Unga Ísland - 01.10.1910, Blaðsíða 7

UNGA ÍSLAND.
79
mið, þá náði hann þ\i. Hann var
heiðarlegur út í æsar, og er hann
hafði djúpa tilfinningu fyrir þessu, þá
niðraði hann öllum frændum, vinum
og fjelögum. Heiðvirði lians var
stofnfje hans og liann tók okurrentu
af þeim höfuðstól. Höfuðstóll þessi
gaf honum rjett til þess að vera harð-
ur og ómiskunsamur. Sökum hans
gerði hann eigi annað en það sem
skjdda lians var.
Hann gerði aldrei öðrum golt, þvi
að þær velgjörðir sem menn eru
skyldir til, eru eigi velgjörðir. Það
sem hann mat mest í heiminum var
liinn óaðfinnanlegi »sjálfur hannc og
liann stórreiddist ef aðrir sj'ndu hon-
um eigi sömu lotning samt sem áð-
ur áleit hann sig eigi sjergóðan, langt
í frá. Enginn barðist á móti og fyr-
irleit sjergæði meir en liann, því að
annara sjergæði var lionum þröskuld-
ur. Þar sem liann engan galla þekti
á sjálfum sjer, fyrirgaf hann eigi heid-
ur neinn galla lijá öðrum. Hann
skildi als eigi aðra menn, þvi hann
þekti að eins einn mann: að framan
og að aftan, að ofan og að neðan, frá
öllum hliðum og endum var að eins
umkrýndur af einum manni, sjálfum
sjer. Hann hafði ekki hugmynd um
livað það var að fyrirgefa, liann liafði
aldrei ástæðu til að fyrirgefa sjálfum
sjer, því skyldi liann þá getað fyrir-
gefið öðrum. Hann var hletta og líta-
laus. Hann liorfði fast í augun bæði
á guði og samvisku sinni og mælli
með ákveðinni röddu: Jeg er lieiðar-
legur fyrirmyndar maður. Hann mun
endurtaka þessi orð þegar dauðinn
beygir sig yfir höfðalag hans, ekki
einu sinni þá mun nokkur efi
bærast í hjarta lians, þessu hjarta
úr steini. En þegar jeg sje hann fæ
jeg tilfinningu af því að kræklaðar,
sjálfgóðar, auðfengnar dygðir sjeu
nærri eins ómannlegar og viðbjóðslegri
heldur en vanskapaðir berir lestir.
Heimslánið
*
eftir Björnsljerne Björnson.
Að hreltjast af liáum, en lijsast af þeim smáu,
er heimslánið annað, sem hið nýja vœnta má?
Að verða af sínum svikinn, af' sinum, einmitt
þeim,
á sannleikurinn annars að vænta hjer í heim?
Það hvessir með blænum, er byigju sher á rein,
en breytist í stormvind, svo hriktir í grein,
og ioks rýkur sjórinn, með rokviðri af stað,
svo raddiy allar deyja, nema það — nema
það.
í norðurarmi fylkingar fána vorn má sjá,
og frelsi trú og þjóðlíf er skrifað þar á;
sá Guð, sem oss gaf iandið og iífsins kostaval,
liann lifir í því verki, sem fóikið gjöra skai.
Vjer mörgu, vjer smáu, vjer vinnum þetta verk,
og vilji’ ei hinir skilja, þá fram með týgin sterk!
Það byrjaði sem blærinn, er bylgju slær á rein,
og brýst nú iram sem stormur, svo liriktir í
grein.
Og rokviðrið nálgast, fyr en nokkur veit af
er nákalt og rjúkandi kveður við haf:
Sú þjóð, sem veit sitt hlutverk, er lielgast afl
um heirn,
eins hátt sem lágt má falla fyrir kraftinum þeim:
0
Bókafregn.
Dagrenning. Fimm alpjjðuerindi eftir
Jón Jónsson, sagnfrœðing. (Útg.: Sigurður
Kristjánsson. — 151 bls. Verð kr. 1,35).—
Erindin eru helguð Ungmennafjelögum
íslands og bera einkunnarorðin:
Staríið er margt, en eitt er bræðrabandið,
Boðorðið, hvar sem þjer í fylking standið,
Hvernig sem striðið þá og þá er blandið,
Pað cr: að elska, byggja’ og treysta* á landið.
Þau eru um Eggert Ólafsson, Skúla fógeta,
Magnús Stephensen, Baldvin Einarsson,
Ejölnismenn og Jón Sigurðsson og starf
þeirra fyrir ættjörðina. Lipur frásögn og
greinagóð og hin besta hugvekja. Ættu
allir hana að lesa og stíga síðan á stokk
og strengja heit.