Ný vikutíðindi - 31.05.1974, Síða 4

4
NY VIKUTIÐINDI
Stutt og sérkennileg
sakamálasaga
EFN Dl
Hann stöðvaði vélsögina,
þegar tók að braka í hinu stóra
tré.
— OHOIIII! hrópaði hann.
Það var líkast því að stóra
tréð stundi, þegar það brast
hægt og hægt, en féll svo til
jarðar hraðar og hraðar og
skall á skógarsvörðinn með há-
um dynk.
Fimm tonn, hugsaði hann,
meðan hann þurrkaði svitann
af enninu.
Honum geðjaðist vel að starf-
inu.
En það gat verið hættulegt.
Maður gat orðið undir fall-
andi tré.
Eða maður gat meiðst, ef
ef ekki var gætt varúðar við
meðferð sagarinnar.
Hugh tróð í pípuna sína og
gekk til búðar. Það var kominn
hádegisverðartími
Þennan sama dag stakk
Erick upp á því við Ingu og
Paul að þau færu í skógarför.
Pául var vinúr Ericks. Eða'
það hafði hann haldið.
Inga var eiginkona Ericks.
Það var nokkuð, sém Poúl gat
vel hugsað sér að hafa enda-
skipti á.
Hann hafði biðlað til hennar,
en Inga var mjög hagsýn að
eðlisfari, en Paul hafði ekki
nálægt því eins miklar tekjur
og Erick.
Ef nú Erick yrði fyrir slysi. .
Hugh svitnaði engu minna
daginn eftir, þvi hitinn var
alveg eins bölvanlegur og dag-
inn áður.
Föstudagur. Síðasti vinnu-
dagur.
Svo ætlaði hann heim til
konunnar og krakkanna í tvo
daga. Hann var þegar farinn að
hlakka til.
Inga var að útbúa nestis-
körfuna, og Erick að úthugsa
morðið á Paul.
Átti hann að ýta honum íyrir
björg?
Hann varð að sjá til, hvaða
tækifæri gæfist.
í skóginum hlaut eitthvei't
ráð að gefast.
Þau heyrðu í bíl Ericks, borð-
uðu brauðsamlokur á leiðinni.
Þau voru komin út í skóg-
inn nokkru eftir háhegi. Skóg-
arhöggsmennirnnr voru í fullri
vinnu.
Meðan Inga tók upp nestið,
stakk Erick upp á því að þeir
lituðumst um.
— Því var Paul algerlega
aamþykkur.
Hann byrjaði að saga. Svo
stoppaði hann og setti fleyga
í sárið.
Þegar tók að bresta í trénu,
hætti hann söguninni.
Síðasta tréð, sagði Hugh við
sjálfan sig og leit upp eftir gild-
vöxnum stofninum.
Að venju æpti hann OHOIII!
og leit yfir staðinn, þangað sem
tréð myndi falla.
Þá sá hann mennina tvo.
Þeir stóðu nákvæmlega þar,
sem tréð myndi falla.
Hann hrópaði aðvörunarorð
til þeirra, en of seint.
Tréð skelltist með dunum og
dynkjum í áttina til mannanna.
— Smith læknir á númer 7,
Smith læknir á númer 7.
Röddin var skörp í hátalar-
anum.
Smith lagði frá sér kaffiboll-
ann.
Smith var skurðlæknir, sér-
fræðingur í líffæraflutningum.
En hann var einnig sérfræðing-
ur í lækningaaðgerðum, þegar
slys bar að höndum.
Sjúklingurinn var enn á lífi,
en því nær öll beia hans voru
brotin.
Smith hóf aðgerðir sínar, en
það var vonlaust verk.
í næstu sjúkrastofu var
Dander læknir að fást við heila-
skemmd, og það virtist einn-
ig algerlega vonlaust að halda
lífi í þeim sjúklingi.
Smita gekk inn til Banders.
— Þetta er ekki hægt, muldr-
aði Bander.
— Ég þyrfti á nýjum heila
að halda. — og þeir eru ekki
fyrir hendi.
Þá datt Smith snjalLræði í
hug.
Brátt voru þeir skurðlækn-
arnir komnir á stúfana með
nýjung, sem var eindæmi í
sögu læknisvísindanna.
Heilaflutning manna á milli.
Paul ók Ingu heim eftir slys-
ið.
Þau fengu þær fréttir frá
spítalanum, að Erick væri svo
að segja látinn.
Inga var svo miður sín, að
Paul lagði hana út af upp í
rúm.
Og fékk sér vænan viský-
sjúss um leið og hann óskaði
sjálfum sér til hamingju.
Ef hann hefði ekki ýtt Erick
undir tréð þegar það féll, hefði
tæplega neitt gerzt.
Erick hafði litið furðu lostn-
um og óttaslegnum augum til
hans, og hann hafði efalaust séð
sigurgleðina skína úr svip
