Ný vikutíðindi - 10.01.1975, Blaðsíða 6

6
rrf ^IKUTÍÐirtDI
SPORT
Satt
Ástralslci knattspyrnumað-
wirm John Warren lét dáleiða
sig fyrir undan-úrslitaleik um
áströJsku bikarkeppnina, til
þess að vinna bug á tauga-
óstyrk sínwm.
Dáleiðslan hefur sennilega
gert sitt gagn, því hann gerði
tvö mörk!
Hann kveðst ætla að láta dá-
leiða sig fyrir lwern kappleik
í framtíðinni.
En spurningin er sú, hvort
það eigi að vera leyfilegt.
Sú albezta
Franska tennisleikkonan
Suzanna Lenglen er áreiðan-
lega heimsmethafi í sinni
grein. Hvorki meira né rninna
vann hún 6 sinnum Wimble-
don-keppnina, og í einni af
þessum keppnum vann hún
þær allar!
Hún byrjaði ára gömul,
og 50 ára hafði hún aldrei tap-
að neinni keppni!
Allsstaðar safnaði hún að sér
fjölda áhorfenda og rnokaði að
sér fé.
Sitt af hverju
Hávaxnasti körfuknattlciks-
maður í heimi er víst Rússinn
IVasiliy Akhtayev. Hann er 2
metrar og 35 sentimetrar á
sokkaleistunum.
Sextug kona, Anna Brizzi í
Newark í Bandaríkjunum, hef-
ur verið handtekinn ásamt
rúmlega þrítugum syni sínum,
Alexander. Og það var ekki að
ástæðulausu. Lögreglan fann
144000 stolnar golfkúlur
heima hjá þeim!
AUGLÝSIÐ
í
NÝJUM
VIKUTÍÐINDUM
SKRÝTLUR...
Amerískur túristi gaf sig á
tal við norskan pilt á Karl Jo-
han-götu í Osló.
— Afsakið, en eruð þér ekki
Svíi?
— Nei.
— En þér lítið út fyrir að
vera sænskur.
— Nei, ég er norskur, en ég
hef verið veikur í tvo mánuði.
Dani og Þjóðverji ganga
framhjá manni, sem liggur á
gangstétt í Nýhöfninni í Kaup-
mannahöfn.
— Er hann slasaður eða má-
ske dauður spurði Þjóðverjinn.
— Hvorugt, svaraði Daninn.
— H'ánn ðr "sænSkur: '*
- HÚN VAKNAÐI VIÐ
VONDAN DRAUM
Framhald af bls. 3
andi og Ijós var draumurinn,
að hún lá lengi vakandi og
lifði áfram í þessum augnabhk-
um, þrungnum af yfirjarðncsk-
um unaði, sem flæddi um sál
hennar og líkama með óend-
anlegri h amingju og lífsfyll-
ingu, rann um hverja æð og
liverja taug með svo unaðs-
djúpuin sælufrið, að slíkt hafði
hún aldrei skynjað eða getað
ímyndað sér. — Og öll tilvera
hans virtist bókstaflega liafa
streymt inn í vitund hennar.
Og jiegar hún svo sá hann
aftur í vökunni næsta dag,
hljóp blóðið fram í vanga
hennar og roðaði liálsinn. Og
]ió að liann vissu ekkert, hversu
undursamleg tilfinningaáhrif
liöfðu streymt um hana alla
frá honum í draumi næturinn-
ar, og væri því vitanlega jafn
auðmjúkur, blíður og feiminn
í sinni mállausu ástarjjrá, eins
og endranær, þá gat hún nú
ekki varist því að allan tímann,
meðan hann var í nálægð henn-
ar, stóð draumurinn Ijóslifandi
fyrir innri augum hennar. —
Og hún hvorki gat né vildi
losa hugsanirnar frá unaði
þeirrar minningar.
