Skólablaðið - 01.11.1959, Page 13

- 41 -
Á ég að segja ykkur, hvernig fegursta
ástarævintýri heims var6 a6 lítilmétleg-
ustu sakamálasögu, sem fær6 hefur veri6
í letur? Ég segi hiklaust fegursta ástar-
ævintýri heims, því a6 ekkert ævintýri
jarðneskt vissi ég fegurra eða hugleikn-
ara en samlíf okkar Láru.
Ég, sem segi frá, er 22 ára gamall
rafvirkjanemi, og starfa hjá einum af
kunnari rafmeisturum borgarinnar. Ég
er maður einhleypur, upprunninn austan
af landi, en leigi herbergi nálægt mið-
bænum. Lára vinkona mín, ja, hún var
nú kannski svolítið meira en venjuleg
vinkona, er lokkaprúð, Ijóshærð yngismær,
dóttir meistara míns. Hún var fyrsta
konan, sem ég felldi hug til, og mér virt-
isf hún dýrlegur engill í mannsmynd.
Vinátta okkar, sem hófst vegna náinna
afskipta minna af föður hennar og fjöl-
skyldu, þróaðist smám saman í djúpa,
einlæga ást, að því er ég hugði.
Það var einmitt x miðri þróunarsögu
þessarar ástar, að hin sagan gerðist.
Það er að segja sú, sem hefst á nötur-
legu haustkvöldi á því herrans ári 1959.
Veður var eins og tíðkast er hér í Reykja-
vík um þetta leyti árs, rigning og súld.
Þetta bölvað ná-veður hleypti í mig slík-
um leiða, að ég ákvað að hrista af mér
hver sdags -drungann og skemmta mér á
einhvern hátt. Ég hringdi því til Láru,
og urðum við ásátt um að fara á dans -
leik í einu af danshúsum borgarinnar.
Við höfðurn stefnumót á Austurvelli, og
arkaði ég þangað í úrkomunni á tilsettum
tíma. Þar beið Lára mín undir styttu
þjóðhetjunnar. Hún var hress og kát að
vanda, greip undir arm mér eins og við
værum kærustupar og síðan leiddumst við
undir hinni geysistóru regnhlíf hennar til
skemmtihússins. Mun ég þegja um nafn
þess til að varpa ekki rýrð á það.
Slangur af fólki var komið á staðinn til
að gleyma áhyggjum daglegs lífs við dans
og glasaglaum. Þetta var fólk af öllu
tagi, siðprútt fólk, kátt fólk.
V ið tókum af okkur yfirhafnirnar í fata-
geymslunni og snyrtum okkur á salernun-
um, eins og venja er. Síðan gengum við
inn í salinn, sem var rökkvaður og róm-
antískur og fengum borð framarlega.
Hljómsveitin var tekin að stilla hljóð-
færin, og íólkinu fjölgaði jafnt og þétt.
Ég féll í leiðslu, eins og alltaf í sam-
kvæmum. Líklega hafði Lára rétt fyrir
sér, er hún sagði, að ég væri mannfælinn
og gamaldags sveitamaður öðrum þræði.
í þessum dapurlegu hugsunum heyrði ég
hvíslandi rödd Láru gagnrýna klæðaburð
kvennanna.
Svo hófst dansinn. Brátt bauð rauð-
birkinn náungi Láru í dans, og Lára leit
afsakandi á mig, en ég flýtti mér að líta
undan. Er þau voru komin út á dansgólí-
ið, gekk ég að barnum og bað um snaps
til að hafa úr mér molluna. Augu mín
hvíldu á Láru, og ég fór að velta því fyr-
ir mér, hvort línurnar í líkama hennar
væru ekki fullkomið meistaraverk skapar-
ans.
Eftir nokkra dansa kom Lára til mín,
þar sem ég sat að drykkju, og vildi hún
draga mig út á gólfið að dansa.
Ég reyndi að hreyfa mótmælum, en allt
kom fyrir ekki. Hún var staðföst í ásetn-
ingi sínum, og auðvitað gafst ég upp fyrir
þessari ómótstæðilegu konu. Ég elti hana
þögull en kvíðinn, eins og hundur, sem
leiddur er í bandi á aftökustað.
Ég var vægast sagt ófimur til fótanna og
Frh.á bls. 44.