Nýi tíminn - 30.10.1958, Blaðsíða 10

2)
ÓSKASTUNDíN
SEGÐU OKKUR SÖGU
Framhald af 1. síðu.
irinn gat ekki fyrir elli
sakir stundað veiðina
lengur, og varð þá son-
urinn að taka allt á sín-
ar herðar. En þá fór út-
þráin að gera vart við
sig að nýju, og einn góð-
an veðurdag herti hann
upp hugann og sagði:
„Nú ætla ég að láta
verða af því að fara að
heiman og litast um
annars staðar í veröld-
inni“.
Lengi beið hann eftir
svari, en gamii maður-
inn mælti ekki orð frá
munni, svo hann reyndi
enn á ný að kæfa niður
í sér ferðalöngunina. En
samt kom að því, þegar
frá leið, að hann gat ekki
við sig ráðið og ákvað að
hætta ekki fyrr en faðir
hans léti undan.
Svo var það einn dag,
þegar hann var kominn
heim af veiðum og feðg-
arnir sátu einir saman
og bjðu kvöldsins, að
sonuririn sagði:
,.Nú 'ætla ég að láta
verða af því að fara héð-
an og skoða mig um í
fjarlægum landshlutum"
En það fór eins og
fyrri daginn, að gamli
maðurinn svaraði ekki
neinu, en þegar sonurinn
endurtók orð sín, þá sá
hann sitt óvænna og
sagði, að þetta yrði þá
svo að vera.
,.En þú verður þá að
lofa því“, .bætti hann við,
„að fara ekki irijög langt
norður, og eins því að
koma aftur hingað
heim“.
Nú glaðnaði yfir syn-
inum, og hann fór í óða-
önn að ganga frá bátn-
um sínum og undirbúa
allt til ferðarinnar.
Svo einn fagran og
bjartan sumarmorgun
lögðu þeir af stað norður
á bóginn. Langt, langt
reiu þeir, og því lengra
sem þeir komust, því
fegurra þótli syninum
um að litast.
Og þeir reru og reru,
og því meira sem þeir
fjarlægðust átthagana,
þeim mun skýrar stóðu
þeir gamla manninum
fyrir hugskotssjónum.
Og hann varð svo gagn-
tekinn af heimþrá, að
hann hætti alveg að geta
sofið. Um sólaruppkom-
una var -hann alltaf á
verði til að gá að því,
hvort hún væri nokkuð
svipuð og heima; enn allt-
af fór það svo, að eitt-
hvert fjall skyggði á
fyrstu geislabrotjn, þeg-
ar sólin gægðist upp úr
hafinu.
Lengi vel minntist
gam’i maðurinn ekkert á
þetta, en svo kom að því,
að hann gat ekki borið
kvölina einn, svo hann
j íagði við son sinn:
,.Nú verðum við að
halda heim, því annars
dey ég“.
Örðugt var það fyrir
soninn að snúa við,. þeg-
ar landið varð með degi
hverjum fegurra og in-
dælla, en samt sem áð-
ur gat hann ekki ann-
ar en látið að ósk föður
síns, því orð hans hljóm-
uðu honum sí og æ fyr-
ir eyrum.
En þrátt fyrjr það,
Þótt þeir nálguðust óðum
heimkynnin langþráðu,
þá fór líðan gamla
mannsins síversnandi;
það gat varla heitið að
honum kæmi dúr ó auga,
og alla morgna var hann
á stjái kringum tjaldið.
Þeir héldu ófram að róa
°g róa og loks komust
þeir heim.
Snemma um morgun-
inn, næstan eftir heim-
komuna, vaknaði ungi
maðurinn við að hann
heyrði rödd föður síns
úti fyrir. Hann sagði:
„Er það furða þó mig
tæki sárt að yfirgefa
Alúk? Líttu á hina miklu
sól, hvemig hún lyftir
sér úr hafinu og hellir
geislaflóði yfir ísbreið-
una!“
Og hann heyrði garnla
manninn aftur og aftur
hrópa hátt af fögnuði.
ÓSKASTUNDIN — X3
— Hún er svona sól-
brennd, svaraði móðir
hennar.
Við ána var' sprett af
hestunum. Mæðgurnar
settust fram í en faðir
telpunnar hélt í taum-
inn á báðum hestunum
og það var ekki vanda-
laust. Hann hafði gert
einteyming á beislið og
•þurfti alltaf að gæta þess
að hestarnir syntu ekki
oí nærri bátnum. Þetta
var mikil á, breið og
straumþung. Það var
glaða sólskin og áin var
glampandi hvít nema
undir háu hömrunum,
þar sýndist hún kolsvört.
Þegar ferðafólkið kom
í. hlaðjð á Árnesi varð
telpan sem fúrðu ’ lostin,
greip í pils móður sinn-
ar og benti á gluggana,
sem sneru fram á hlað-
ið, og sólin glampaði á:
■— Ljós, hrópaði telp-
an, af hverju er búið. að
kveikja?