Og nú elskaði hún hann, —
var altekin af óstjórnlcgri og
unaðarþrunginni ást til hans,
sem hún fann að steig bcint
upp frá hinum sæluþrungnu
minningum draumsins og fyllti
alla vitund hennar, — hug
hennar og tilfinningar. Og
kannske var það vegna þess, að
KAUPSÝSLU-
TlÐÍNDI
Nýr sími:
28120
hún óttaðist og jjorði ekki að
gefa strax eftir fyrir þeim
brennheitu óskum og löngun-
um, sem nú höfðu vaknað í
hug hennar, — og þeirri þrá,
sem hún fann í öllum sínum
unga og fagra og nývakta lík-
ama.
Loks fór líka svo, að hún gat
ekki lengur dulið hann jjessa.
Og hún sagði honum allt frá
upphafi, — drauminn allan og
allan sinn hug síðan og ]já jafn-
frarnt, livern kvíða og angist
þessir fyrstu kossar jjeirra, sem
þessu fylgdu að sjálfsögðu,
vektu sér.
Og hún lét hann sverja þess
dýran eið, að hann reyndi ekki
að misnota sér þessar tilfinn-
ingar hennar og að skerða ekki
heiður liennar, hversu sterk,
sem ástríða þeirra yrði.
Hann hélt drengilega eið
sinn, þótt þau væru oft saman
í einrúmi langar stundir við
ástarhjal og ástardrauma. En
aðeins álir þeirra föðmuðust og
nutu unaðarins í samrunnan-
um.
Stöku sinnum mættust þó
varir jjeirra líka, og þau lokuðu
augunum og nutu í djúpri þrá
hinna löngu kossa. En þegar
]jau skildu eftir sterka ásta-
fundi, voru ]jau bæði eins og
úttauguð og pínd af hitasótt,
nötrandi af ófullnægðri ástar-
]jrá, — æst til liins ýtrasta með
svima í höfði og gljáandi augu,
sem brunnu af kvöl og löngun.
Og liún fann að þetta mundi
ekki geta gengið til lengdar,
hún myndi ekki geta varist ]jrá
sinni lengur. Og af því hún
hafði frá upphafi einbeitt vilja
sínum að því, að gera sig aldrei
seka í þessu og vernda kven-
heiður sinn, þá skrifaði hún nú
manni sínum ástúðlegt bréf
heirn i Sírídalinn og sagðist þrá
liann og ekki geta verið lengur
án lians. Og að hún héldi ekki
lengur út hér og þráði aðeins
að komast sem fyrst aftur
heim í dalinn til hans og aftur
heim í sitt rólega og liamingju-
sama líf þar í einverunni.
Hann skrifaði henni elsku-
legt bréf til baka. En afréð
henni fastlega frá að korna
heim aftur, svona um miðjan
vetur. Þar sem hin skyndilega
loftbreyting og hin ískalda
dauðaþoka dalsins gæti orðið
lienni stórkostlega skaðleg.
Það var sem hún hefði feng-
ið reiðarslag, er hún las bréfið.
Og hún varð fokvond yfir
skilningsleysi manns síns og
takmarkalausri hégómalegri til-
trú hans til liennar, sem hefði
varnað honum að skilja stríð
hennar og baráttu og lesa milií
línanna ]jað, sem hver ná-
kvæmur og umhyggjusamur
eiginmaður með nærnar til-
finningar hefði átt að geta les-
ið auðvekllega.
Og hún vissi ekki sitt rjúk-
andi ráð.
Marzmánuður var hlýr og
mildur. Það var komið yndis-
legt vor. Og þótt hún spyrnti
alltaf öðru hvoru á móti því að
vera ein með „Lambinu“, svo
nokkru næmi eða þar sem
hætta gat búið, þá gat hún þó
ekki neitað sér um að fara ein-
stöku sinnum í ökutúr með
honum umhverfis vötnin í Bú-
lonnískóginum, eftir að fór að
rökkva á kvöldin og liættan á
að það vekti eftirtekt því
rninni.
