Ný vikutíðindi - 10.01.1975, Blaðsíða 5

NÝ VIKUTÍÐINDI
5
SJÓBAD í TUNGLSLJÓSI
Til eru afbrot, sem aldrei
upplýsast, og það eru einnig
til þau afbrot, sem koma ekki
einu sinni fram í dagsins ljós
— enda þótt laganna verðir
þekki jafnvel hina brotlegu.
Oft eru slík afbrot framin í
myrkri næturinnar — þægilegu
næturhúmi, jafnvel fyrir fórn-
ardýrið.
Þannig var því að minnsta
kosti farið um herramennina
báða, þá P. forstjóra og L. verk-
fræðing, sem árrisul, amerísk
stúlka fann steinstofandi og
berstrípaða í fjörusandinum í
lítilli vík rnilli áze og Capd’Ail.
Sagan hefst eiginlega þar,
sem herramir tveir — forstjóri
og verkfræðingur við sænska
verksmiðju — fara til Suður-
Ameríku, til þess að gera
þar verzlunarsamning. Erindi
þcirra tók skemmri tíma en
ætlað hafði verið, en jreir tóku
sér þegar far til Evrópu með
einni af flugvélum Air France,
þegar samningunum var lokið.
Fyrir tilviljun þurfti flugvélin
að koma við á leiðinni í Nizza,
og þar var það, sem forstjórinn
fékk sína snjöllu hugmynd.
— Heyrðu mig, við þurfurn
ekki að vera komnir heim fyrr
en á mánudag, sagði hann við
verkfcræðinginn. —- Ættum við
ekki að skjótast til Monte
Carlg og reyna, hvemig við
stöndum okkur við spilaborð-
ið?
Málið var þegar afgreitt.
Þeir fengu farmiða sína fram-
lengda og leiðu sér herbergi á
Negresco-hótelinu. Þeir borð-
uðu glæsilegan hádegisverð úti
á tvölum hótelsins og héldu
síðan af stað til Monte Carlo.
Happadísin var þeim eink-
anlega hliðholl. Þrátt fyrir
framúrskarandi kærulausa spila-
mennsku, unnu þeir stöðugt
með jöfnu millibili. Þegar P.
forstjóri vann 8 þúsund franka
í einu, gerðist hann djarfur og
sigurviss og setti alla upphæð-
ina á númer 17.
„Rien ne va plus!“ Hvíta
kúlan þaut af stað, rann úr í
kantinn, svo var eins og hún
hikaði eilítið, hoppaði því næst
yfir þrjú númer — og kom nið-
ur á númer 17! Eitt augnablik
glumdi sænskt siguróp í eyrum
gestanna og „hirðmeistaranna“
í Casinot. Síðan tóku félagarn-
ir að raka saman fjársumm-
unni, meira en 200.000 frönk-
um.
— Nú hættum við, sagði for-
stjórinn.
— Við þurfum að skála fyrir
sigrinum!
Þeir yfirgáfu spilavítið, en
eftir þeim fylgdu mörg öfund-
sjúk og íhugandi augu. Enginn
veitti því eftirtekt, að Ginette
og Lulu flýttu sér sem þæi
máttu út um aðrar dyr, í sömu
svipan og hinir sigursælu
yfrigáfu salinn. Það vai ekki
nema eðlilegt, að Ginctte, í
öllum þeim flýti, sem á henni
vai, sneri undir sér fótinn og
félli á tröppunum.
Dyravörðurinn flýtti sér til
liennar, en L. verkfræðingur
vað fljótari til. Er hann hjálp-
aði stúlkunni á fætur, fór
sælukennd um hann, því hann
hafði — máske af tilviljun —
lagt annan lófann yfir mjúkt
brjóst hennar. Öklinn var dá-
lítið aumur, sagði hún . . . En
þau eymsli jöfnuðu sig furðu-
lega fljótt, er þau settust sam-
an til kvöldverðar.
Kampavín hefir nú einu
sinni hin ótrúlegustu áhrif —
eða var það ef til vil! að þakka
verkfræðingnum, sem með
styrkri hendi nuddaði hinn
veika fót. Ginette hafði reynd-
ar orð á því, að hönd hans
leitaði helzt til ofarlega —
eymslin væru miklu neðar.
