Unga Ísland - 01.10.1910, Blaðsíða 7

Unga Ísland - 01.10.1910, Blaðsíða 7
UNGA ÍSLAND. 79 mið, þá náði hann þ\i. Hann var heiðarlegur út í æsar, og er hann hafði djúpa tilfinningu fyrir þessu, þá niðraði hann öllum frændum, vinum og fjelögum. Heiðvirði lians var stofnfje hans og liann tók okurrentu af þeim höfuðstól. Höfuðstóll þessi gaf honum rjett til þess að vera harð- ur og ómiskunsamur. Sökum hans gerði hann eigi annað en það sem skjdda lians var. Hann gerði aldrei öðrum golt, þvi að þær velgjörðir sem menn eru skyldir til, eru eigi velgjörðir. Það sem hann mat mest í heiminum var liinn óaðfinnanlegi »sjálfur hannc og liann stórreiddist ef aðrir sj'ndu hon- um eigi sömu lotning samt sem áð- ur áleit hann sig eigi sjergóðan, langt í frá. Enginn barðist á móti og fyr- irleit sjergæði meir en liann, því að annara sjergæði var lionum þröskuld- ur. Þar sem liann engan galla þekti á sjálfum sjer, fyrirgaf hann eigi heid- ur neinn galla lijá öðrum. Hann skildi als eigi aðra menn, þvi hann þekti að eins einn mann: að framan og að aftan, að ofan og að neðan, frá öllum hliðum og endum var að eins umkrýndur af einum manni, sjálfum sjer. Hann hafði ekki hugmynd um livað það var að fyrirgefa, liann liafði aldrei ástæðu til að fyrirgefa sjálfum sjer, því skyldi liann þá getað fyrir- gefið öðrum. Hann var hletta og líta- laus. Hann liorfði fast í augun bæði á guði og samvisku sinni og mælli með ákveðinni röddu: Jeg er lieiðar- legur fyrirmyndar maður. Hann mun endurtaka þessi orð þegar dauðinn beygir sig yfir höfðalag hans, ekki einu sinni þá mun nokkur efi bærast í hjarta lians, þessu hjarta úr steini. En þegar jeg sje hann fæ jeg tilfinningu af því að kræklaðar, sjálfgóðar, auðfengnar dygðir sjeu nærri eins ómannlegar og viðbjóðslegri heldur en vanskapaðir berir lestir. Heimslánið * eftir Björnsljerne Björnson. Að hreltjast af liáum, en lijsast af þeim smáu, er heimslánið annað, sem hið nýja vœnta má? Að verða af sínum svikinn, af' sinum, einmitt þeim, á sannleikurinn annars að vænta hjer í heim? Það hvessir með blænum, er byigju sher á rein, en breytist í stormvind, svo hriktir í grein, og ioks rýkur sjórinn, með rokviðri af stað, svo raddiy allar deyja, nema það — nema það. í norðurarmi fylkingar fána vorn má sjá, og frelsi trú og þjóðlíf er skrifað þar á; sá Guð, sem oss gaf iandið og iífsins kostaval, liann lifir í því verki, sem fóikið gjöra skai. Vjer mörgu, vjer smáu, vjer vinnum þetta verk, og vilji’ ei hinir skilja, þá fram með týgin sterk! Það byrjaði sem blærinn, er bylgju slær á rein, og brýst nú iram sem stormur, svo liriktir í grein. Og rokviðrið nálgast, fyr en nokkur veit af er nákalt og rjúkandi kveður við haf: Sú þjóð, sem veit sitt hlutverk, er lielgast afl um heirn, eins hátt sem lágt má falla fyrir kraftinum þeim: 0 Bókafregn. Dagrenning. Fimm alpjjðuerindi eftir Jón Jónsson, sagnfrœðing. (Útg.: Sigurður Kristjánsson. — 151 bls. Verð kr. 1,35).— Erindin eru helguð Ungmennafjelögum íslands og bera einkunnarorðin: Staríið er margt, en eitt er bræðrabandið, Boðorðið, hvar sem þjer í fylking standið, Hvernig sem striðið þá og þá er blandið, Pað cr: að elska, byggja’ og treysta* á landið. Þau eru um Eggert Ólafsson, Skúla fógeta, Magnús Stephensen, Baldvin Einarsson, Ejölnismenn og Jón Sigurðsson og starf þeirra fyrir ættjörðina. Lipur frásögn og greinagóð og hin besta hugvekja. Ættu allir hana að lesa og stíga síðan á stokk og strengja heit.

x

Unga Ísland

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Unga Ísland
https://timarit.is/publication/894

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.