Eitt slíkt kvöld var það eins
og allur gróandi vorsins og
frjóvgunarjjrá liefði rnettað
loftið. Hrein og ilmandi gras-
golan ]jaut hvíslandi umhverf-
is þau í rökkrinu, og vagninn
létu þau síga áfram í hægðum
sínum fram og aftur um skóg-
argöturnar alveg fram í brúna-
myrkur. Þau sátu þétt saman
í armlögum, og hendur ]jeirra
leituðu stöðugt livors annars í
fálmandi ráðþroti, en með fun-
heitum gómum.
Hún fann allar kenndir sín-
ar og ]jrá flæða um sig í vold-
ugri, krefjandi ástríðu. Lang-
anir hennar niðuðu í blóði
hennar með heiftugum bruna.
Faðmlögin úr draumnum
runnu upp fyrir henni ljóslif-
andi, og altóku hverja einustu
tilfinningu. Hver einasta hugs-
un Jjurrkaðist burt úr huga
hennar nema þessi eina: „Því
er lokið, — lokið — ég get
ekki meira, — ég er glötuð, ég
get ekki meira“.
Og það söng í huga hennar
í sífellu, meðan varir þeirra
mættust aftur og aftur í svo
heitum og sogþungum kossum
að þau náðu varla andanum.
„Ég get ekki lengur, — get
ekki lengur!“
Þó slitnuðu kossar þeirra
öðru hvoru í kvíðandi angist
og baráttu, en aðeins augna-
bliki síðar brunnu varir þeirra
saman aftur og kveiktu nýja
glóð ástareldsins, nýja bruna-
kvöl.
Hann þorði ekki að fylgja
henni inn í húsið, þegar heim
kom. Vogaði sér ekki inn fyrir
þröskuld þess, en skildi hana
eftir fyrir utan útidyrnar.
Ilún vissi varla í ]jennan
lieim né annan. Hún nötraði
eins og í hitasótt. Blóð hennar
brann eins og eldur. Ilana
svimaði, og hún gat varla
hvíslað kveðju sinni.
Hún reikaði um eins og í
óráðsdraumi.
í hinni litlu dagstofu henn-
ar beið. ,gestur. Það var Páll
Perúnéll.
Hann hafði ekki kveikt Ijós-
ið, en sat riú þarna í myrkrinu
í legubekknum og beið hennar.
Hún rétti honum hönd til
kveðju eins og hún gengi í
svefni, og hann fann samstund-
is að höndin brann eins og í
sótthita og að það fór eins og
létt hitaflog um líkama henn-
ar, svo hún kipptist við og titr-
aði á eftir.
. Hann byrj^ðý sap^tundis að
tala, Tágum, djúpum rónri, —
talaði hlýjum, heitum orðum
og innilegum. Dimrn og mjúk
niðuðu blíðmæli hans fyrir eyr-
um hennar, streymdu sefandi
inn í huga hennar, — hrundu
eins og rauðar og svartar rósir
yfir kviksára, nakta sál hennar.
Hún hlustaði á hann eins
og í draumí án þess að svara.
Það yar sem hún lifði enn á
hinni liðnu stund, í áróðri
sárs unaðar, sem brann í allri
vitund hennar eins og eldur,
dunaði í blóði hennar, niðaði
fyrir eyrum liennar, og rann á
annarlegan liátt saman við
hina djúpu og dinnnu, flos-
mjúku rödd, sem nú hvíslaði
heitum brennandi ástarorðum,
— og það var sem þau kölluðu
inn í sál hennar með í rödd
hins, — rödd hinnar liðnu
stundar, hvíslaði þar í hug
hennar, lifði enn í brjósti henn-
ar, hrópandi heitt og ákaft á
hennar eigin logsáru ]jrá, —
hennar eigin heitu biðjandi
lönguri, krafðist, kallaði og bað
með brennandi vörum og orð-
um, ■sem léku eins og blíðir
logar urn tilfinningar hennar.
