Foreldrablaðið - 01.03.1951, Side 15

mætti, en fólkið vildi fá meðul, heimtaði
jafnvel meðul.
Eg efast ekki um, að þetta er rétt. En
hver er orsökin? Er hún ekki einfaldlega
sú, að fólkið vantar fræðslu, og þá fræðslu
verða læknar að láta í té. Almenningur
stendur alveg berskjaldaður á þessu sviði,
jafnvel þótt að honum sé haldið skaðlegum
lyfjum. Fyrir nokkrum árum voru sólin-
pillur mikið auglýstar. Almenningur
hlaut næstum að komast á þá skoðun, að
hægðatregða stæðist þessum ágætu pill-
um ekki snúning. En einn af kunnustu
læknum borgarinnar ráðlagði undirrituð-
um að nota þær ekki því að í pillunum
væri efni, sem orkaði slappandi á melt-
ingarfærin, er til lengdar léti. Pillurnar
voru mikið notaðar. En varaði nokkur
læknir við þeim opinberlega? Og skyldu
þau ekki vera fleiri lyfin, sem ástæða væri
til að vara almenning við?
Við höfum hér skólalækna, við höfum
borgarlækni, við höfum fjölda lyflækna
og marga sérfræðinga.
Vildu nú ekki þessi sérmenntaði hópur
hefja almenna fræðslustarfsemi um
heilsuvernd jafnhliða sínu eilífa bjástri
við sjúkdóma? Ef læknar fræddu fólkið
um orsakir þeirra sjúkdóma, sem vitað er
að ráða má bót á eða byggja fyrir með
breyttum lifnaðarháttum, — og styddu að
því, að þeir hættir væru upp teknir,
myndu þá ekki sparast stórar fúlgur fjár
á því sviði?
I krafti sérmenntunar sinnar getur
læknirinn talað eins og sá, er veldið hef-
ur og haft mikil áhrif. Eitt orð af munni
skólalæknis myndi, t. d. hafa meiri áhrif
en tíu af munni foreldra og kennara. Og
það er þetta áhrifavald, sem ég vil álíta,
að þeim beri að beita gegn þeim þáttum
í almennum lifnaðarháttum, sem án tví-
mæla eru hættulegir heilsu okkar. Lækn-
irinn ætti að vera hinn sjálfkjörni uppal-
andi í heilbrigðismálum, uppalandi og
heilsuvörður, er ynni markvisst að því að
skila æskunni sem heilsufarslega hæfastri
til að erfa landið og erja. Fyrir slíkt starf
bæri læknum mikil laun og mikil virðing.
— Og þeir myndu hljóta hvort tveggja.
Óskilamunir í skólanum
ALLMIKIÐ BER Á ÞVÍ, að börn
skilji eftir ýmsa muni í skólanum, sem
þau ýmist týna eða gleyma að taka með
sér, þegar þau fara heim.
Mest ber á alls konar klæðnaði, svo
sem treflum, klútum og jafnvel skófatn-
aði. Allur þessi fatnaður er eftir skilinn
á skólagöngunum, í búningsklefum leik-
fimissalanna, í ljósastofunum og jafnvel í
biðstofum skólalæknanna. Þá skilja þau
einnig oft eftir sjálfblekunga, skrúfblý-
anta, peningabuddur, nælur, hringa o. fl.
o. fl.
Öllum þessum munum, sem á annað
borð finnast, er haldið til haga af dyra-
vörðum skólanna. Þeim er safnað saman
á einn stað, jafnskjótt og þeir finnast, og
þar eru þeir geymdir, þangað til að eig-
endurnir gefa sig fram.
En þótt einkennilegt sé, þá er aldrei
spurt um suma af þessum munum. — Það
er eins og enginn hafi átt þá, eða eigend-
urnir hafi helzt viljað losna við þá.
Nú er það auðvitað æskilegast, að börn-
in skilji aldrei neitt eftir í skólanum, sem
þau eiga að hafa með sér heim, — og það
foreldrablaðið 1 5