Nýi tíminn - 12.02.1959, Síða 10

Óskastundin *—* 3C3
2) — Óskastundin
Skrítlur
A (á r.iúpnaveiðum með
B, sem rfittir aldrei): Eg
held þífc sé bezt þú
hættir að skjóta. Skot-
iærin eru að verða búin.
B (heidur áfram að
skjóta): Það er ekki svo
,sem þettg sé nein spari-
IjTssa.
»
Listmá^ari í Ameríku
sagðf þunnig frá afreks-
verkum sinum: „Einu
sinni máiaði ég hund svo
náttúrleg'a, að hann fékir
hundape^tina mánuði eft-
ir að ég var búinn að
búa hann, til. Einnig mál-
aði ég Qlflösku; • svo vel
gerði égj það,, að tapp-
inn sprakk í . háaloft,
rétt þegar. ég, yar að enda
við hana. — Þegar ég var
búinn að, giíta mig, þá
málaði ég’mynct af fyrsta
barninu fekkar/ Hún var
svo ljós* og ' lifandi, að ,
bamið hfögfét, og konan
mín flen^di það, áður en
hún tók ^ftir að.það var
bara my|rd.“ A,.
HEILABROT
Ráðningar
Gáta eftir Erlu: Hlóða-
pottur.
Heilabrot: Þú skalt
krossleggja hendurnar
áður en þú bindur spott-
ann.
Tölusettar gátur; 1. Af
þvi það er of langt að
ganga, 2. skráargatið, 3. j
þegar hún siær, 4. fram-
tíðin, 5. af þvi það er;
alltaf nótt á mil'i, |
þögnin, 7 kettlinga, 0. j
vinstri olnbogann.
Mamma: Ætlið þið að
fara að synda í sjónum
svona seint, þegar sólin
er gengin undir?
Sigga: Já, sólin er
gengjn ofan í sjóinn og
þá hlýtur hann að hitna.
Maðurinn: Hví ertu uð
erta hundinn, drengur?
Drengurinn: Hann byrj-
aði.
Pósthólfi(5
Kæra Óskastund!
Mér þykir mjög gaman
að lesa þig, og ég hef
alltaf safnað þér.
Eg óska að komast í
bréfasamband við pþt
cða stúlku á aldrinum
13—14 ára. Óska að mynd
fylgi.
Krisfján Sigurðsson,
Tjaldanesi, Saurbæ,
Dalasýslu
Um daginn birtum við mynd af frönsknm böm-
um og lofuðum þá að birta aðra mynd og er
hún komin hér. Myndin er tekin einn ftigran
vordag, í maíinánuði í fyrra, á einni breiðgöt-
unni í París. Þið sjáið dúfurnar á gangstétt-
inni og þennan skrýtna liund, sem við köllum
kjölturakka, og svo þessa dökkeygu, laglegu
stúlku, sem er líklega 8—9 ára gömul.
Þau voru komin langt
inn til fjalla. Sólin skein
enn á hæstu tindana, en
þau tvö þreyttu flugið i
hálfrökkrjnu yfir fjalla-
hryggjunum.
Hann heyrði þyt í
inn á klett, Hann skalf
af kulda . og kvíða og
horfði á þetta.hvíta eyði-
land og ’ þ.essar stóru
stjörnurj sem störðu á
hann í myrkrinu eins og
káttaraugu,*
Flótti arnarins
O. G. pýddi.
skógum niðri i hlíðunum
og dimman fossnið í ha-
um giljum.
„Skyldi hún ekki ætla
að hvíla sig?“ sagði hann
við sjálfan sig. Þessi ó-
skiijanlega háreysti neð-
an að gerði honum órótt
innan brjósts. Honun
var or-ðið erfitt um and-
ardráttinn og þreytan
lamaði vængina.
En kvenörninn flaug
hærra og hærra. Hún
þaut íehgra' inn' yfir
fjailgárðána með tælandi
kvaki. ■■ " :?■
Þau flugu yfir gróður-
lausar urðir. Hann sá í
fjarlægð fannhvíta jökla-
tinda gnæfa upp í skýin.
Þar var ríki öræfanna ó-
snortið af hverri lifandi
veru. Þetta er heimkynni
arnarins. Síðustu bjarma
dagsbirtunnar brá á hvit-
ar fannirnar. Himinninn
var dökkblár og stjörna-
bjartur.
Öminn settist óttasleg-
Hann hugsaði hryggur
heim til sín, hvað vel
honum leið ,uppi á grind-
inni og hvað gott var að
vera með alifuglunum.
Nú sváfu þeir vært
heima, með nefið undir
vængnum.
Hann hugsaði líka um
grísina, feita og hnött-
ótta, sem nú lágu sofandi
hjá móður sinnj með
spenann í munninum.
Og hann mundi eftir
Dór.u,. feitrf og föngu-
leg'ri, þar'sem hún kom
Út uf -eldhúsinu með
rjúkandi mat í trogi um
það leyti sem kirkju-
klukkan hringdi og sóljn
kom upp.
