Unga Ísland - 01.09.1908, Blaðsíða 6

70
UNGA ÍSLAND.
Sigur Grants hershöfðingja
í æsku.
Þroski mannsins er markaður þegar
í æsku lians. Latur, hirðulaus og
úrræðalaus drengur verður aldrei að
atkvæðamanni, nema fyrir kraftaverk.
Mörg eru dæmi þess, hvernig komið
hefur í Ijós í æslcu mikilla manna,
livað bjó í þeim. Hjer skal sagt frá
dæmi einu úr æsku Grants hershöfð-
ingja, er sýndi eitt af aðal-einkenn-
um Iians.
»Að draga upp liæl með tönnun-
unum« (»Mumble-lhe-peg«) var upp-
áhalds-leikur skólasystkina Grants.
Sjálfur var hann ekki leikinn í list-
inni, og ávalt þegar hann átti að
draga upp liælinn, þá var hællinn í
laumi barinn lengra niður. I eitt
skifti hafði hann rekist svo djúpt
niður, að hinir drengirnir töldu það
ólmgsandi að Lys (það var Grant
kallaður, þegar hann var drengur, af
nafni hans Ulijsses) myndi ná hon-
um upp. En þótl illa þætti horfa, vildi
hann ekki ganga frá að óreyndu. í
steikjandi sólar-hitanum, með börnin
öll, stúlkur og drengi, i þjettum hring
utan um sig, fór hann á knjen og
með ennið niðri i moldinni tók hann
að fást við að ná hælnum upp með
tönnunum. En liællinn hrærðist
ekki.
Drengurinn þjettvaxni með þyril-
kollinn og rjóða andlitið, sem nú var
ekkert nema mold, gleymdi algarlega
leik-systkinum sínum og sá nú að
eins einn einasta hlut í heiminum
— óþjála liælinn. Skóla-klukkunni
var hringt; en hann heyrði ekki til
hennar. Hann hamaðist svo við hæl-
inn. En rjett á eftir snörpustu at-
rennu lians lætur hællinn undan og
drengurinn rambar á fætur með hann
á milli tannanna.
Skóla-kennarinn stóð í dyrunum
á skólahúsinu með svipuna í hend-
inni. Hann var eina manneskjan,
sem sást. Og nú var krökkunum
dillað; því að lijer var sýnilega ný
skemtun á ferðum, sem drengirnir
höfðu ekki vonast eftir. En þá rak
heldur en ekki i roga-stans, þegar
þeir sáu gamla skóla-kennarann
stranga labba á móti Lys, er hann
sá framan í hann, en skilja svipuna
eftir inni í skólanum. Einn úr
drengja-hópnum skaútst að gluggan-
um og sagði hinum frjettirnar.
Karlinn helti vatni á andlitið á
Grant og ljet hann þvo sér í framan.
Ljeði honum svo stóra rauða vasa-
klútinn sinn lil að þurka sjer á. En
sjálf sáu börnin það, að kennarinn
klappaði drengnum, þegar hann kom
með hann inn í skólann.
Drengurinn, sem gafst ekki upp, en
sigraðist á hælnum, varð maðurinu,
er nokkru seinna gagntók heila þjóð
með orðunum: »Á þessari leið skal
jeg sigra, þótt það taki alt sumarið«.
Lausl. þýtt úr Our Friend (Framtíöin).
Eiigillinn.
(Niðurl.). -----
»Jú, — þarna sje jeg mann, sem
rekur fjárlióp á undan sjer, á móti
veðrinu. — Og þarna langt í burtu
sjest fjárliús’. Þangað ætlar fjármað-
urinn að ná. En það er langur gang-
ur og erfiður, og liann verður að
neyta allrar orku. En hann vill fyrir
engan mun gefast upp og þess vegna
nær hann markinu, því að nú er líka að
rofa til, og bráðum verður honum
ljettara um gönguna«.
»Líttu enn i pípuna«, mælti engill-
inn. — »Hvað sjerðu nú?«
»Jeg sje stóran fuglahóp. — I5að
eru lóur. Þær eru að búa sig undir