Ný vikutíðindi - 24.11.1972, Blaðsíða 7

NY VIKUTIÐINDI
7
Hridge-
|%áttur
Allir utan hættu, norður gefur.
Norður
A G 10 5
V K 6 3
♦ Á D 5 4
* K G 7
Austur
A D 8 6 3
V Á G 7 4
♦ 6 3 2
* 10 5
Sagnir gengu þannig:
Norður sagði 1 tígull, Aust-
ur pass, Suður 2 grönd, Vest-
ur pass, Norður 3 grönd og all-
ir pass.
Útspil spaðatvistur.
Ef viðskiptavinir, treysta
ekki hver öðrum, þá dafna við-
skiptir ekki. Eins er það í
bridge Ef makker þinn biður
þig að fórna háspili, þá átt þú
að gera það í þeirri föstu trú,
að hann hafi gilda ástæðu til
þess; er. blindar fórnir skalt >
láta eiga sig. Þar eð þú ert
hluthaíi í félagsskapnum, þa
hefur þú rétt til þess að hugsa
hlutina til enda.
Vestur spilaði út spaða 2
gegn þriggja granda samning'
Suðurs. Blindur lét G, Austur
hlunkaði D á hann, en K Suð-
úrs gleypti slaginn.
Auðvitað var Austur að
reyna spila lit makkers síns
góðan, en þetta var blind fórn
.... cg kostnaðarsöm.
Við göngum út frá því að
Vestur hafi spilað út frá fjór-
lit; þá á Suður aðeins tvo
spaða. Það gætu verið tveir
lágspaðar og í því tilfelli á
D slaginn.-En Suður hefur sagt
tvö grönd og þess vegna er
sánngjarnt að álíta að hann
eigi að minnasta kosti einn
hæsta ef ekki tvo.
Spaðar Suðurs hljóta því að
vera Á-K eða Á-x eða K-x.
Séu þeir Á-K, tapar Austur
slag á því að láta D. Séu þeir
Á-x, þá skiptir ekki máli hvað
Austur lætur, því Suður fær
alltaf tvo slagi á litinn. Séu
þeir K-x, þá kostar það aftur
slag að láta D.
LÁRÉTT:
1. sælgæti
7. skauzt
12. fátæk
13. telja
15. utan
16. vændi
18. þreyta
19. látæði
20. verzlun
22. dýra
24. tel úr
25. hreinsað
26. svört
28. ellimörk
29. greinir
30. keyrði
31. óhreinka
33. guð
34. frumefni
35. víxlarar
36. spil
38. fæði
39. renna
40. eignast
42. verkfæri
44. skáldskapur
45. pára
48. korna
49. dveljast
50. aska
52. ógnar
54. ný
55. skóli
56. hjárænulegar
59. skammst.
60. gista
63. egnt
65. sannar
66. snarráð
LÓÐRÉTT:
1. ræfri
2. eldstæði
3. rabb
4. bæta við
5. verk
6. þrjótur
7. leit
8. kreisti
9. slít
10. bardagi
11. þjarkar
12. févana
14. yfirgefin
16. reikull
17. ljótur
20. eldstæði
21. hnoðri
22. tvíhljóði
23. flana
26. þrjót
27. moka
31. flana
32. keyra
35. óvænlegur
37. vökvinn
38. nokkur
41. feður
42. afkastað
43. leiðslur
46. guð
47. grastoppur
51. hræðslu
53. siðað
57. sigað
58. svar
61. veizla
62. duft
63. leyfist
64. skammstöfun
KROSSGÁTAN
Li_ 2 y «
zt
* 1 1“
19 F
r
5 6*1?
ili
21I 1
mmaa d
f

L j UO
<*b 52 J ii
(framhald af bls.3)
borðið hjá mér, og sagði, að
nú væri aðeins einn eftir. Þeg-
ar ég hafði farið yfir listann
minn, brá mér ónotalega i
brún. Síðasti lykillinn gekk að
skírlífisbelti hertogaynjunnai
sjálfrar.
— Sigur, sem setur heiðurs-
kransinn á herferð mína, sagði
hann hlæjandi, þegar hann sá
skelfingu mína.
— Þetta er hreinasta vitfirr-
ing, hugsið um hallarvörðinn.
Þér verðið tekinn og drepinn'
Austur ætti því að láta
spaðaáttuna í gosann og gefa
þar með til kynna að hann
vilji litinn áfram, næst þegar
vestur kemst inn.
í rauninni voru spil Suðurs
AK7VD10 24KG87
* D 6 4 3, og hann var ekki
í neinum vandræðum með að
fá níu slagi — með dyggi
legri aðstoð Austurs.
— Ástin finnur alltaf ein-
hverjar smugur, sagði hann
léttilega.
Daginn eftir kom til mín
gömul kerling til að fá háls-
festi hjá mér. Þegar hún fór,
sá ég að hún stakk við fæti.
í dyrunum sneri hún sér við
og gleit glettnislega á mig:
— Ástin finnur alltaf ein-
hverjar smugur, sagði hún og
það hlakkaði í henni.
Allan daginn gekk ég um
með kökk í hálsi og bjóst við
að sjá þá og þegar lífvörð her-
togans koma þrammandi til að
sækja mig og stinga í svart-
holið. En það var Pasco, sem
kom um kvöldið. Hann var
líkastur ketti, sem fengið hef-
ur rjóma í skálina sína.
