Foreldrablaðið - 01.03.1951, Síða 3

Jónas B. Jónsson:
Samvinna skóla og heimila
Skólinn og Keimilin bera í sameiningu óbyrgð á uppeldi barn-
anna, og það heppnast bezt með nónu samstarfi þeirra.
ÞAÐ ER VÍÐAR en hér í bæ, að erfitt
hefur reynzt að koma á samvinnu milli
skóla og heimila, og virðast þó flestir sam-
mála um nauðsyn hennar.
Nauðsyn þessarar samvinnu byggist
meðal annars á því, að vart er hægt að
ætla, að skólinn geti rækt sitt hlutverk,
þ. e. að þroska eiginleika barnsins og
auka skilning þess og þekkingu, ef hann
nýtur ekki aðstoðar heimilisins. Segja
má, að barnið lifi í tveimur heimum á
skólaárum sínum, heimi skólans og heim-
ilisins. Hvaða áhrif hefur það nú á barnið,
ef það finnur, að ekkert samband er á
milli þessara tveggja aðila, hvað þá, ef
það er neikvætt? Hafi kennarinn engan
kunnleika á heimili barnsins, hlýtur hann
að hafa minni möguleika til þess, að
glæða áhuga þess, hjálpa því yfir marg-
háttaða örðugleika og gera það hamingju-
samt í skólanum. En þá er spurningin:
Hvernig á hann að kynnast heimilinu?
Æskilegt væri sjálfsagt, að hann hefði
möguleika til þess að fara heim til hvers
barns og ræða við foreldra eða aðstand-
endur þess, en þegar þess er gætt, að kenn-
aratala t. d. hér í Reykjavík er miðuð við
það, að 40 börn komi á hvern kennara,
auk þess sem sérkennarar hafa miklu
fleiri nemendur, er ljóst, að til þess að
ná sambandi við foreldrana er slíkt lítt
framkvæmanlegt. Skólarnir hafa því reynt
aðrar leiðir, t. d. að efna til foreldrafunda,
gefa út blöð með fregnum af skólastarfinu,
halda sýningar á skólavinnu nemenda,
bjóða foreldrum að koma á ákveðnum
tímum að hlusta á kennslu o. s. frv. Þetta
hefur virzt bera minni árangur en til var
ætlazt, foreldrar verið tregir til að taka
höndum saman við skólana um samvinnu.
Þótt foreldrar eigi á þessu mikla sök, er
þeim sjálfsagt ekki einum um að kenna.
Ef til vill hafa skólarnir ekki sýnt nógu
mikið þolgæði í þessum tilraunum til sam-
starfs eða ekki hitt á réttu leiðirnar. En
hitt er víst, að flestir þeir foreldrar, sem
sinnt hafa þessum tilraunum skólanna til
samstarfs, hafa mikinn áhuga á skóla-
starfi barna sinna og hafa áður staðið í
sambandi við skólann. En ekki er síður
þörf að ná til hinna, sem ennijhafa ekki
komið auga á, hve þýðingarmikið þetta
samstarf er fyrir börn þeirra.
En ef það er nú svo mjög nauðsynlegt
fyrir starf barnsins í skólanum, að
kennarinn hafi nokkur kynni af þeim
heimi, sem barnið lifir í utan skólans, þá
er ekki síður þörf á því, að heimilin kynn-
ist því umhverfi, sem barnið lifir og
hrærist í innan veggja skólans, og því
starfi, sem þar fer fram. Eins og áður er
sagt, hafa allma'rgir foreldrar náið sam-
band við skólann og fylgjast vel með því,
hversu barninu vegnar þar, en hinir eru
FORELDRABLAÐIÐ 3