Unga Ísland - 01.10.1910, Blaðsíða 2

74
UNGA ÍSLAND.
Höfuðsyndirnar sjö.
Eftir Selrmi Lagerlöf.
(Niðurl.).
í sama skógi bjó einbúi gamall, er
þjáði líkama sinn meinlætingum, vakti
sex sólarhringa í viku og svaf ein-
ungis þann sjöunda. Hann haíði
gjört sjer þá reglu, að fengi hann eigi
frið til svefns sjöunda sólarhringinn,
varð hann að vaka þá sex næstu.
Því hann áleit, að það lilyti að vera
vilji guðs. Nú var sjöundi sólarhring-
urinn nærri liðinn, án þess hann hefði
nolið svefns, því margir, sem liðu af
meinsemdum og sorg, liöfðu leitað til
hans. En er hann liafði vísað þeim
öllum á hug og ællaði að ganga til
svefns, sá hann brúðina koma gang-
andi gegn um þykkan skóginn. Og
liann hugsaði með sjálfum sjer: Hvern-
ig kemst farandkona þessi yfir straum-
liarða elfi, sem bólgnað liefir upp í
nótt og rifið af sjer brúna. Hann
reis þá úr hvílu sinni og fylgdi henni
til elfarinnar og har liana yfir á öxl-
um sjer. En er hann kom aflur í
skúla sinn, var tíminn runninn út og
hann varð enn að vaka sex sólar-
hringa sökum þessarar ókunnu konu.
En hann iðraðist þess ekki, því yfir
lienni hvíldi yndisþokki svo mikill,
að allir, sem hana fengu litið, urðu
fegnir að leggja eittlivað í sölur henn-
ar vegna.
Svo kom brúðurin á bæ unnusta
síns. En þá var elskhugi hennar
genginn inn á sal sinn og hafði lok-
að dyrum, sterkum lásum. Og er
liún harði á dyr, vildi hann eigi
opna. Því liann hafði þegar brugðið
sverði og ætlaði að ráða sjer bana.
Jungfrúin fekk livorki hrópað nje
beðið, því angislin svifti liana röddu.
Höfug tár feldi liún niður á stein-
gólfið, og gegn um eikarhurðina lieyrði
hann andvörp liennar. Og liann fekk
ekki ráðið sjer bana, er liann lieyrði
þetta, lieldur opnaði hurð fyrir henni.
Þá slóð hún frarnmi fyrir lionum,
spenti greipar og sagði lionum, hvern-
ig hún hefði verið beitt valdi. Og er
liann sá, að enn átli liann ást lienn-
ar alla, lofaði hann lienni að ráða
sjer eigi bana. Og um leið kendu
þau allrar gleði og allrar hrygðar,
sem lijörtu fá rúmað.
Hann sagði við hana: »Þú verð-
ur nú að fara, því þú heyrir öðrum
til«. Og liún svaraði: Hvernig gæti
jeg?«
En riddarinn, sem elskaði liana,
reif sig úr örmum liennar og mælti:
»Jeg vil eigi gjöra honum rangt til,
sem leyfði þjer að fara til mín«. Ljet
liann síðan söðla tvo hesta og reið
með henni lieim að föðurgarði henn-
ar. — —
Alt þetta sagði munkurinn freistar-
anum illa og hafði enn engan grun
um, við hvern hann mælti. Og spurði
hann, hver þessara, sem liann liefði
sagt frá, virtist honum hafa lagt
mest í sölur. Því munkurinn var
vitur maður, og vissi fullvel að eng-
inn maður er syndlaus eins og þessi
ókunni maður sagðist vera. Og með
þessari sögu ætlaði hann að komast
eftir, hver af höfuðsyndunum sjö væri
aðalástríða lians. Því af svari hans,
livort það var faðirinn eða hrúðgum-
inn eða borðsgestirnir eða matgerðar-
meistarinn eða ræninginn eða einbú-
inn eða unnustinn, sem mest liafði
lagt í sölur, ætlaði munkurinn að
komast eftir, hvort dramhsemin eða
öfundin eða átfrekjan eða reiðin eða
ágirndin eða letin eða munuðin væri
sú synd, er fengið liafi vald yfir sálu
hans. Því sá frómi maður vissi, að
þá dygð, er liann dáði mest hjá öðr-
um, myndi liann eiga erfiðast með
að tileinka sjer.
En sá vondi var svo liugstola af