Ný vikutíðindi - 14.01.1974, Blaðsíða 3

NY VIKUTIÐINDI
3

KOMPAN
Óli spilar á fiðlu. - í fótspor föðm ins. - Þarft
framtak. - Stúdentasvallið. ■ Eimskip 60 ára. -
;l Eftirfarandi samtál átti sér stað í
i liöfuðborginni fyrir skömmu.
— Pabbi, er það satt, að Neró keis-
i ari hafi spilað á fiðlu, meðan að
I; Rómaborg brann?
í — Það er sagt svo, vœni minn. En
■! hvers vegna spyrðu?
i — Af því að þegar ég var að koma
;• heim í gœrkvöldi, þá gekk ég fram
!; hjá húsinu hans Öla forsœtis, og þá
!; heyrði ég að einhver var að spila á
tj fiðlu þar inni!
\ *
Björn Bjarnason lögfræðingur, son-
ur Bjarna heitins Benediktssonar, er
á stöðugri uppleið innan Sjálfstœð-
isflokksins. Er hann sagður orðinn
keppinautur Ellerts Schram um hylli
unga fólksins í flokknum, og fastlega
er búizt við að hann fari í framboð
fyrir Sjálfstœðisflokkinn innan tíðar.
Björn mun nú í hópi þeirra manna
hérlendis, sem mest og bezt hefur
kynnt sér alþjóðarétt, og hann gjör-
þekkir öll atriði, er lúta að hervernd-
arsamningum við Bandaríkin. Björn
hefur erft gáfur föður síns, en mun
hins vegar ekki jafn skapríkur og
Bjarni heitinn var.
Á þessu ári er œtlunin að setja upp
merkingar við helstu sögustaði lands-
ins og eru það góð tíðindi. Þetta er
fyrir löngu orðið tímabœrt.
Margir hafa ekið fram hjá hinum
merkustu stöðum, sem þekktir eru úr
íslandssögunni, án þess að hafa hug-
mynd um það, þar sem engar merk-
ingar vísuðu fólki á staðina.
Þjóðhátíðarnefnd á þakkir skyldar
fyrir aö gangast fyrir þessum fram-
kvœmdum, sem eiga eftir að auka á-
liuga og þekkingu fólks á þeim stöð-
um, þar sem margir örlagaatburðir
í sögu lands og þjóðar hafa átt sér
stað. |i
-x
Enn er stöðugt verið að auglýsa ;|
eftir hlutum og fatnaði, sem tapaðist ;!
í svállveizlunni miklu, er stúdentar ;!
héldu í íþróttahöllinni á nýársnótt. !>
Samkoma þessi var stúdentum til há- !;
borinnar skammar, og það var ein- ■[
göngu árvekni lögreglu að þakka, aö ;!
fjöldi ungmenna varð ekki úti í laug- ;!
ardálnum eftir að dansleik lauk. ;■
Er vonandi, að íþróttáhreyfingin !>
sjái sóma sinn í því að Ijá ekki hús- !;
nœði undir slíkar samkomur háskóla- !;
stúdenta framvegis. ■!
Samkvœmt blaðafregnum tekur ;!
mánuð að lofta út reykinga- vín og ;!
œlulykt þeirri, sem lagði undir sig !■
alla Höllina eftir þessa „skemmtun" !■
hinna verðandi forystumanna þjóðar-
innar. !;
-K
1 þessari viku, nánar tiltekið 17. !;
janúar, eru 60 ár liðin frá því að
Eimskipafélag íslands yar stofnað. !;
Það hafa orðið gífurlegar framfarir í ■!
siglingum sem ööru á þessum 60 ár- ;!
um, sem liðin eru frá stofnun félags- ;!
ins, en Emiskip hefur jafnan kapp- ;!
kostað að fylgjast með tímanum og
hefur nú yfir nýjum og fullkomnum !;
skipakosti að ráða. !;
Á þessum tímamótum er það von ■!
margra, að félagið taki ákvörðun um ;!
smíði eða kaup á farþegaskipi í stað ;!
Gullfoss, en því miöur mun ekki vera [
neinn grundvöllur fyrir rekstri full- !;
komins farþegaskips, er siglir ein- !;
göngu milli íslands og annarra !;
landa. ■!
