðan upp úr ösfcu-
stónni, ríkari og voldugri en
nofckru sinni fyrr — og svo
em tekin ný bankalán undir
nýjum hlutafélaganöfntim og
engin segir nánast neitt.
Menn virðast vera famir að
venjast þessu.
Menn geta fengið banka-
lán tU þess að komast í
eyðsluferðalög, en geta svo
ekki greitt skatta sína, gjöld
og umsamin lán, og aðrar
sktádir em látnar rekast í
vanskUum, það er að segja
hjá þeim, sem era í náðinni
hjá ríkisvaldinu og bönkun-
um. Hinum er óspart látið
súrna í augurn undan gjald-
Framlhald á bls. 4