En með sjálfr.i sér
hugsaði hún: Voðalega er
þessi amma rík að
kveikja þegar bjart ér.
En þegar inn var körn-
ið sást hvergi ljós Þá
fór hún aftur út á hlað
og undarlegt var að þá
sá hún aftur Ijósið í
búrgluggunum. En inni
í búrinu var ekkert nema
tunnur, skyrgrindur,
strokkur og margir gaml-
ir og ljötir hlutir.
Svo kom ríka amma
inn og heilsaði öllum
með kossi, horfði*'á telp-
una og sagði svo:
—1 Hún er lítil, hló
stutt við og brá handar-
bakinu upp að nefbrodd-
inum. Þá varð telpan
smeyk og hélt fast í móð-
ur sína. Þessi amma vár
bogin í baki, með lang-
ar ljósgular fléttur, sem
héngu í tveimur lykkjum
niður bakið, en báðum
endum var stungið un.d--
ir svarta, litla prjóra-
húfu, sem hún bar á
höfði og var silfurhólkur
öðrum megin á henni og
niður úr honum dinglaði
þykkur, svartur skúfur
ofan á öxlina.
—' Og ólagleg, heyrði
hún sagt rétt hjá sér,
þar stóð einhver frænka
hennar, sem var löng og
mjóvaxin. — Hún er lík
mér og ólagleg bætti
þessi rödd við.
— Viltu koma og sj4
kálfana? sagði þess*
frænka og rétti frain
báðar hendúr.
Telpan kom strax til
hennar og frænkan bar-
hana út að glugganum.
Þar voru tveir kálfar að
skoppa eftir kúnum, sem
verið var að reka inn í
fjósið.
— Eg heiti Jóþanna,.
sagði stúlkan, en hvað
heitir þú?
— Eg heiti María og-
er kölluð Marsa, Eg er
ekkert lítil, ég er bara.
Óla-Ieg, eins og hann Óli,
á Hóli. Eg er ekkert lík
þér.
Og hún var hreykin af
því að líkjast Óla, sem.
var stór og duglegur og
hafði líka gefið henni
hest. En að vera lítil
fannst henni skammar-
legt.
— Já, þú ert óla-Ieg,.
sagði Jóhanna, hló við og
lyfti telpunni betur að
glugganum. En kanntu
nokkra vísu? spurðj hún
svo. «
— Eg kann vísu um.
kálfana, sagðj telpan og
horfði á skveituganginn
í. kálfaíiteipunum á tún-
inu. Og ég kann margar
vísur um krummana á
skjánum og „Iö.mbin
hoppa. .
GULLKORN
Munurinn á lofti og
vatni er sá, að það er
hægt að gera loft blaut-
ara en vatn ekki. — All-
ar skepnur eru ófull-
komnar. Aðeins maður-
inn er fullkomin áltepna.
Sigríður Einars.
frá Munaðarnesi:
★---------------
Fyrsta langferðin
Fimmti dagur:
10) — NYI TÍMINN — Fimmtudagur 30. október 1958
mverskt lelkrit
Kúó Mójó: OÐURINN UM
GLÓALDINLUNDINN eða
Sjú Júan. Leikrit í fimin
þáirium. Hannes Sigfússan
íslenzkaði. Heiniskringla.
107 bls.
Það er ekki oft sem kínversk
skáldrit koma út á íslandi.
Mál og menning og systurfor-
‘riag þess eru einu útgefend-
urnir sem gert hafa sér far
um að kynna okkur skáldskap
þessarar fjarlægu stórþjóðar.
Fyrir skömmu kom út bókin
Mannabörn eftir Lú Hsún
brautryðjanda nútímabókm. í
Kína Nú birtist kínverskt leik-
rit í þýðingu Hannesar Sigfús-
scnar skálds með formála eft-
ir dr. Jakob Benediktsson.
Höfundur Óðsins um glóald-
inlundinn. Kúó Mójó, er með-
al fremstu manna þjóðar sinn-
ar. Að forúum, kánverskum
hætti er hann í senn skáld,
fræðimaður og stjórnmálamað-
ur Hann hefur ort ljóð og sam-
ið skáldverk í óbundnu máli,
ritað um kínverska sögu og
bókmenntir og tekið þátt í bar-
áttu þjóðar sinnar gegn erlend-
um óvinum og innlendum
glæframönnum. Nú er Kúó Mó-
jó einn af varaforsetum Kína-
þings og forseti Vísindaaka-
Kúó Mójó
demíu Kína.