En án efa munu forráðamenn Eim- ■!
skips finna einhverja lausn, og óskar ;!
blaðið félaginu til hamingju á þess- ;!
um tímamótum. [
FRÓÐi !■
UWWU
ur maður — jafnvel óþægileg-
ur, getum við sagt — eins og
málunum er varið.“
„Ég veit ekki, hvað þér eig-
ið við.“
„Ég skal þá vera berorður,“
sagði hann. „Garbardian hefir
verið okkur þrándur í götu og
komið mörgum áætlunum okk-
ar út um þúfur. Það myndi
vissulega bæta úr skák, ef
uppskurðurinn misheppnaðist.“
Ég var orðinn reiður.
„Hvers vegna látið þið ekki
skjóta hann?“
„Þér ættuð ekki að tala
svona kjánalega, Cabe,“ sagði
hann. „Þér eruð hermaður.“
„Ég er einnig læknir,“ sagði
ég og skellti símtólinu á.
Allar þessar dylgjur virtust
bera að sama brunni — þeirri
andstyggilegu uppástungu, að
ég ætti að myrða Gabardian.
Mér dettur ekki í hug að halda
því fram, að ég sé gallalaus
maður. En ég minntist ósjálf-
rátt Hippokratesar, siðfræði
hans og embættiseiðs míns. Og
einhvern veginn geðjaðist mér
vel að Gabardian. Ef til vill
hefir það verið meðaumkun
með hinum þjáða.
Ekki var samt allt búið enn.
Kvöldið eftir að Gabardian
lagðist inn í sjúkrahúsið, kom
kona hans inn í skrifstofu
mína. Hún var svartklædd og
döpur í bragði. Mér var það
strax ljóst, að eitthvað var
bogið við þessa heimsókn. Hún
fór að tala um dóttur þeirra,
sagði, að hún væri ástfangin
af laglegum Grikkja, en faðir
hennar neitaði að samþykkja
ráðhaginn. Tamara — en það
hét gtúlkan — hefði þegar
tvisvar sinnum gert tilraun til
þess að ráða sjálfri sér bana.
"’";,HÚfÍ er ákaflega óhaminfejú-
söm,“ sagði móðir hennar.
„Það er leiðinlegt að heyra,“
sagði ég. „En hvers vegna eruð
þér að segja mér þetta?“
Hún leit dapurlega á mig.
„Ég hefi sennilega álitið yð-
ur greindari,“ sagði hún.
„Nei, ég er það ekki. Góða
nótt.“
Daginn eftir kom dóttirin,
meðan ég var að skoða síðustu
röntgenmyndirnar af hauskúpu
aumingja Gabardians.
„Ég var að heimsækja
pabba,“ sagði hún. „Hann er
fárveikur, er það ekki?“
„Það má víst segja það.“
„Haldið þér, að hann muni
lifa af uppskurðinn?“
„Ég geri mitt ýtrasta. Ég
veit, hve fjölskyldu hans þykir
vænt um hann.“
Hún leit undan.
„Hann veldur móður minni
sorg. Hún er óskaplega óham-
ingjusöm. Það er stúlka,
sem —.“
„Það kemur mér ekkert
við.“
Hún fór að gráta.
„Hann er harðstjóri. Ég get
ekki boð:* yður mikið,“ sagði
hún með ákefð. Hún færði sig
nær. „Aðeins sjálfa mig.“
„Viljið þér gera svo vel að
fara út,“ sagði ég kaldrana-
lega.
Næsta dag kom sonurinn.
Hann var að minnsta kosti
ekki með neinar vífilengjur.
Hann sagðist hata föður sinn,
væri skuldunum vafinn, og
faðir hans vildi ekki veita hon-
um neina úrlausn. Að lokum
bauð hann mér fimm þúsund
sterlingspund. Ég sló hann.
Hann ætlaði t>ð ráðast á mig
með rýtingi, svo að ég sló
hann aftur.
Kvöldið fyrir aðgerðina, ók
ég Mimi heim frá Casino. Ég
fann, að hún var eitthvað
eirðarlaus.
„Hvað er að þér, Mimi?“
„Dvalarleyfi mitt er útrunn-
ið í næstu viku.“
„Þeir framlengja það. Viltu,
að ég tali við lögregluna fyrir
þig?“
„Ég kæri mig ekkert um að
fá dvalarleyfið framlengt.“
Ég ók bílnum upp að gang-
stéttinni.
„Ég er að fara heim til
Rúmeníu,“ sagði hún.
„En hvað um Port Said?“
spurði ég ertnislega. „Og Súez
og Kairo. Og Alexandríu?"
„Ég er að fara heim. Loks-
ins fæ ég búgarðinn minn.“
Við þögðum stundarkorn.
„Áttu við það, að þú sért búin
að fá peningana?“
„Já.“
„Hvernig?“
Hún sneri sér undan.
