Unga Ísland - 01.09.1910, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND.
67
yður meðan jeg er brolt! Því jeg
kem aftur, er jeg hefi bjargað lífi
unnusta míns«.
En allir borðgestirnir grjetu, erhún
sagði þeim um sorgina, sem yfir henni
vofði, og svöruðu henni: »Engan
veginn munum við ela eða drekka,
meðan sorg svo mikil vofir yfir. Far
þú, og er þú kemur aftur, skulum
við taka til matar.
Þegar brúðurin gekk yfir kastala-
garðinn, var hávaði mikil úti við
steikarahúsið. Því smásveinn einn
liafði flýtt sjer til matgerðarmeistar-
ans og lirópaði upp, að máltíðinni
ælti að fresla margar klukkustundir.
Og matgerðarmeistarinn hafði hiygg-
ur orðið, er hann liugsaði um steik-
ar sínar og rjetti sem nú myndi
skemmast. Einu lísipundi smjörs
varp hann á eldinn og eggja-körfu
henti hann í steingólfið, síðan hratt
hann smásveininum um koll yfir
þröskuldinn og stóð yfir lionum með
stóran vönd, liafinn til höggs.
En er brúðurin kom úl í kastala-
garðinn, bað hún hann að láta smá-
sveininn lausan, og komst hann við
af bæn hennar og Ijet höggið eigi
falla. Og liann ljet höggið eigi falla.
Og hann hrópaði: Lofaður sje guð,
sem hefir gjört þig svo yndislega. Jeg
skal ekki liryggja þig frekar. Eftir þetta
geymdi hann matinn margar klukku-
stundir, án þess að mæla nokkurt
stygðaryrði til nokkurs.
Brúðurin gekk síðan ein gegn um
milda skóginn, því hún vildi koma
til unnusta síns fótgangandi og án
föruneytis, eins og komið er til kap-
ellu guðs móður, þegar einhver er í
miklum Aiauðum staddur.
En í skóginum bjó sakamaður einn,
sem var ræningi. Hann sá brúðina
fara veginn, þar sem hann lá í lyng-
inu. Hringa hafði hún á fingrum,
gullkórónu á höfði, þykt silfurbelti
um mitti og perluband um liáls. Þá
mælti ræningi þessi við sjálfan sig:
Hjer er einungis kvenvæfla ein á ferð,
dýrgripum liennar vil jeg ná. Þá hefi
jeg nóga auðlegð, jeg fæ svo farið lil
annars lands, yfirgef þetta vesala skóg-
armanns líf og lifað eins og álitinn
og heiðvirður maður«.
En er brúðurin kom nær, og liann
sá auglit hennar, fjellust honum hend-
ur. Því mikinn yndisþokka liafði
guð geíið henni. Hann hugsaði:
Henni má jeg eigi vinna mrin. Hún
er brúður og jeg má ekki láta þessa
fögru jungfrú ganga í brúðkaupsgarð
úr ræningja liöndum. Og liann ótt-
aðist guð, er svo liafði gjört konuna
úr garði, og Ijet liana vera. (Framh,).
m
Suðurskautsförin sænska.
Svo sem áður er sagt, náðu þeir
fjelagar landtökustaðnum 13. janúar.
Þeir hvíldu sig nú vel og hrestust
brátt, er þeir fengu nægan mat. En
nú var það þeim óráðin gáta hve
lengi þeir þyrftu að bíða hjer. Því
ekkert hugboð liefðu þeir um að stór-
hríðin sem gróf fyrir þeim vistarforð-
ann, hafði einnig sjeð fyrir Antartie.
Þeir fóru að skoða la'ndið umliverfis.
Jökulbreiðan lá skamt fyrir ofan þá,
en þangað upp lá jökulröstin í mörg-
um hjöllum og hólum. Þelta íslausa
land var um þetta leiti alskipað mör-
gæsum, ungum og gömlum. Víkina,
sem þeir tjölduðu við kölluðu þeir
Vonarvík.
Dagarnir liðu nú og þeir biðu.
Einn sá um matreiðslu meðan hinir
ráfuðu úli. Andersen fann töluvert
af steinrunnum jurtaleifum og safnaði
þeim heim að tjaldi þeirra.
Hvern morgun sem bjart var, gengu