Unga Ísland - 01.02.1916, Blaðsíða 5

ÚNGA ísland.
13
^orsteinn kóngsson.
(Niðurlag).
Kongssonur gefur henni mat, en
áður en kvöld kom, festi hann hana
eins upp aftur á hárinu svo ekki
bar neitt á neinu. Eftir þetta vitj-
aði Þorsteinn mærinnar á hverjum
degi, og gat henni nóg að eta, en
festi hana upp aftur á hverju kvöldi,
áður en risarnir komu heim, svo
ekki bar neitt á neinu, og engan
grunaði neitt um þetta. Þegar fimta
árið var liðið, sagðist hann endi-
lega ætla burtu, en risarnir vildu
alt til vinna að hann væri kyr. Seg-
ir hann þá stóra jötninum, að ef
hann vilji alt til vinna að halda
sér eitt árið enn, þá hljóti hann að
gefa sér það í kaup, sem í læsta
herberginu sé, sem hann komi aldrei
inn í, hvað sem það kunni að vera.
Jötuninn ræður honum frá að biðja
um það, sem ekkert sé, og segir,
að honum sé mikið betra að fá
kaup sitt, eins og hann sé vanur.
Ekki er kóngsson á því, heldur
sækir því fastar á, og segir, að það
verði að vera sinn skaði eða ábati,
úr því hann vilji nú ekki annað,
og þangað til eru þeir að karpa um
þetta, að jötuninn heitir honum
kaupinu. Hvernig Þorsteinn fór
með kóngsdóttur þetta árið, þarf
ekki að lýsa. En þegar árið var
liðið, lýkur risinn upp herberginu;
því kongsson var þá ófáanlegur til
að vera lengur. Kemur risinn út
nieð meyna, og undrast, hversu feit
hún er og sælleg; fæst hann þó
ekki um það, og afhendir Þorsteini
hana. Býst nú Þorsteinn til burt-
ferðar, tekur hesta sína, sem hann
hafði altaf haft gætur á, og farang-
ur sinn allan. En með kaupinu
var ílutningur hans orðinn svo mik-
ill, að hann ætlaði ekki að komast
með hann allan. Segir kóngsdóttir,
að hann skuli vera var um sig; þvi
risarnir ætli að drepa hann á leið-
inni. Hefir hann þvi við hendina
sverðið góða, og hertýgi sin. Svo
fór, sem kóngsdóttir sagði. Þegar
þau voru skamt á veg komin, komu
þrír af risunum til þeirra, og óðu
að Þorsteini, en hann varðist drengi-
lega, og svo lauk, að hann feldi þá
alla. Því næst kastar hann mæð-
inni. En innan skamms komu 2
af risunum, og tókst Þorsteini að
að drepa þá báða. Voru þá 2 eftir,
stóri risinn og bróðir hans. Komu
þeir nú óðir og uppvægir, og sóttu
að Þorsteini í ákafa. Gat hann þá
drepið bróður stóra risans. Verður
þá jötuninn hamslaus, kastar vopn-
unum, veður að kóngssyni, og tak-
ast þeir fangbrögðum. Hafði kóngs-
son þá ekkert við, og féll hann, og
varð jötuninn ofan á. Þegar kóngs-
dóttir sá nú, að i óefni var komið
fyrir Þorsteini, þrífur hún sax, sem
einhver risanna hafði haft, og legg-
ur jötuninn í gegn með því. Hjálp-
ar hún Þorsteini síðan til að velta
skrokknum ofan af sér. Eftir alt
þetta treystir bann sér nú ekki til
að halda áfram að sinni. Snúa þau
nú heim aftur í risabæinn og þó
þau kynnu þar ekki við sig, ætluðu
þau þó að biða þar nokkra stund,
til að vita, hvort þar bæri ekki skip
að landi, því bærinn stóð fram við
sjó. En þau langaði til að koma
sem mestu með sér af fjáimunum
risanna. Eftir nokkurn tíma liðinn,
sáu þau skip koma að landi. Hittu
þau menn að máli Sá hét Rauður,
er fyrir skipinu réð og var ráðgjafi
kóngsins föður mærinnar. Hafði
kóngur heitið honum dóttur sinni,
ef hann næði henni og kæmi með
hana heim til sín. Tóku skipverjar
vel við þeim Þorsteini og kóngs-