Kvenörninn sveif uppi
í ísköldum geimnum og
hélt áfram að kalla á
hann. En „Kláus“ þandi
vængina og flögraði af
stað sömu leið og hann
hafði komið — fyrst hik-
andi, klett af kletti, síð-
an hratt og djarflega.
Angistin og heimþráin
rak hann áfram — heim
— heim.
Hann náði ekki heim
til sín aftur úr þessari
ólánssömu strokuferð
fyrr en um morguninn.
Hann sveif liLa stund
yfir bernskuheimili sínu,
eins og hann yrði að fuil-.
vissa sig um, að allt væ;i
óbreytt.
Síðan lækkaði hann
flugið, hægt og hægt.
En ógæfan var á næstu
grösum. Vinnumaðurinn
hafði af hendingu komið
auga á hann en vissi
ekkert um flótta „Kláus-
ar“. Hann hljóp inn, sótti
byssu og faldi sig bak
við tré, reiðubúinn að
hleypa skoti á þennan
hænsnaþjóf, sem hann
hélt að væri.
Skotið reið af.
Fáeinar fjaðrir fuku út
í loftið. Kláus féll til
jarðar, eins og steinn,
og lenti á fjóshaugnum.
Því að það' er gagns-
laust fyrir þann, sem er
uppáíinn með alifuglúm,
að vera kominn úr aVi-
areggi. ,
ENDIR
BRANDA , J
Framhald af 1. síðu.
saman hátt og lágt. Þeg-
ar það var búið lögðust
þær báðar fyrir í bólið
sitt og fóru að sofa og
Branda litla var fljót að
-gEjegjaj B}sjiíj euiiC3[g
inu sínu.
30) — NÝI TÍMINN — Fimmtudagur 12. febrúar 1959
Breyíi iandhelgislög
að er nú komið í ljós sem
margsinnis hefur verið bent
á hér í blaðinu að landhelgis-
lögin íslenzku eru svo glopp-
ótt að þau nægja ekki til að
koma lögum yfir brezku veiði-
—þjófana sem við höfum átt í
höggi við undanfarna fimm
mánuði, jafnvel ekki þegar til
þeirra næst, þeir eru færðjr til
liafnar og dæmdir. Samkvæmt
gildandi lögum bcr skipstjór-
inn einn ábyrgð á því þegar
brotin eru lög, og það verður
að nást til hans persónulega
til þess að unnt sé að kveða
upp dóm og framfylgja hon-
um. Jafnvel þótt togari sé
margsinnis skráður fyrir veiði-
þjófnað og hann sé síðar
hremmdur, er ekki unnt að
bera fram kærur fyrir fyrri
brot nema unnt sé að sanna
að þau hafi verið framin undir
stjóm þess skipstjóra sem til
náðist að lokum. Þannig hefur
farið með togarann Valafell;
það er vitað að hann hefur
brotið íslenzk lög a. m. k. 11
sinnum, en ákæra íslenzkra yf-
^,,’valda er aðeins miðuð við
eitt brot þar sem ekki er talið
að núverandi skipstjóri hafi
áður ráðið fyrir skipinu.
Segja má að lögin um pers-
ónulega ábyrgð skipstjór-
ans hafi ekki verið óeðlileg
meðan talið var að útgerðar-
félögin hefðu ekki áhuga á
landhelgisbrotum og þau væru
áhætta skips'tjorans sjálfs;
voru þess að minnsta kosti
stundum dæmi að útgerðarfé-
lögin klekktu á skipstjórum
sem staðnir voru að landhelgis-
brotum. E.i þetta sjónarmið
gerbreyttist er Bretar hófu sjó-
hernað sinn gegn íslendingum
eftir að landhelgin var stækk-
uð. Síðan eru landhelgisbrot-
in að engu leyti mál skipstjór-
anna, heldur eru þau fyrir-
skipuð af samtökum togara-
eigenda og brezkum stjórnar-
völdum. Hefur hver einasti tog-
ari sem farið hefur á veiðar
á þessar slóðir verið skuld-
bundinn til að veiða einhvern
tíma innan islenzkrar land-
helgi.
egar svo var komið bar ís-
lendingum að sjálísögðu að
breyta lögum sínum,- þannig
að unnt væri að dæma þá sem
raunverulega bera ábyrgð á
landhelgisbrolunum. Þegar tog-
ari næst-þarf að vera hægt að
dæma eigendur hans fyrir öll
þau brot sem hann hefur sann-
anlega framið — og raunar er
það álitamál eins og nú er á-
statt hvort það á að vera ó-
hjákvæmileg forsenda slíks
dóms að okkur takist að
hremma togara; það er eþrnig
hugsanlegt að dæma þá fjar-
verandi fyrir hvert það brot
sem á þá sannast. Einnig væri
athugandi að gera brezk stjórn-
arvöld ábyrg jafnhliða togara-
eigendum, þar sem það er of-
beldi brezka flotans sem veld-
ur því að ekki næst til land-
helgisbrjótanna. Yrðj þá bó'ta-
kröfum vegna skipa sem ekki
nást beint til brezka ríkisins.
