Ný vikutíðindi - 25.08.1972, Blaðsíða 3

NÝ VUfCUTÍÐINOI
3
wrnar voru haldnar í, var kom-
ið fyrir styttu af dýrlingnum
Maríu af Fatima. Og úr glugga
þjónustufólksins á fyrstu hæS
hrópaði kvenmannsrödd til
blaðamannanna: dr. Manuel de
Santos er ekki heima. Nei, þið
getið ekki hitt hann á skrif-
stofunni í Lissabon, hann er
einfaldlega ekki við.
Svolítid mcir
BLAÐAMENNIRNIR komu
til Parede annan daginn, sem
þeir voru í Portúgal. Þá var
búið að girða húsið af. Vissar
persónur gerðu allt, sem í
þeirra valdi stóð, til að rann-
sókn blaðamannanna yrði eins
erfið og mögulegt var.
Mario Stores, einn af lög-
fræðingunum sem lagt höfðu
fram kæru í málinu, var hand-
tekinn morguninn sem greinar-
höfundar komu til Lissabon.
Um hádegið var Roger Stone,
blaðamanni ameríska tímarits-
ins Time, vísað úr landi. Tad
Szuls frá New York Times,
var neyddur til að stanza á
flugvellinum og fara með
fyrstu flugvél, sem yfirgaf
landið. Blaðamaður United
Press International var, þegar
þetta skeði, þegar búinn að
DARTMOOR var í sínum
versta ham. Myrkrið skall yfir
fyrirvararlaust og því fylgdi
úðarigning. Á skammri stundu
flaut allt í vatni og útsýnið
var aðeins fáir metrar. Það
var enn ekki fulldimmt og þó
fannst manni að myrkrið gæti
ekki orðið svartara.
En það var samt eins og
þetta væri samt ekki nægilegt
andstreymi, því skyndilega
fann ferðamaðurinn, að bíll-
inn tók síðasta andvarpið.
Hann hafði raunar hóstað og
stamað áður um daginn, en
með nvíldum hafði hann þó
skiplazt áfram þar til nú, að
hann neitaði með öllu. Jæja,
þarna sat ferðalangurinn í bíl,
sem alls ekki vildi lengra og
hafði aðeins óljósan grun um
hvar hann var staddur.
Hann brölti út, lyfti hlífinni
af vélinni og rýndi niður í
mekanismann. Lítil skil sá
hann þar á neinu og jafnvel
þótt hann hefði verið bílvirki,
hefði hann lítið getað aðhafzt
vera í tveggja'tíma yfirheyrslu ] Þessu myrkri. Auk þess skalf
hjá ''ögreglunni. Nokkrum dög-
um áður hafði lögreglan látið
fylgjast með enska blaðamann-
inum O’Brian (The Saturday
Telegraph), og jafnskjótt og
hann hafði yfirgefið landið,
var öllum þeim, sem höfðu gef-
ið honum upplýsingar, varpað
í fangelsi.
Húsið í Parede var sam-
komustaður klúbbs, sem kall-
aðist „Hinir buxnalausu“. Fé-
lagar í þessum klúbb voru
meðal annars nokkrir ráðherr-
ar og aðrir háttsettir Portúgal-
ar. Þó tizkuhús í Portúgal geti
boðið upp á margar og mis-
munandi gerðir buxna, sem
sézt bezt ef skoðað er þar í
búðarglugga, var algjörlega
bannað að klæðast þess háttar
flíkum á samkomum klúbbsins.
Dómsmálaráðherrann, pró-
fessor Joao de Matos Antunes
Varela, gat ekki séð neitt
skemmtilegt við lögregluskýrsl-
urnar um þess háttar kúnstir
buxnalausra manna. Varela
gerði sínar ráðstafanir fljótt
og án hræsni. Hann skipaði
ríkissaksóknaranum að höfða
mál á meðráðherra sína.
Varela er fyrirmynd hins al-
menna Portúgala, segir einn af
leiðtogum hinnar leynilegu and
spyrnhreyfingar. Hann er ekki
aðeins heiðarlegur stjórnmála-
maður, heldur einnig strangtrú
aður. En jafnvel maður eins og
hann, sem hafði verið ráðherra
1 13 ár, sem er vinur páfa og
hefir árum saman verið álitinn
„krónprins“ Salazars, gat ekki
ráðið við þetta mál. Salazar
ákvað, að aldrei hefði verið til
neitt hneyksli, engir stráhatt-
ar né buxnalausir klúbbar.
