Alþýðublaðið - 10.01.1924, Blaðsíða 3

ALÞYÐUB'LAÐI©
3
t>au rita naín t>ess, er látinn er, á
sama hátt or á minninRarspjöldin.
Um leið og minningargiöíin er
afhent á símastöðinni, iinjfærir
hún nafn hins framliðna, nnfn
gefanda og upphæð gjafarinnar á
sérstaka skýrslu, og er þetta síðan
innfært í hina stóru dánarskrá
— obituarium — Landsspítalans.
Samúðarskeytin má senda milli
alira stærri símstöðva landsins og
innanbæjar í kaupstöðum, en
haldið verður þó áfram afgreiðslu
minnÍDgarspjalda, með sama hætti
og áður.
Um leið og vér leyfum oss að
skýra almenningi frá máli þessu,
viljum véi þakka hr. iaudssíma-
stjóranum fyrir, hve vel hann
brást við málaleitun vorri, og ötul-
leik hans í að koma þessu atriði
fljótt og vel í framkvæmd. Með
því hefir hann sýnt meiri skiln-
ing en flestir aðrir á nauðsyn
kærleiksverks þess, er minniuga-
gjafasjóði spítalans er ætlað að
vinna. En ákvörðun þessa sjóðs
er sú: að styrkja fátæka sjúklinga
hvarvetna af landinu, er heilsubót-
ar leita á Landsspítalanum, svo að
enginn verði fátæktar vegna það-
an að hverfa, eða áhyggjur fyrir
einalegri afkomu verði til þess að
auka á raunir þeirra sjúklinga, er
sjálflr geta eigi bætt úr nauðsyn
sinni. Treystum vér öllum lands-
mönnum til að' styðja sjóðinn í
þessu göfuga ætlunarverki sínu.
Enn fremur er þess að geta, að
frá áramótum gtfur landssíminn
25 aura af hverju heillaóskaskeyti,
sem sent verður, og rennur það
gjald alt í Landsspítalasjóð ís-
lands.
Reykjavík, 29. dez. 1923.
Stjórn LandsspUalasjóös Islands.
Álfadanslnn.
— Góðan daginn, íþróttamaður!
— Nei! Komdu nú sæll, Kurf-
ur minn!
— Illa fór með álfadansinn hjá
þér.
— Já, bölvanlega.
— Anskolli eruð þið óheppnir.
— Óheppnir ? Nei. Yið erum
ekki óheppnir. — Pað var engin
óheppni.
— Nú. HVer grélinn var það
þá?
— Auðvitað árásirnar og blekk-
ingarnar í Alþýðublaðinu.
— Ég hélt nú, að það hefði
veiið veðrið.
Afgrelðsla
blaðsins er í Alþýðuhúsinu við
Ingólfsstræti.
Sími 9 8 8.
Auglýsingum sé skilað fyrir kl. 8
að kveldinu fyrir útkomudag þang-
að eða í prentsmiðjuna Bergstaðs-
stræti 19 eða í síðasta lagi kl. 10
útkomudaginn.
Áskriftargjald 1 króna á mánuði.
Auglýsingaverð 1,60 cm. eindálka.
Útsölumenn eru beðnir að gera
skil afgreiðslunni að minsta kosti
ársfjórðungslega.
— Já. Er það ekki sama?
Auðvitað stafar það af árásunum
og blekkingunum.
— Hvaða árásum og blekk-
ingum?
— Nú í blaðinu. Er það ekkl
árás að lofa >gömlum álfk að
fara að skifta sér af »nýmóðinB<
álfadansi. Hvern grefilinn varðar
svoleiðis álf um það? Og þessi
Guðmundurí Ég á nú bara ekki
orð yfir frekjuna í honum.
— En blekkingarnar?
— Já. Gat ekki blaðið sagt fiá
Edgsr Rioe Burroughit: Sonur Tarzans.
Meriem hrökklaðist þumlung eftir þumlung út að
tjaldveggnum. Sveinn elti; hann teygði út hendurnar
og kreppti krumlurnar — til þess að gripa hana; munn-
urinn var opinn, og hann andaði ótt og titt.
Mærin mintist orða Karls, að hún skyldi kalla á hann,
ef Sveinn ásækti hana; en Karl hafði gengið á skóg á
veiðar. Sveinn hafði valið heppilegan tima. Hún æpti,
hátt og hvelt, einu sinni, tvisvar og i þriðja sinn, áður
en Sveinn komst yfir tjaldgólfið og gat gripið fyrir
kverkar henni. Hiin varði sig, eins og apynja myndi
gera, með tönnum og nöglum. Htin var ekki auðveld
viðureignar. Óvenjulegt afl bjó i likama hennar. En
Sveinn var enginn væskill; hann var auk þess hvorki
mjúkhentur né, góðmenni; hann var stör vexti og sterk-
ur; hann sveigði hana hægt aftur á bak til jarðar og
barði hana i andlitið, þegar hún heit hann illa eða reif.
Meriem harði á móti, en máttur hennar þvarr, þvi að
haldið var um kverkar henni.
í skóginnm var Karl búinn að drepa tvo hafra; hann
hafði ekki farið langt, enda ekki kært sig mjög um það.
Hann grunaði Svein. Enda þótt félagi hans hefði i venju-
legu falli neitað að fara með honum á veiðar, hefði það
verið grunlaust; en Karl þekti [Svein vel, og er hann
hafði aflað kjöts, snóri hann þvi þegar heimleiðis,
Hann var kominn hálfa leið; þegar óp barst honum
til eyma frá tjöldunum. Hann stanzaði og hlustaði.
Tvisvar var hljóðið endurtekið. Svo varð þögn. Karl
hölvaði og brá á sprett. Bara, að hann yrði ekki óf
seinn! Bölvaður asni var hann Sveinn[;að ætla að eyði-
leggja þamiig fyrir þeim stórfö!
Annar maður heyrði óp Meriem. Hann var lengra frá
tjaldinu en Karl og hinum megin við það. Hann var
ókunnugur og vissi enga aðra hvita menn á þessum
slóðum en sig. Með honum var hópur svartra hermanna;
Hann var á veiðum. Hann hlustaði lika með ákafa.
Enginn vafi var á, að þetta var óp konu i hættu; hann
hljóp því lika á hljóðið; en hann var miklu lengra i
burtu en Karl og varö þvi á eftir honnm.
Sviinn fyltist reiði við fólaga sinn, er hann sá aðfarir
hans. Meriem harðist enh hraustlega. Sveinn barði hana
viðstöðulaust. Karl ruddist bölvandi inn i tjaldið. Sveinn
slepti Meriem og snérist gegn árás Karls. Hann þreif
skammbyssu úr belti sór. Karl sá, hvað hann gerði, og
dró upp byssu sína. Skotin riðu því nær jafnsnemma af.
Karl var á leiðinni til félaga sins, en stanzaði. Slcamm-
byssan féll úr hendi hans; hann riðaði. Sveinn bætti
«>
„Tarzan“, „Tarzan snýr aftur11, „Dýr Tarzansl'
Hver saga kost.ar að eins 3 kr., — 4 kr. á betri
I pappír. Sendar gegn póstkröfu um alt land. Látið
ekki dragast að ná í bækurnar, því að bráðlega
I hækka þær í verði. — Allir skátar lesa Tarzan-
|l sögurnar. — Fást á afgreiðslu Alþýðublaðsins,