Pauls.
Skógarhöggsmaðurinn hafði
fengið lost. Litlu seinna fékk
hann heilablæðingu og -verið
fluttur í sama sjúkrahús.
Mánuði eftir heilaflutning-
inn var Hugh orðinn svo hress,
að hann fékk að fara heim.
Heilaflutningurinn hafði
heppnast, og það var vísinda-
legt afrek.
Líkamlega séð var ekkert við
hann að athuga, en minni
Hughs var á einhvern kynleg-
an hátt breytt. Það hafði þurft
að segja honum, hver hann
Skakkt númer?
Hjónin sátu að hádegisverði,
þegar síminn hringdi inni í
næstu stofu. Frúin stóð strax
á fætur og svaraði símanum.
Hálftíma síðar kom hún aftur
og hélt áfram að borða.
„Hvað var þetta?“ spurði
eiginmaðurinn.
„Rangt númer,“ svaraði frú-
in.
Vissi hvað við átti
Prestinum var boðið í kaffi-
drykkju af málsmetandi hjón-
um úr söfnuði hans.
væri, og hann mundi lítt um
líf sitt sem skógarhöggsmað-
ur.
— Nú skuluð þér taka líf-
inu með ró í árstíma, höfðu
læknarnir sagt. — Þetta jafn-
ar sig smátt og smátt.
Hugh hafði fundist hann
vera eins og allt önnur mann-
eskja. Honum fannst eins og
hann væri einhvern veginn
yngri — skynsamari núna.
Einkennilegar hugsanir á-
sóttu hann sífellt.
Hann ákvað að heimsækja
fjölskylduna, sem átti þátttöku
í bæði slysinu og heilaflutn-
ingnum.
Fyrir dyrum stóð brúðkaup
þeirra Ingu og Pauls.
Þau voru hamingjusöm.
Þau sátu yfir stafla af aug-
lýsingapistlum og ferðaáætlun-
um frá ferðaskrifstofum, þegar
dyrabjöllunni var hringt.
Paul gekk til dyra.
Úti fyrir stóð Hugh.
Paul varð óðara taugaóstyrk-
ur.
Mundi maðurinn eitthvað
Á meðan setið var að borð-
um, var stofuhurðinni skyndi-
lega hrundið upp á gátt og
yngsti sonur hjónanna, sex ára
snáði, kom æðandi inn á mitt
gólf með rottu í hendinni.
„Þú þarft ekki að vera
hrædd, mamma!“ hrópaði
hann, kotroskinn. „Hún er
steindauð. Ég lamdi hausinn á
henrii aftur og aftur með
hamririum þangað til . . .“ Nú
fyrst tók sá litli eftir prestin-
um og þagnaði snögglegat. Eft-
ir nokkra umhugsun lauk
hann þó setningunni og sagði
núna — ætlaði hann að beita
hann peningakúgun — eða
hvað?
Hugh fannst hann á ný eitt-
hvað undarlegur.
Svo dró hann stóra skógar-
höggshnífinn sinn frá beltis-
stað..
— Ég veit ekki hvers vegna,
sagði hann — en ég hef óvið-
ráðanlega löngun til að gera
það.
Svo skar hann yfir hálsinn
á æpandi Paul.
Paul engdist á gólfifnu í
dauðateygjunum.
Hugh var líka dálítið undr-
andi. En bara lítið eitt.
Hvaðan hefði hann átt að
vita, að Erick hafði verið kunn-
ugt um allt varðandi samband
konu sinnar og Pauls, og að
tilefni Ericks með skógarferð-
inni hefði verið að fjarlægja
Paul?
Nú hafði heili Ericks loks
notfært sér líkama Hughs til
að koma í framkvæmd því
ætlunarverki, sem líkami Er-
icks haffði upphaflega haft að
tilgangi sínum.
hógværlega: „. . . þangað til
englarnir komu og fluttu sál
hennar til himna.“
Næg áminning
Móðirin kom að máli við
barnakennarann:
„Ég veit að Raggi minn hef-
ur verið yður dálítið erfiður,
bæði kastað blekbyttum út um
gluggana og skotið bréfkúlum
að yður í kennslustundum. En
ég ætla að biðja yður að
hegna honum alls ekki, því að
þá gæti hann fengið minni-
máttai'kennd. Aftur á móti
þætti mér mjög vænt um, að
þér lúskruðuð á strákpuip,, penj
situr framan við Ragga minn;
það ætti að verða Ragga mín-
um riæg áminning.“
r , r
1974
Yerðmæt eign
sleginúrgulli og silfri
Sölu annast bankar, sparisjöðir, nokkrir myntsalar og Seðlabanki Ísíands
10.000 króna
gullpeningur
500 króna
silfurpeningur
1.000 króna
silfurpeningur
Bakhlið
peninganna

SEÐLABANKI ÍSLANDS

Valdir brandarar