Hvað gat Valera þá gert?
Prófessor Joao de Antures
Valera gerði samt svolítið.
Hann sagði af sér. Eina fórn-
arlambið í þessu hneykslismáli
varð sá, sem reyndi að upp-
lýsa það. Og Salazar sparkaði
vini sínum burtu eins og hann
væri sjóðheit kartafla.
buðu öll ókunna manninn vel-
kominn.
Bóndakonan hafði búið til
fallega stéik og nýrnastöppu.
Ókunni maðurinn töfraði fram
viskýflösku, og máltíðin var
konungleg. Konurnar tvær
voru íullkomlega lausar við
feimni og hérahátt, og þarna
kom með nýjar skýringar.
„Þetta er engin höll, skiljið
þér, svo við höfum aðeins tvö
svefnherbergi. Við konan mín
og ég sofum í öðru en stúlkan
í hinu.“
Sá ókunni andmælti strax
og sagðist hæstánægður með
bekkinn hér í stofunni. „Ef ég
Glettin smásaga eftir
A. D. WINTLE
hann eins og blautur hundur.
Nei, nú var ekkert annað að
gera nema reyna að finna eitt-
hvert húsaskjól hið bráðasta.
Rétt í þessu kom hann auga
á dauft ljós á hægri hönd. Hon-
um virtist einnig votta fyrir
einhverri þúst þar, einhverju
sem var enn dimmra en nætur-
myrkrið. Þetta hlaut að vera
hús eða einhvers konar mann-
virki.
Ókunni maðurinn greip fast-
ar um handfangið á litlu tösk-
unni sinni og tók stefnuna á
lljósið. Eftir tveggja til þriggja
mínútna göngu kom í ljós, að
þetta var bóndabýli þarna á
eyðilegri heiðinni. Þegar hann
barði að dyrum, kom karlmað-
ur fram í gættina og sá ó-
kunni tjáði honum í hvað klípu
hann væri.
„Tja,“ sagði bóndinn. „Það
er engin byggð hérna nær en í
25 kí'.ómetra fjarlægð og við
rötum aldrei þangað í þessu
myrkri. Það viturlegasta, sem
þér getið gert, er að koma inn
og vera hér í nótt, svo getum
við á morgun séð hvað hægt
er að gera. Við ætluðum ein-
mitt að fara að borða kvöld-
matinn, svo þér komið alveg á
réttum tíma.“
Sá ókunni þakkaði fyrir sig,
gekk inn með bónda, hengdi
af sér frakkann og settist við
eldhúsborðið. Þar sat bóndinn
og kona hans, sem var ung og
falleg kona með geislandi augu
og blómlegar varir. Auk þess
var þarna vinnustúlka, sem
einnig var ung og lagleg. Þau
varð fljótlega glatt á hjalla.
Þegar þau höfðu borðað og
drukkið um stund, sneri sá ó-
kunni sér að húsbónda og
sagði: „Ég vona að yður finn-
ist það ekki vera ókurteisi,
en ég hef átt erfiðan dag og
ef þér hafið ekkert á móti því,
þætti mér gott að fá annan
skammt af þessari yndislegu
steik og nýrnastöppunni. „Ég
var orðinn svo hræðilega solt-
inn.“
Bóndinn leit út eins og eitt-
hvað hefði hrokkið ofan í
barkann á honum og eftir leið-
indaþögn svaraði hann:
„Tja, ef segja skal eins og
er, þá er það vissulega dálítil
meinbón. Þannig liggur í mál-
inu, að á morgun er sunnudag-
ur og á sunnudögum er aldrei
búinn hér til matur, heldur
haft kalt á borð frá deginum
áður. En hér er hins vegar til
nægilegt af brauði, smjöri og
osti, og af því megið þér borða
eins og yður lystir.“
Kvöldið leið, og eftir matinn
settust þau öll við eldinn og
mösuðu saman. Þegar leið að
háttatíma, þurfti bóndinn að
EINI maðurinn, sem
málinu áfram, var Costa Sara-
via, ríkissaksóknari. Hann tjáði
í viðtali við blaðið Der Stern:
Ég vil eindregið benda á, að
málið hefur ekki verið látið
niður falla. Það verða opinber
málaferli.