„Það var maður, sem gaf
mér þúsund sterlingspund.“
„Það er mikil fjárupphæð.“
„Það hefir kannske verið
þess virði?“
„Hvað — hvers virði?“
„Ég,“ svaraði hún. „Það að
njóta mína eina nótt.“
Skyndilega varð mér það
Ijóst, hve heitt ég elskaði hana.
„Hver var það?“
Ég var að vona, að'hún segði
mér það aldrei.
„Gabardian,“ sagði hún.
„Mér þykir það leitt.“
„Hvenær var það?“ spurði
ég. ,
';,éað Kýöldið, 1 sém þú’
neitaðir að kvænast mér,“
sagði hún. „Manstu eftir því?“
Hún var komin út úr bíln-
um. Ég sá þau andartak í hug-
anum saman.
„Góða nótt,“ sagði ég hrana-
lega og ók burtu. Ég þorði
ekki að líta við.
Um morguninn gekk ég inn
í sjúkrastofuna til Gabardians.
Hann var hughraustur og fór
að gera að gamni sínu um
erfðaskrá sína.
„Ég sé yður ef til vill ekki
framar,“ sagði hann hlæjandi.
„Þess vegna ætla ég að gefa
yður gjöf.“
Það var gömul helgimynd úr
járni, greypt roðasteinum.
„Þér munuð sjá,“ sagðd ég.
„Ég get aðeins notað stað-
bundna deyfingu, svo að þér
verðið vakandi, meðan á upp-
skurðinum stendur.“
Við hófum undirbúninginn
klukkan átta um morguninn.
Ungfrú Brooks, hjúkrunar-
kona, var mér til aðstoðar.
Hún var fámál, ljóshærð stúlka
frá Liverpool, nokkuð mögur
og flatvaxin, en ákaflega fær
í sinni grein — stúlka, sem
aldrei myndi bregðast neinum.
Meðan ég var að þvo mér
um hendurnar, varð mér litið
út um gluggann. Fyrir framan
sjúkrahúsið stóð fólk í hópum.
Öll borgin beið úrslitanna.
Allt gekk vel. Gömlu kenn-
ararnir myndu hafa verið
hreyknir af mér. Þegar klukk-
an átti eftir stundarfjórðung í
ellefu, var ég búinn að ná
æxlinu. Ég sýndi Gabardian
það og brosti framan í hann.
Hann brosti þakklátlega.
Klukkan hálf-tvö var öllu lok-
ið.
„Þetta var snilldarlega gert,“
sagði ungfrú Brooks, og ég fór
aftur að hugsa um, hve góð
hjúkrunarkona hún væri. Hún
var vissulega stúlka, sem
aldrei myndi bregðast neinum.
Um kvöldið var geysilega
heitt. Klukkan hálf-þrjú um
nóttina kallaði vökukonan á
mig. Skyndilega hafði farið að
blæða inn á heila Gabardians.
Þetta var eitt af því, sem eng-
inn gat séð fyrir eða gert neitt
við. Hann var dáinn fyrir
aftureldingu.
leið bölvanlega. Hvert sem ég
fór, vakti ég mikla eftirtekt.
Nokkrum dögum seinna hitti
ég MacGregor á götunni, og
hann rétti mér þakklátlega
höndina. Ég lét sem ég sæi
hann ekki.
En var hægt að sniðiganga
íbúa heillar borgar? Þeir héldu
allir, að ég hefði myrt Gabar-
dian, og allir voru mér þakk-
látir.
En það var vonlaust. Enginn
vildi trúa sannleikanum í mál-
inu. Ég var hetja, sem allir
dáðust að. Enginn myndi fram-
ar trúa öðru en því, að ég
væri mjög slunginn launmorð-
Eitt kvöldið., þegar ég kom
heim í gistihúsið, sat Tamara
þar og betið eftir mér. Hún
sat á rúminu mínu í flegnum
samkvæmiskj ól.
„Hvað eruð þér að gera
hér?“ spurði ég.
„Ég kom til þess að votta
yður þakklæti mitt.“
„Það var heilablæðing,“
sagði ég, en hún brosti.
„Auðvitað.“ Hún stóð á fæt-
ur og gekk til mín.. „Ég ætla
að gifta mig í næstu viku. Það
er allt yður að þakka.“
„Farið þér út,“ sagði ég.
„Ég er reiðubúinn að halda
loforð mitt,“ sagði hún og
bauð mér varir sínar.
Framhald á bls. 7.
í dagblöðunum voru hátíðleg
eftirmæli eftir Gabardian, en. ingi-
fáir voru við jarðarförina. Mér —