Hún sá aðeins og heyrði
lrið liðna þann eina. Vitund
hennár skynjaði ekki lengur
neinn annan karlmann í þess-
ari tilveru. — Hann var Iiann,
hann var lífið, — hennar eigin
helft. Og ]jað var hann með
Héitum titrandi vörum kyssti
hnakka hennar og háls. Það
var hann sem knúði hana að
brjósti sínu með ofsasnöggum
andsogum, og sem vafði hana,
lifandi sveigmjúkum stálörm-
um, heimtandi í hamslausri
]jrá, ægilegum og unaðargef-
andi i sénn. Það var hann, sem
drakk villtur og heitur af vör-
um hérinar. Það var hann, sem
hvarf í faðm hennar, sem
hneig í skaut hennar, sem hún
óf sínum mjúku, titrandi örm-
um, þétt og heitt, styrkri og
frjálsari með hverju andartaki.
Það var hann, sem hún hóf
sig á móti af allri sinni sál og
innstu vitund, með allri hinni
brennandi, heimtandi ]jrá lík-
ama síns með öllum lífsþorsta
tilveru sinnar. . .
Þegar hún vaknaði af draumi
sínum, æpti hún angistarópi.
Kapteinn Hvellur lá á hnján-
um fyrir framan hana og þakk-
aði henni með brennandi orð-
um, innilega sæll og glaður.
Þess á milli kyssti hann hina
glitrandi hárlokka hennar hér
og þar, þar sem þeir flóðu út
yfir svæfilinn. Jafnskjótt og
hún áttaði sig, æpti hún:
„Farið þér! — í guðsbænum
farið þér, — farið þér!“
En þar sem hann skildi
ekki neitt í þessum ofsa og
þeirri brennandi heift, sem
röddin bar með sér, reyndi
hann að vefja hana örmum aft-
ur. En hún hratt honum frá
sér í krampakendum ofsa.
„Þér eruð óþokki! — Níðing-
ur! Þér svikust að mér óviðbú-
inni, — varnarlausri, — ósjálf-
bjarga. — Farið burt. Ég hata
að þurfa að sjá yður!“
Hann reis á fætur alveg ringl-
aður og vissi ekki hvaðan á sig
stóð veðrið. Hún æstist. Þá
greip hann liatt sinn í flýti og
fór.
Næsta dag hélt hún alfarin
burt úr borginni og heim í Sír-
dalinn. Eiginmaður hennar,
sem varð mjög undraodÍrrAÍÉ
að fá hana heim, átaldi ]iung-
lega þetta gáleysi hennar og
hirðuleysi með heilsu sina.
„Ég þoli ekki lengur við
svona langt í burtu frá þér“,
sagði hún.
ITonum fannst hún hafa
breyzt ákaflega mikið, ]jað var
eins og eitthvert ]junglyndi
ásækti hana. En þegar hann
s]jurði:
„Hvað gengur eiginlega að
]jér? Geturðu ekki trúað mér
fyrir því? Mér sýnist þú vera
óhanringjusöm. Er það eitt-
livað sem ]jú óskar ]jér?“ spurði
liann.
„Nei, ekkert. — Nei, nei.
Það eru bara draumarnir, sem
eru einhvers virði hér í lifinu“,
svaraði hún.
Um sumarið kom „Lambið“
í heimsókn heim í dalinn.
Hún tók á móti honum ó-
sköp blátt áfram og kurteislega,
en algerlega eins og móti hvaða
óviðkomandi gesti, sem verið
hefði. Og henni varð sjálfri
samstundis Ijóst, að ást liennar
til hans var algerlega horfin, —
og hafði aldrei verið til nema
sem áframliald af draumi. —
Draumi, sem Páll Perúnell
hafði skyndilega og ónotalega
vakið hana upp frá.
En hinn ungi maður, sem
stöðugt ]jráði hana jafnheitt,
gat ekki varist því að hugsa á
heimleiðinni aftur: Já, — und-
arlegir eru vegir konunnar. Og
hver mun nokkru sinni fá botn
eða endir í þeirn margþættu,
síbreytilegu og óskiljanlegu
yndisverum?“
(S. S. þýddi).