Hefur dregizt allt of lengi að
útkljá þessi mál öll, en þess
er að vænta að nú verði gerð
gangskör að því eftir reynsl-
una af Valafelli,
¥7’n það eru einnig ýms önnúr
atriði sem þarf að breyta
í landhelgislögunum. Það hefur
jafnan verið eitt af ákvæðum
dóma að afli og veiðarfæri
veiðiþjófa hefur verið gert upp-
tækt. Hins vegar hefur sú ó-
hæfa viðgengizt að veiðiþjóf-
arnir hafa fengið að kaupa
veiðarfæri sín aftur á mats-
verði, og síðan hafa þeir getað
haldið beint á miðin aftur
með sömu veiðarfærin og byrj-
að að s.tela á nýjan leik! í nýj-
um lögum þarf að setja ský-
laus ákvæði um það að brezkir
togarar sem gerzt hafa brot-
legir við íslenzk lög fái ekki
undir nokkrum kringumstæð-
um að kaupa veiðarfæri á ís-
landi. Ef veiðiþjófar verða að
sigla heim að gengnum dómi
til þess að kaupa ný veiðarfæri
hafa þeir sætt maklegri og til-
finnanlegri viðbótarrefsingu.
T átökum* okkar við Breta
mætast rétturirin og vald-
ið Bretar hafa skert sjálfstæði
okkar og fullveldi og þver-
brotið sáttmála Sameinuðu
þjóðanna í skjóli vopnavalds
sem við höfurh auðvitað ekki
ráðið við. En við höfum verið
og erum þess fullvissir að rétt-
urinn muni sigra að lokum..
En þá þurfum við einnig að
tryggja að réttarreglur sjálfra
4 systkini gefa ...
Framhald af 12. síðu.
gjöf nægir til þess að setja
barrtré í um 30 hektara land
á Stálpastöðum.
Kjarvalslundur
Önnur stórgjöf kom frá
Ingibjörgu og Þorsteini Kjar-
val fyrir nokkrum árum og
hefur verið gróðursett í álit-
legt landssvæði fyrir hana á
Stálpastöðum. Ýmsir aðrir
hafa gefið fé til gróðursetning-
ar bæði þar og annarsstaðar,
og er ekki ósjaldan að menn
ar og ofbeldismenn verði látn-
ir sæta réttlátri ábyrgð.
F ulllaiigt
gengið
A Iþýðublaðið birti ýlega feit-
letraðan ramma á forsíðu
undir fyrirsögninni „Sannkall-
aður heiðursmaður“. Er þar
’ skýrt frá því að Eirikur Krist-
ófersson hafi látið bóka það
fyrir rétti á Seyðisfirði að
skipherrann á brezka tundur-
spilljnum „hefði frá upphafi
komið fram af stákri prúð-
mennsku og að öll loforð hans
hefðu staðið eins og stafur á
bók.“
'JT’r ekki fulllangt gengið í ó-
vildinni í garð Breta þeg-
ar það er talið bókunaratriði
fyrir rétti og sérstakt • frétta-
okkar séu þánnig að- þær efni i dagblaði áð yfirmaðúr á
verndi hagsmuni okkar til brezka flotanum kunni manna-
hins ýtrasta og tryggi að þjóf- siði?
bjóðast til þess að kosta gróð-
ursetningu á ákveðið lands-
svæði.
-jAr Minningarlundur
Halldórs
Vilhjálmssonar
Oftast eru slíkar gjafir
nafnlausar af skiljanlegum á-
stæðum, og það er í sannleika
hart að mega ekki gefa sjálfri
fósturjörðinni smáskilding án
þess að eiga á hættu að vera
eltur af skattheimtumönnum.
Þá eru menn byrjaðir á að
gróðursetja minningarlundi um
merka menn, er þjóðin stendur
í þakkarskuld við. Þannig var
gróðursettur minningarlundur
Halldórs Vilhjálmssonar skóla-
stjóra á Hvanneyri á s.l. sumri,
og gerðu það gamlir nemendur
hans.
Ný}a stjórnin!
Upp og niður út á hlið
ílialds-kratar bruna.
Gróserarnir gleðjast vjð
gengislækkunina.
Álpast blindir út í fen
ýmislegt að gera;
verðleggja með Bjama Ben.
bronsa, og Emil-era.
„Dagur Leifs
Eiríkssonar4í
William Proxire, bandarískur
öldungadeildarþingmaður frá
Wisconsin, hefur flutt tillögu
um að Eisenhower fonseti lýsi
'yfir því að 9. október skuli
haldinn hátíðlegur sem „Dagur
Leifs Eirikssonar".