Unga Ísland - 01.06.1908, Blaðsíða 7

UNGA ISLAND.
47
ekki yfir hann og þá kom hann honum
ekki lengra. Rjett fyrir ofan þennanstað
var annað rif, sem sjór nam ekki yfir
þegar flóð var. Til allrar hamingju var
reipið svo langt, að hann gat stokkið
þangað upp og látið sólina verma sig.
Nú datt honum gott ráð í hug, sem
legið hel'ði í augum uppi bæði fyrir mjer
og þjer, en sem tæpast var hægt að
vænta að apa liugkvæmdist. Ilann tók
eftir því, að sá liluti reipisins, sem liann
lengst hafði nagað, lá beint fram undan
hvassri klettahrún. Klettabrún, sem var
eins beitt og linífsegg, hann nuddaði nú
reipinu lengi gegn hrúninni, en þó með
hvíldum og sá nú að liann mundi bráð-
um verða frjáls. Pað var liðið undir
miðnætti, þegar reipið fór alveg í sundur
og nokkrum mínútum síðar skreið þessi
lirausti api upp á klöppina og stóð nú
bráðum fyrir utan kofa böðulsins.
Rið verðið víst eins forviða eins og
Lúks varð þegar bann uppgötvaði, að
kofinn stóð í björtu báli. fið munið vist
eftir því að fjölskylda liirðisins hafði
engan mat fengið í marga daga og því
átti nú að stofna til allmikillar veislu í
minningu þess að búið var að gjöra aft-
ur við brunninn. í háa herrans tíð hafði
aldrei verið kveikt annað eins bál á eld-
stónni eins og þenna dag, og þegar dimt
var orðið tlugu hinir rauðu neistar upp
í loftið og duttu svo niður á stráþakið.
í rökkurs hyrjun tók að livessa og vind-
urinn örvaði neistana, og þegar Lúks
kom að ltofanum stóð alt þakið í loga.
En nú er frá þvi að segja, að liann tók
að finna til hungurs eftir alt sem fyrir
hann hafði komið um daginn, og þar sem
ekki enn var kviknað i þeim hluta á
þakinu, sem reykháfurinn var í, stökk
hann þar upp og hraðaði sjer niður reyk-
liáfinn og niður í eldhúsið.
Vagga litla barnsins stóð eins og vant
var fast við eldstóna, og Lúks hlýtur að
liafa komið við hana með rófunni, því
litla barnið vaknaði og tók að orga, svo
birðirinn vaknaði og stökk upp.
Það mátti ekki seinna vera að veslings-
maðurinn vaknaði.þvi að hei'ði apinnkom-
ið 5 mínútum seinna, þá hefði verið úti
um alla fjölskylduna.
Reykurinn hafði nú fylt hliðarherberg-
ið og braust inn í þjetlum mökk, inn úr
eldbúsdyrunum. Hirðirinn horfði ótta-
sleginn á Lúks, sem hafði orðið til að
vekja þau svo snemma og var nú aftur
kominn á sinn vanastað, mjöltunnuna, en
reykurinn tók nú að gjöra lionum erfitt
fyrir um andardráttinn, svo honum datt
í liug, hvort ekki liefði verið í rauninni
betra að drukna. Hirðirinn stökk nú
inn lil að bjarga tveim eldri börnunum,
er sváfu værl inni í herberginu, sem var
að brenna, hann tók þau i fang sjer og
har þau liið skjótasta út og hraðaði sjer
sem mest hann mátti lil að bjarga kon-
unni og hinum börnunum og Lúks kom
svo auðvitað á hæla þeim. Einu augna-
bliki síðar stóð nú alt heimilisfólkið
skjálfandi af ótta og kulda og liorfði á
húsið sem var að brenna. Þakið datt
bráðum niður og morguninn eftir var
ekki annað eftir af húsi liirðisins en
nokkrir liálfbrunnir raftar.
Á þeim stöðvum, þar sem kofi liirðis-
ins eitt sinn stóð, stendur nú hár og fal-
legur viti, hann var reistur nokkrum mán-
uðum eftir eldsvoðann og hirðirinn er
einn af þrem eftirlitsmönnum við vit-
ann, annar hinna mannanna segir oft
sögur og þá einkum frá þeim tímum,
þegar hann var stýrimaður á skipi því
sem lijet »Vúlkan«, og þriðji eftirlitsmað-
urinn er ferfættur herramaður, sem heitir
Lúks, milli lians og liins fyrverandi hirð-
is, er nú einlæg vinátta. Menn segja
raunar, að vinátta þeirra sje af sjerstök-
um ástæðum til komin, en liirðirinn vill
sem minst um það tala. Pegar hann er
spurður, hvortþað sje satt, að ekki sje
liægt að drepa apa lians, þá svarar hann
ætíð: »Jú satt er það, en það er ekki
þess vegna, sem hann lifir«. Að eins
einu sinni, heyrðu menn hann tala nokk-
uð nánar um það. Það var um kvöld og
Lúks liafði bjargað lilla barninu, sem ný-
lega var farið að geta skriðið, frá því að
detta niður fyrir klöppina, þá brosti hirð-
irinn um leið að liann gaf Lúks fullan
poka af hnetum. Þessi api vill ekki
láta drepa sig og hann vill heldur ekki
að aðrir deyi, sagði hann.
(Endir).