Ný vikutíðindi - 08.02.1974, Qupperneq 8

8
NÝ VIKUTÍÐINDI
Brandari vikunnar
Guðmundur frá Helgustöðum, faSir Krist-
manns skálds, þótti all-drýldinn í orðum og
var stundum vændur um ósannsögli. Eru
margar sögur hafðar eftir honum, sem
minna á Vellygna-Bjarna.
Eitt sinn átti hann tal við mann, sem hélt
Jjví fram, að Kristmann væri mikill rithöf-
undur og góður. En Guðmundur lét sér fátt
um finnast og sagði:
— Rithöfundur? Sá er nú líka bærilegur
rithöfundur. — Allt saman sögur, sem ég ;;
sagði honum, þegar hann var lítill! 1;
glasbotninum
Borgað fyrir apann
Lo'öinn og grimmdárlegur
górillaapi kom í loftköstum
inn í strætisvagninn. Hann
var ekki á því að borga far-
gjaldiö, Nei, hann glotti
bara hvæsandi.
Vagnstjórinn ók meö hann
góöa stund, þangaö til hann
kom auga á lögregluþjón.
— Þaö er einn hérna í
bílnum, sem.vill ekki borga.
Geturöu gert eitthvaö í því
Þaö IcvaÖst lögreglumaö-
urinn skyldi gera meÖ mestu
ánægju.
Hann g.elclc aftur i vagn-
inn og leit á dpann, sem stóð
þar glottandi.
— Viltu strax koma og
borga fyrir þig?
Apinn hristi ófrýnilegan
hausinn. Lögreglumaðurinn
mældi hann út andartgk. —
Svo gekk hann. til vagnstjór-
ans og ■ stakk hendinni i
vasann:
— 'Ætli þaö sé' ékki bezt
aö ég borgi fyrir hann.
*
Illspá
Magnús Valdal verk-
smiðjustjóri var skilinn við
konuna, og það hafði, orðið
honum afar dýrt spaug.
Hann þurfti að láta hana fá
þriðjung launa , sinna, —
meðan hún lifði!
I neyð sinni gerði Magn-
us það, sem hann hafði
aldrei áður gert: hann fór
til spákonu.
— Getið þér sagt mér,
hvað konan mín á eftir að
lifa lengi,?
Keriingin lokaði augim-
um og sat kyrr lengi, lengi,
án þess að mæla orð af vör-
um. Loks sagði hún:
— Bíðum við — ég get
lesið dánartilkynningarnar
í blöðunum einhvern tíma
í framtíðinni. Við skulum
sjá ... 1978, nei, 1982. Nei,
en-1984, já! Hérna stend-
ur það 26. október 1984. Vil-
helmína Val'dal ekkja.
Nokkrir stuttir ...
Hvernig bregst Englend-
ingurinn, Frakkinn og Sví-
inn viö, þegar hann lcemst
aö þvi, að konan hefur hald-
iö fram hjá honum?
■ Ameríkanar svara þessu
á þá leiö, að Svíinn flýji út
á eyöieyju og hugleiöi synd■
ir heimsins, Frakkinn drepi
konuna og elski, en Eng-
lendingurinn loki svefnher-
bergisdyrunum varlega aft-
ur og muldri: — Látum
þaun sigra, sem sigur ber!
y(r
— Þegar ég' var á þínum
aldri, Helga, hélt ég dag-
bók.
— Elsku mamma! Nú á
tímum heitir það spjaldskrá.
~K
Stúlka nokkur, nýkomin
heim af fæðingardeildinni,
þar sem hún hafði fætt
hraust sveinbarn, hringdi
til vinkonu sinnar.
— Heyrðu, manstu eftir
DAGBOKARBROT FRÁ STRlÐSÁRUNUM
Gömul martröð rifjast upp
Þegar mongólsku hermennirnir ruddust yfir Þýzka-
land í lok síðasta stríðs, var þeim allt leyfilegt . . .
Nýlega dó dönsk 87 ára göm-
ul kona, Dagmar Frenzel að
nafni. Eftir dauða hennar fannst
falin dagbók, sem hún hafði
haldið, og þar mátti lesa sitt
af hverju, sem ekki er talið við
barna hæfi. Þó birtist útdráttur
úr nokkrum kafla bókarinnar í
dagblaði einu.
Dagmar bjó síðustu æviár sín
í Hilleröd í Danmörku. En á
stríðsárunum og árin eftir stríðs-
lok, bjó hún í Þýzkalandi. Eigin-
maður hennar var drepinn í
þýzkum fangabúðum.
Þegar Rússar héldu sigri hrós-
andi inn í Þýzkaland, hélt hún
að sér væri borgið og að hörm-
ungarnar væru um garð gengn-
ar. En ólmur SS-foringi, sem
vildi ekki gefast upp fyrir Rúss-
unum skapaði nýjar skelfingar
fyrir borgarbúa. Hann skaut
manninumí sem lék negra á
grímuballinu ? Hann var sko
alvörunegri!
>f~
Músíkantinn kom heim
meö stúlku eftir konsertinn.
Eftir nokhra stund sagöi
hún:
— Þaö er svei mér ekki
mikil músík í þér!
Og hann svaraði:
— Eg er ekki heldur van-
ur aö spila í svona stórum
sal!
~K
Ákaflega sæt stúlka kom
inn í hótelanddyri og spurði
afgreiös lumanninn:
— Er maöurinn minn
kominn? Viö höfum her-
bergi númer 216.
— HvaÖ heitir hann, meÖ
leyfi ?
— Norðlund, Norödal eöa
eitthvaö í þá átt.