Leikrit þetta samdi Kúó Mójó
landflótta í Hongkong vetur-
inn 1941 til 1942, þegar einna
óvænlegast horfði um skjóta
lausn mikils hluta Kína undan
oki innrásarherjaL Aðalpers-
ónan og ýmsar aukapersónur
eru sannsögulegar. Skáldið og
stjórnvitringurinn Sjú Júan
,var uppi fyrir 2300 árum, á
þeirri öld kínverskrar sögu sem
Kínverjar nefna tímabil stríð-
um stor-
andi ríkjanna. Sjö ríki börð-
ust innbyrðis um hvert þeirra
skyldi ráða Kína. Sjú Júan
var af aðalsætt í stærsta rík-
inu, Sjú. Það var þá a hnign-:
unarskeiði. Konungur Sjú gerði
Sjú Júan að „vinstri handar
ráðherra" sínum, en bar ekki
gæfu til að notfæra sér vitur-
legar ráðleggingar hans, heldur
lagði eyru að máli svikara í
þjónustu konungs skæðasta ó-
vinaríkisins. Samsærismönnum
tókst að koma Sjú Júan í ónáð
hjá konungi, og síðustu tvo
áratugina sem hann hfði mátti
hann horfa upp á stöðuga
hnignun ríkisins, sem hann
hafði reý^t að bjarga. Loks
örvænti hann með öllu um
framtíð þess og drekkti sér í
ánni Míló 62 ára gamall.
Stjórnmálaafakipti Sjú Jú-
ans xomu engu til leiðar, en
ljóðin, sem hann orti eftir að
hann hafði dregið sig í hlé,
lifa með kínversku ' þjóðinni
enn þann dag í dag. Á dánar-
dægri skáldsins, fimmta degi
hins. fimmtá mánaðar tunglárs-
ins, minh'ást Kínverjar háns
með kaþpþsiglingum drekabáta.
Hrísgrjónaböllum er '•'varþað í
ár til að ala drekana og slöng-
urnar, svo að þessi kvikindi
rífi ekki lík Sjú Júans.
Ástsæld Sjú Júans stafar af
því að hann var mikið skáld,
veita
láu til Assúanstíflunnar
100 milljón dollara lán, verkíræðingar og
eíni til íramkvæmdanna írá Sovétríkjtmum.
Kiústjoff forsætisráoherra Sovétríkjanna tilk. ný-
lega, að Sovétstjórnin hefði ákveðið að veita Sameinaða
arabalýðvéldinu lán, sem næmi 100 milljónum dollara
til þess að standa straum af byggingu Assúan-stíflunnar.
Assúan-stiflan, sem er sunn-
arlega í Níl, er híð mesta mann-
virki og mun auka rafmagns-
framleiðslu Egypta mjög mikjð
auk þess sem hún gefur skilyrði
alþýðlega sinnaður og orti á
alþýðumáli. Ljóð hans marka
tímamót í fornri ljóðlist Kín-
verja.
. Leikrit Kúó Mójó fjallar um
það þegar Sjú Júan féll í ónað
lijá Hvæ konungi. Djúphugsuð
ráð hans tjl varnar landi sínu
eru að engu höfð fyrir valda-
græðgi drottningar og nokk-
urra hirðgæðinga. Hann mætir
aðeins skilningi hjá nokkrum
einstaklingum, alþýðufólki sem
skilur hvað í húfi er.
Hannes Sigfússon hefur þýtt
leikrjtið á þróttmjkið mál. Inn
í það er skotið ljóðum eftir Sjú
Júan. Hætt er við að ýmislegt
í þeim hafi - farið forgörðum
á krókóttri leið áf kínversku
yfir ensku á íslenzkuj Hvernig
sem því er varið, er þjóðvis-
»an sú árna' ekki amaleg:
Dvelui- á himnum drottinn vor
með drukkna engla sér við hlið;
frá heimi þar sem öld er ill
augunum renna þeir á snið.
M.T.Ó.
til* að breyta gífurlegu flæmi. af
eyðimerkurlandi i frjósamt rækt-
unarland.
í júlímánuði í fyrrq tjlkynnti
Nasser að hafist yrði handa um
byggingu mannvirkisins og
myndi smíði fyrsta hluta þess
ljúka eftir 5 ár og sá hluti
verksins kosta 168 milJjónir
dollara.
Bygging Assúan-stíflunnar er
annars nátengd Súez-deilunni
fyrir tveim árum, því til þess
að afla fjár til mannvirkisins á-
kváðu Egyptar að þjóðnýtá Sú-
ezskurðinn, eftir að stjórnir
Bretlands og Bandaríkjanna
höfðu svikið loforð sín um.lán-
veitingu til stíflunnar.
Krústjoff skýrði frá láninu í
boði sem haldið var til heiðurs
Abdul Hakim Amer varafcrrseta
og landvarnaráðherra Samein-
aða arabalýðveldisins, sem dval-
ið hefur í Moskvu' að Uridan-
förnu og leitað eftir lánum.
Hann skýrði einnig frá því
að Sovétstjórnin myndi serida
verkfræðinga og ýmsa sérfræð-
inga til þess að vinna að verkr
inu og jafnframt margskonar
vélar og efni til framkvæmd-
anna.