— Fáið mér lykilinn! öskraði
ég.
Hann sneri honum á fingri
sér.
— Nei, meistari, svaraði
hann. Þessum held ég um
stund enn. Maður kastar ekki
frá sér hugsunarlaust lyklin-
um að paradís.
Ég vissi, að hann var þrjósk
ur, og í þessu tilfelli var ekki
viðlit að rokka honum. Irina
hafði bersýnilega svift hann
ráði og rænu, og það skildi ég
í raunir.ni mætavel. En ekki
varð það til að draga úr tauga-
óstyrk mínum. Næstu dagana
varð ég að gjalti í hvert skipti,
sem einhver gekk upp að dyr-
um mínum.
Nákvæmlega mánuði eftir
að herinn fór, bárust boð um,
að hann væri á heimleið. Ég
var eins og á nálum, meðan
ég beið eftir Pasco. Þegar
hann loks kom, var hann ná-
hvítur í framan.
— Eigið þér varalykil?
spurði hann.
— Að sjálfsögðu ekki, svai-
aði ég hneykslaður. Hvers-
vegna spyrjið þér?
— Við finnum lykilinn
ekki. Okkur er ómögulegt áð
muna, hvar við settum hann.
Létta skapið var horfið veg
allrar veraldar. Ég þreif í axl-
ir hans og hristi hann:
— Finndu hann, fimbulfa-
viti!
Þau hertogaynjan og hann
leituðu um allt árangurslaust.
Skelfingu minni verður ekki
með orðum lýst, þegar ég fékk
fregnir um, að hertoginn væri
væntanlegur daginn eftir, Við
sólarupprás var ég vakinn af
sendiboða frá Fransesco.
— lykilinn, meistari Pasci,
sagði hann. Hertoginn er á
leiðinn- upp að höllinni.
Nú voru góð ráð dýr. Ég
braut heilann miskunnarlaust.
Glas af víni, fljótvirkandi
svefnlyf — jú, það heppnaðist:
En seinna, seinna! Þegar ég
hljóp upp að höllinni, gerði ég
mér ljóst, hversu vonlaus að-
staðan var. Þessu var öllu lok-
ið. Það var ekki um neitt ann-
að að gera en sárbæna her-
togann um miskunn.
Þegai ég kom að vindu-
brúnni kom ég auga á Pasco,
þar sem hann kom stormandi
með nokkra vopnaða verði á
hælunum. Hann var með
mjaðmabelti utan um sig og
ekkert annað. Þessi hálfnekt
hlaut að afhjúpa hann og af-
sanna með öllu það álit, að
hann kynni að vera spákona.
sem svo tíðförult hafði gert
sér til Irinu hertogaynju.
í myrkum klefa dýflissunn-
ar sagði hann mér, hvað hefði
gerzt. Skipunarköllin utan úr
garðinum höfðu gefið þeim til
kynna, að hertoginn nálgaðist.
Það væru aðeins nokkrar mín-
útur eftir. Inni í svefnherbergi
Irinu sagði hann við sína fögru
ástmey:
— Hugsaðu! Hugsaðu fljótt!
Hvar getum við hafa sett
hann?
Þá mundi hún það skyndi-
lega. I vasanum á kamínu-
hillunni.
Skírlífisbeltinu var læst, áð-
ur en bertoginn kom inn. En
lykillinn festist í skránni, og
það var ekki viðlit að losa
hann. Skyndilega hentist hurð-
in upp. og Fransesco birtist i
gættinm með útbreiddan faðm
inn. Hann kom strax auga á
Pasco úti í horni.
— Saumakonan mín, laug
hertogaynjan.
— Burt héðan, kerling!
skipaði Fransesco sæmilega
vingjarnlega. Við kona mm
höfum ekki þörf fyrir klæðnað
þessa stundina. Oho — kysstu
nú þína heimkomnu hetju!
Þegar hann skálmaði til
hennar. leitaði hún skjóls bak
við borðið. Hertoginn hneggj-
aði af hrifningu:
— Svo að litla dúfan mín
vill leika! frísaði hann. Það
líkar mér vel!
Hanr. elti hana og náði henni
loks. Henni tókst að vísu að
ná púða og halda honum fram
fyrir sig, en hann hrein af
hrifningu og þeytti púðanum
í burtu og vafði hana örmum
af feiknarlegri áfergju. Þá var
það lykillinn. Það var ekki
auðvelt að gera sér í hugar-
lund svipinn á honum, þegar
hann reif kjólinn upp um
Irinu og sá lykilinn standa í
skránni. Hann hentist á eftir
gerfisaumakonunni, sem hafði
misst af sér kjólinn.
Vesalings Pasco! Það er
sagt, að margar hefðarkonur
hafi táríellt við aftöku hans.
Hvað mig snertir, þá trúði
hertoginn sögu minni og
þyrmdi lífi mínu. En heimsku
mína gat hann ekki fyrirgefið
mér.
Ég skrifa þetta um borð í
skipi, sem ég hef ekki nokkra
von um, að ég yfirgefi lifandi.
Skipstjórinn heitir Kolumbus,
og honum dettur í hug að
hann finni Indíus með þvi að
sigla tii enda veraldar.
Giovanni PascL