Hefurðu heyrt söguna af
brúðurinni, sem sat alla
brúðkaupsnóttina og starði
út um gluggann, ag því að
mamma hennar hafði sagt
henni, að þetta væri feg-
ursta nóttin í lífi hverrar
stúlku?
~K
Og svo var það hérna um
árið, þegar svo miklir
þurrkar voru í Kenya, að
luktarstaurarnir eltu hund-
ana.
>f~
Döttirinn var í góðu skapi
þegar hún , kom heim úr
skólanum, og fór að gantast
við móður sína.
— Sjáðu, mamma, sagði
hún. — Ég er með hár
hérna á milli fingranna. Nú
áttu að taka um það og
sjálfan sig og fjölskyldu sína,
eftir að hafa gefið skipun um
að verjast skyldi þar til enginn
stæði uppi.
Hér eru kaflar úr dagbók
Dagmars frá þessum dögum.
— Það var 20. apríl 1945. Við
sátum við dyrnar 1 myrkvuðum
kjallara hússins okkar. Við höfð-
um pakkað niður í ferðatösk-
urnar, og ég var með hvítan
friðarfána í höndunum. Við vor-
um tilbúnar til að hlaupa út, ef
húsið skyldi hrynja.
Og okkur var ekkert að van-
búnaði að taka á móti Rússun-
um — hlökkuðum meira að
segja til þess. Nazistarnir höfðu
myrt manninn minn. Loksins
var frelsis að vænta eftir fimm
ára ógnarstjórn.
Húsið okkar var í úthverfi
borgarinnar Lúbben í Spree-
segja það sama, sem þú
sagðir, þegar þú varst fyrst
með strák.
— En það er ekkert hár,
sagði móðirin.
— Rétt hjá þér. Mér þyk-
ir þér vera að fara fram,
mamma!
>f~
— Ándstyggilegi, tillits-
lausi viöbjóöurinn þinn, Eg
flyt heim til mömmu!
— Ágætt. Þá flyt ég heim
til konunnar minnar.
HefurÖu heyrt þessa um
stúlkuna, sem var svo mög-
ur, aö þegar hún gleypti
sveskjustein, fluttu fjórir
ungir menn til Ástralíu?
Stíma, 8 ára, kemur heim
úr skólanum og segir móður
sinni, að þau hefðu rætt um
Söru í kristnifræðitímanum.
— Og engill kom og sagði
Söru, að hún skyldi fæða
barn. En Sara varð undr-
andi, því hún var orðin
meira en 90 ára. En þá
sagði engillinn: Af því herr-
um er ekkert ómögulegt.
Presturinn sagði viö ó-
kvæntan garðyrkjumann og
kvennaflagara: — Eins og
þú veizt var Adam fyrsti
garöyrkjumaöur heimsins.
Hefuröu ekki hugsaö þér aö
fara aö hans dæmi og fá þér
konu?
— Nei, ætli þaö, svaraði
garöyrkjumaöurinn. — Þeg-
ar ha,nn haföi eignast konu,
var hann rekinn út úr garö-
inum og missti djobbiö!
>f"
— Ég hef verið heilt ár i
walt. Við, dóttir mín og ég, vor-
um þarna einar. Rússarnir skutu
úr skóginum, en Þjóðverjarnir
úr borginni. Við vorum í skot-
línunni!
Ein kúlan fór gegnum svefn-
herbergið uppi á lofti. Önnur
fór gegnum dagstofuna og færði
píanóið þvert yfir herbergið.
Skyndilega var hurðinni
hrundið upp á gátt. Níu SS-
menn, gráir fyrir járnum, rudd-
ust inn í kjallarann til okkar.
Ég flýtti mér að fela friðar-
fánann.
Þeir lögðust til svefns. Við
óttuðumst, að Rússarnir kæmu
áður en þeir færu aftur. Þá
yrðum við drepnar ásamt SS-
mönnunum.
Eftir tvo tíma fóru þeir. í stað
þeirra kom enn einn SS-maður.
Hann var skelfingu lostinn og
þorði ekki að fára út úr húsinu.
Fallbyssudrunurnar færðust
æ nær, og húsið skalf af hávað-
anum eins og í jarðskjálfta.
Framhald á bls. 5.
sorg, svo nú skal það vera
nóg.
— Já, en það er nú orðið
meira en eitt ár frá því
hann dó.
— Að vísu, en ég dreg
þrjá mánuði á Maljorka frá.
— Hvernig fórstu út úr
skilnaöinum? Erty, ánægö-
ur?
— Ekki get ég sagt þaö.
Konunni minni var úrskurö-
aöur bíllinn, sem ég átti
eiginlega. Aftur á móti va,r
mér dæmdur krakkinn, og
í honum á ég ekkert!
-X
I næturklúbb nokkrum í
Hamborg hefur verið ráðin
dvergstúlka sem nektar-
dansmær. Hún á að sinna
gestum, sem falla undir
borðið.
Rafmagnsveitan bilaði
snemma um kvöldið, og
þegar komið var fram að
miðnætti var allt við þáð
sama.
Svo hringdi síminn hjá
næturgæzlunni. Það var
ekkjan Ólafía:
— Ég er búin með öll
kertin mín — svo aö nú
verðið þér aö senda mann
hingaö!
^f"
Maðurinn sagði . . .
— Það fyrsta, sem fólk
óskar sér, þegar þaö hef-
ur eignast svolítið af pen-
ingum, er bíll. Það fyrsta,
sem fólk óskar sér, þegar
þaö hefur eignast bíl, er
svolítiö af peningum.