Aðmíráll Fernando de Men-
dosa Dias, flotamálaráðherra,
fannst rétt að gefa óánægðum
almenmngi gott fordæmi. Með
gesti sínum, spánska aðmíráln-
um Baturone Colombo, fór
ekki hann í pílagrímsferð til Fa-
missti alla von um að halda I tima.
aðeins fæ ullarteppi ofan á
mig, þá .. .“
En bóndinn hristi höfuðið.
„Nei, nei, nei, kemur ekki til
mála. Ég gæti aldrei fallizt á
að láta yður liggja á þessum
bekkgarmi.“
Ókunni maðurinn reyndi að
fullvissa bónda um bekkurinn
væri hinn þægilegasti, og raun-
ar fannst honum það, þar sem
hann sat á honum á milli
kvennanna , sem einnig virtust
una sér hið bezta, en bóndi
hélt fast við sitt.
„Ég skal segja yður hvernig
við höfum þetta. Hjónrúmið
okkar er svo breitt, að þar
geta auðveldlega þrír sofið og
þar solið þér hjá okkur. Stúlk-
urnar hátta fyrst, svo ég og
þegar ég er háttaður þá kalla
ég til yðar.“
Þrátt fyrir áköf mótmæli
gestsins, varð bónda ekki þok-
að. Unga frúin fór fyrst, þá
vinnustúlkan, — sem sendi um
leið gestinum auga, sem vart
ivarð misskilið, -svo fór bónd
!inn sjálfur. Eftir litla stund
hrópaði bóndi að nú mætti
jgesturipn koma, sem ekki lét
segja sér tvisvar, heldur fór
þegar upp, afklæddi sig og
lagðist við hlið bónda. Þannig
var skipað í rúmið, að konan
lá upp við vegginn, þá bóndi
og fremst gesturinn. Ekki leið
á löngu þar til bóndi hraut svo
hrikti í rúminu.
En gesturinn gat ■ ekki sofið.
Það voru svo mörg annarleg
hljóð í húsinu, og svo gat hann
ekki betur heyrt en vinnustúlk
an bylti sér í sífellu á sínu
einmanalega beði. Hann reyndi
samt að liggja kyrr, til að ó-
náða ekki gestgjafa sína. Hann
dró andann jafnt og rólega og
lét sem hann svæfi. Samt sem
áður var hann glaðvakandi og
ekkert hljóð fór fram hjá hon-
um. Hins vegar við ganginn
bylti vinnustúlkan sér þrot-
laust, — og það var víst, að
hún festi ekki blund á brá, —
en gesturinn hreyfði sig ekki
heldur.
Litlu síðar héyrðist drepið
varlega að dyrum og gesturinn
hélt fyrst að drepið befði ver-
ið á svefnherbergisdyrnar. Gat
það verið vinnustúlkan?
Enn hreyfði hann sig ekki.
Nú urðu högginn greinilegri og
auðheyranlega á útidyrnar.
Hann lét samt stöðugt sem
ekkert væri, þar til höggin
urðu að lokum svo hávær, að
bóndi vaknaði með andfælum.
„Hvað er um að vera?“ hvísl-
aði hann svefndrukkinn.
Það sýndi sig þá vera bóndi
frá næsta býli. Þar stóð svo
á að kýr komst ekki frá kálfi
og nú falaði bóndi nágranná
sinni til að hjálpa við burðinn.
- - -r- Framh. á bls. 4.
Ný hljómsveit á Loftleiðahótelinu
Frá því er Hótel Loftleiðir tók til starfa, 1. maí 1966, hefir hljóm-
sveit Karls Lilliendahls leikið í Víkingasalnum við miklar vinsældir.
Nú hefir verið ákveðið að breyta til og fá nýja hljómsveit til starfa í
hótelinu. Er það fimm manna sveit undir stjórn Jóns Pálssonar, en hann
er góðkunnur hljómlistamaður hér i Reykjavík. Að undanförnu hefir hann
starfað um tíma í Svíþjóð, en er nú nýlega kominn heim. Með honum munu
starfa kunnir hljóðfæráleikarar og Kristbjörg Löwe, sem er kunn í skemmt-
analífi borgarinnar vegna söngs með hljómsveitum.
Á myndinni eru, talið frá vinstri til hægri:
Gunnar Ingólfsson, trommuleikari og söngvari; Jón Páll Bjarnason,
gítar; Kristbjörg Löwe, söngvari; Árni Schving, sem leikur á kontrabassj
og saxafón; og Guðmundur Ingólfsson, sem mun leika á píanó og orgel.