— Það er til þess að örfa
blóðrásina, tilkynnti • „nudd-
læknirinn" — og það gerði það
líka ósvikið — það er að segja
blóðrás hans.
Ginette var líka þannig vax-
in, að hinum fimu verkfræð-
ingshöndum var sannarlega
vorkunn, þótt þær hefðu yndi
af því að fara í ofurlitlar könn-
unarferðir urn það fagra land“.
P. forstjóri sat heldur ekki
auðum höndum, enda var
„rannsóknarefni“ hans engu
síður aðlaðandi en verkfræð-
ingsins. Hin hörundsdökka
Lulu var klædd einurn af þess-
um kjólum sem efsta hlutann
vantar alveg á og virðast hald-
ast uppi af eintómum vana.
Það gljáði á nakið bak hennar
og fölbrúnar axlimar í daufu
ljósinu, og það var eins og stór
og mjúkvaxin brjóst hennar
væru að reyna að gægjast upp
undan kjólröndinni.
„Kvartettinn“ át, drakk og
dansaði og skemmti sér kon-
unglega. Það var komið undir
morgun, þegar það var ákveðið,
að stúlkumar skyldu aka herr-
unum tveimur heim til sín.
Það kom í ljós, að Ginette
átti Buick-bifreið af nýjustu
gerð og stóð hún rétt við
hornið á húsinu, og karlmenn-
irnir gátu ekki slegið hendinni
á móti því að fá ókeypis ferð
í slíku farartæki. Bifreiðin
rann hljóðlega og mjúkt út í
næturhúmið á veginum til
Nizza. Ginette hélt höndun-
um um stýrið, en verkfræðing-
urinn geymdi sínar hendur á
öðrum og þægilegri stað, og
hann var sæll yfir því, að bíl-
stjórinn skyldi ekki mótmæla.
Undarleg hljóð úr aftursæt-
inu bentu til þess, að Lulu
hefði einnig hlotið sinn skerf
af innilegheitum næturinnar.
En okkar kæri verkfræðing-
ur gerðist djarfari og djarfai,
svo að það geðist erfitt fyrir
Ginette að halda stjórn á bif-
reiðinni. Hún stanzaði því við
lítinn afleggjara og slökkti á
ljósunum. Skömmu síðar kom
tunglið fram undan skýjum.
— Sjáið þið! hrópaði Gin-
ette og benti niður til sjávar,
þar sem vatnið lýsti eins og
silfur í tunglsljósinu. — Við
skulum fá okkur bað!
Tillagan var samþykkt í einu
hljóði. Þau hlupu niður að
sjónum og fundu bráðlega
fallega, litla vík inni á milli
einkennilegra kletta. Þetta
virtist tilvalinn staður.
Stúlkurnar voru allsnaktar,
áður en félagar þeirra voru
komni úr skónum. Og hvílíkir
kroppar! . .. Þær tókust í hend-
ur og dönsuðu eins og álfa-
rneyjar í tunglsljósinu, fagur-
vaxnar eins og gyðjur og villt-
Eftir Birger Bexén.
ar eins og gyðjur og villtai
eins og tígrisdýr. Og, þegar
„bissness“-mennirnir okkar
voru loksins búnir að reyta af
sér spjarimar, köstuðu þeir sér
út í dansinn í villtum stökk-
urn.
Guðinn Eros og saltvatnið
hafa aldrei verið óvinir. —
Þegar Ginette nokkru síðar
synti til lands og klfraði upp
í litla afskekkta lægð í klett-
unum, var verkfræðingurinn
ekki seinn á sér að fylgja henni
eftir. Sandurinn var hér rnjúk-
ur og heitur — og það var Gin-
ette einnig. Hann varð því súr
á svipinn, þegar Ginette hvísl-
aði að honum, að hún Jiyrfti
að bregða sér frá augnablik.
En kossar hennar gáfu fögur
fyrirheit, þegar hún kæmi aftur,
svo verkfræðingurinn okkar
lagðist vongóður niður í sand-
inn og beið.
