Unga Ísland - 01.07.1916, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND.
51
á bolanum. — Oft ber það við að
naulið drepur bæði menn og hesta i
viðureigninni. En það sem fellur, er
jafnan dregið i burlu af leiksviðinu,
og þessum Ijóla leik er baldið áfram
þar til nautið hnígur dautt til jarðar.
Sá er vinnur á nautinu er í há-
vegum hafður, og uin leið og bolinn
dettur kveða við fagnaðaróp áhorf-
endanna (3. mynd).
Er leitl til þess að vita, að menn
sem leljast með siðuðuin þjóðum,
skuli hafa ánægju af jafn andslyggi-
legri meðferð á dýrum.
JEskuYÍðburðir.
Eflir Irwing.
(Frh.) ----
Hann litaðist um og valai mig.
Eg varð þrumulostinn. Eg lial'ði
enga hugmynd um hvers vegna
hann gerði þetla. — Að velja mig,
óþektan ungling, sem ekki var einu-
sinni sprottin grön.
Eg varð dálítið utanvið mig, og
þó himinglaður. Eg hefði gelað
l'aðmað bófann að mér. Áður en
hann fór úr réttarsalnum, rétti hann
að mér poka með hundrað dollur-
um. Eg gat naumast trúað augum
mínum, mér fanst mig vera að
dreyma. Ekki þóttu mér það með-
mæli með honum að liann borgaði
svona geysimikið, en það kom mér
ekki við, eg átti að vera verjandi,
en ekki dómari. Eg fór með hon-
um í fangelsið, og fekk nánar upp-
lýsingar um málið. Þvínæst athug-
aði eg kæruna gegn honum vand-
lega. Svo las eg inn i herberginu
mínu alt, sem lögin segja um þetla
efni, og loks bjó eg mig undir að
verja málið. Að þessu var eg fram
undir miðnælti. Loks lagðist eg til
svefns, en mér var ómögulegt að
sofna. Eg hafði aldrei verið jafn
glaðvakandi og nú. Ótal hugsanir
ruddust með aíli fram í huga minn.
Þetta óvænta gullregn, sem hafði
steypst yfir mig. Hvað það yrði gam-
an að segja konunni minni frá
þessu. Ábyrgðin sem hvildi á mér,
þelta var í fyrsta sinn, sem ég átti
að tala opinberlega á rétlarhaldi. Eg
varð að reyna að lála vonir hins
ákærða rælast, hann hafði auðsjá-
anlega treyst mikið á hæfileika
mína.
Alt þelta, og margt ileira kom i
hug minn og rak svefninn á flótla.
Alla nóttina var eg að bylta mér
í rúminu og óttaðist að eg mundi
verða lítt fær að vinna starf mitl
næsta dag. Loks leit sólin inn um
gluggann og sá þar andlit fult af
kvíða og óhug.
Eg fór á fætur mjög óstyrkur og
illa á mig kominn. Eg tók göngu
á undan morgunverði, til þess að
reyna að jafna mig ef hægt væri.
Það var fagurt veður þennan morg-
un. Loftið var hreint og kalt. Eg
baðaði hendur og enni í tærri lind,
en var jafn heitur eftir sem áður.
Eg gekk heim, en hafði ekki lyst á
að borða, drakk kaffibolla, það var
alt og sumt. Rélturinn átti að fara
að byrja, og eg lagði því af stað,
en hjartslátt hafði eg. Eg held að
eg hefði fengið manninum aftur 100
dollarana og hætt við alt saman, et
eg hefði ekki verið að hugsa um
konuna mína, sem sal nú ein heirna
og beið mín. Eg settist nú niður,
og það er eg sannfærður um, að
útlit mitt hefir meira mynt á glæpa-
mann en málfærslumann.
Þegar að þvi kom, að eg skyldi
tala, þá lá mér við að gugna. Þeg-
ar eg stóð upp, var fát á mér og