Unga Ísland - 01.06.1908, Blaðsíða 5

UNGA ÍSLAND.
45
þæði að fá aðra loftsveiflu til. Allan
næsta dag urðu ærnar og lömbin að gæta
sin sjálf. Hirðmaðurinn sat út á engi
mjög önnum kaíinn aö fljetta. Altikring
um liann á jörðunni lágu hrúgur af seíi,
nokkuð af því var á víð og dreif, en
sumt í múgum, en liann notaði ekki
nema hundraðasla hvert slrá, þvi Hest
þóttu honum of veik. A meðan liann sat
þarna og íljettaði sem óðast, brá ýmist
fyrir í augum hans eins konar gleði-
bjarma eða á enni hans komu hrukkur.
Næsta morgun í dögun fór hirðirinn aft-
ur með apann, niður að hinum fyrnefnda
brunni. Nýja reipið, sem liann hafði
íljettað, var gilt sem slanga og svo sterkt
að það liefði getað lialdið fil uppi. Hann
varði heilum klukkutíma til að laga gálg-
ann og búa sig undir athöfnina. Loks-
ins var komið að liinni þýðingarmiklu
stund. Með enn þá meira aili, en í fyrra
skiftið, sló hann nú til apans, svo hann
hentist langt út í loflið. Nú hjelt reipið,
en böðullinn liafði ekki athugað alt; reip-
ið og liöggið var eins og' það átti að vera,
en gálginn var ekki öruggur, því að þegar
liöggið dundi á apann brotnaði stöngin
sundur í miðju eins og eldspíta óg hin
gamla mosavaxna vatnsdælustöng slitnaði
upp og fjell i mörgum pörtum niður á
jörðina. Flísarnar úr spítunum rákust
upp í fætur lians og stungu liann, en það
sem lionum sveið sárast af öllu, var að
sjá apann stökkva það sem fætur toguðu
á burt. Hann hljóp allt hvað af tók nið-
ur eftir hæðinni til kindanna. Brunn-
stöngin lijekk ennþá við liáls honum og
liávaðinn, sem lilaust af því þegar hann
dró hana yfir stokka og steina, varð nóg-
ur til að slyggja kindurnar, svo að þær
hluppu út í sjó af hræðslu. Hirðirinn
var viss um, að af öllu þcssu mundi
hljótast mikil óliamingja, en hann var
svo utan við sig, að hann lialði ekki
rænu á að aftra henni. Hann var alt of
illa út leikinn til að geta hlaupið á eftir
apanum; hann hraðaði sjer þess vegna
lieim til að bera sig upp fyrir konusinni
yfir hrakförum sínum og græða sár sin.
IV. k a p í t u 1 i.
í samfleytta 3 daga eftir að Lúks halði
verið »hengdur«, lijelst liann viðhæfilega
langt frá hirðinum og hýbýlum lians.
Aparnir hafa næma tilfinningu, það getið
þið verið viss um. Að vera hengdur er
engan veginn gott, en að fá reipi eins
gilt og slöngu og brunnvindu í ofanálags
og verða að dingla með það um hálsinn,
það er annað en gaman. Pess vegna
lijelt Lúks ávalt til hjá fjenu. Ifann sat
yfir þvi i þrjá daga, með brunnslönguna
og reipið um hálsinn. Pær fengu raunar
ekki nokkurt grasstrá alla þá daga, en
voru á sífeldu flugi aftur og fram um
eyjuna, bæði nætur og daga. Lömbin
gátu varla staðið af þreytu og hungri og
fullorðna fjeð gat varla lieldur staðið á
fótunum. Allur fjárhópurinn var svo
þjakaður orðinn, að þegar þessi voða-
tími var á enda fanst ekki nokkur kind
á allri eynni, sem ekki var meira eða
minna að fram komin.
Ilvers vegna reyndi hirðirinn ekkert lil
að aítra þessu. Af þvi að þessa dagana
liafði hann alt annað að hugsa. Þegar
kona hans ætlaði næsta dag að sækja
vatn i grautinn, sá hún að brunnurinn
var eyðilagður. Hún liljóp heim og sagði
manni sínum að eldingu hefði slegið nið-
ur i brunninn. Maður hennar gætti sín
að segja ekkert og í þungu skapi gckk
liann út til að sjá skaðann, sem orðinn
var. f*að var meira en hann hafði hugs-
að. Það var ekkert vatn til, sem hægt
var að ná i, hvorki til að drekka eða
sjóða grautinn í, fyrri en búið var að
gera við brunninn, og því varð hirðirinn
að sitja við að smíða og lagfæra skemd-
irnar og þannig sat hann kófsveittur all-
an fyrsta daginn. Allan næsla daginn
gjörði hann liið sama. Hann fjekk hvorki
volt nje þurt og aðrir þar af leiðandi
ekki heldur. Veslings börnin urðu að
láta sjer nægja með eina matarskál sem
af liendingu fanst í húsinu, en þegar
skálin var tæmd grjetu þau af hungri.
Et þessi neyðartími heiði varað lítið eitt
lengnr, þá hefði það verið satt sem stóð
í landafræðinni um eyjuna, að hún væri
óbygð! Á fjórða degi var brunnurinn
kominn í samt lag aftur. En það vant-
aði samt enn þá eitt, það var brunn-
vindan. Pað var því ekki um annað að
gjöra, en að reyna að handsama Lúks,
því á eyjunni var ekki neitt það til, sem
liægt væri að búa til brunnvindu úr.
En nú vildi Lúks ekki láta handsama sig.
Hann sat mjög rólegur á dyraþröskuld-
inum og horfði á fólkið í kringum brunn-
inn. Hann hafði nefnilega notað sjer
tækifærið meðan alt fólkið var úti, að