Honurn fannst líða heil ei-
lífð — en hvernig eru ekki kon-
ur alltaf . . . Hann reis upp
við dogg og reyndi að rýna út
í myrkrið, en víkin var full af
skuggum. En, samt — þarna
var eitthvað ljóst á hreyfingu
— nú kom hún . . .! Hann
Hann lagðist á bakið. En það
kom enginn. Aftur á móti
heyrði hann rödd, sem kallaði
varlega:
— Lulu — Lulu!
— Hún er ekki hér, hvíslaði
hann til baka, dálítið ergilegur.
— En, hvar í fjandanum er
hún þá? svaraði röddin þá full-
um hálsi.
Ja, það var einmitt spum-
ingin: hvar voru stúlkurnar?
Herramir fóru að klöngrast
um klettana, og leita og eftir
langt og mikið erfiði komust
þeir að þeirri óvefengjanlegu
og harla óþægilegri niðurstöðu,
að stúlkurnar væru allar á bak
og burt, svo og föt þeirra — og
öll önnur föt! Ströndin var
gjörsamlega auð — að undan-
teknum tveim miðaldra, sænsk-
um herramönnum í Adams-
klæðum, — tveimur herra-
mönnum, sem reyndu með
hryllingi að setja sér það fyrir
hugskotssjónir, hvernig morg-
unroðinn mundi líta út fyrir
mönnum, sem eru algjörlega
klæðlausir, peningalausir og
skilríkjalausir í ókunnu landi
Þeir sofuðu loks af þreytu
við þessar erfiðu hugsanir.
Þeir sáu því ekki undrunar-
svipinn á fíngerðu og snotru
andliti ungfrú Betty, þegai
hún kom niður á baðströndina
klukkan liálf sjö um morgun-
inn og rakst þar á þessi undar-
legu dýr. Þeir komust aftur á
móti ekki hjá því að sjá glettn-
isbrosið á vörum liennar, þegar
hún hafði vakið þá. Þeir kom-
ust heldur ekki undan því að
segja henni upp alla söguna,
áður en hún fékkst til þess að
lána þeim baðslopii og hand-
klæði til þess að hylja að mestu
nekt sína.
Þau héldu síðan af stað til
villunnar, sem hún bjó í ásamt
vinkonu sinni, Suzy, ungri
stúlku, sem var þeirrar skoðun-
ar, að guðirnir hefðu skapað
morgnana í þeim tilgangi ein-
um, að hún fengi að sofa hvern
og einn þeirra. En þrátt fyrir
það varð henni á að glenna
opin augun, þegar hún sá, hví-
líka fiska Betty hafði dregið að
landi. — Og hún var líka
fyllilega með á nótunum, þeg-
ar Betty lét striplingana skilja
það á sér, að ef þeir hefðu
hug á að fá einhverja hressingu
og hjálp til þess að komast til
Nizza í mannsæmandi ástandi
— ja, þá skyldu þcir gjöra svo
vel og haga sér sæmilega —
eða ættum við kannske heldur
að segja, dálítið ósæmilega . . ?
Raunin varð að minnst kosti
sú, að herrarnir báðir hófu
„morgunleikfimi“ —- og til-
sögnin sú tók sannarlega sinn
tíma.
Það var ekki fyrr en seint
um daginn, sem tími vannst til
þess að hugsa upp ráð til þess,
að forstjórinn og verkfræðing-
urinn fengju dulið nekt sína.
Og það var fyrst daginn eftir,
þegar þeir komu í sænska
sendiráðið í Nizza, að þeir
fengu að vita, að lögregluþjónn
nokkur hafði skilað þangað
tveim sænskum vegabréfum,
sem hann hafði „fundið af til-
viljun“ á göngu sinni.
Lögreglan á Riviera-strönd-
inni fylgir nefnilega þeirri
reglu, að ævintýri ferðamanns?
ins skuli ávallt fá sæmilegan
endi, þótt þeir verði stundum
helzt til dýru verði keyptir.
Réttvísin gerir ekki veður út af
smámunum . . .
HÓTEL SAGA
MÍMISBAR
Gunnar Axelsson við píanóiÖ
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hurðir
— Vélarlok — Geymslulok á Volks-
wagen í allflestum litum. Skiptum á
einum degi með dags fyrirvara fyrir
ákveðið verð.
Reynið viðskiptin.
Bílasprautun
Garðars Sigmundssonar,
Skipholti 25. Símar 19099 og 20988.