Skólablaðið - 01.02.1950, Síða 3

_ 3 _
Þann 17. janúar 1850 gengu allmargir ungir menn fylktu liði um götur Reykja-
vikur. Þetta var snemma morguns, og virtist piltunum mikið niori fyrir, því að
öeir fóru með söng og hávaða, og sumir stungu saman nefjum og töluðu ákaft með
miklum alvörusvip. Þarna voru nemendur ur Latínuskólanum á ferð, Fyrir skemmstu
höfðu þeir ætt í fússi ut úr skólanum eftir allhörð orðaskipti við rektor. Þaðan
gengu þeir út á Tjörn og Mela og hóldu þar fund með sór. NÚ voru þeir á leið að
húsi rektors til að hrópa hann úr embætti. Þetta voru ungir og djarfir menn, Þeim
svall hugur í hrjósti.
Það hefur verið sagt um Sveinhjörn Egilsson, að hann hafi verið mikill læri-
faðir, en lítill rektor. Það harf ekki annað en að kynna sér ofboð lítið þýðingar
hans nemendum til handa, og þá sannfærist maður um ágæti hans sem kennara og
þýðara. Aftur á móti stendur maður á öndinni við lestur pereatssögunnnr yfir þeim
mistökum, sem svo víðlesinn maður gat gert í skólastjórn. Hann hsfði setið við að
færa söguna um dirfskuverk Odysseifs yfir á ægifagurt íslenzkt mál, og vann með
því slíkt afrek, að nafn hans mun lengi uppi. £ maður að trúa, að hann hafi ekki
komið þar auga á þrek og þráa þess, sem órótti og kúgun er beittur? Fölnaði fyrii
honum inntak haráttu Odysseifs við Posidon við að mjaka setningunum yfir á