Unga Ísland - 01.07.1916, Blaðsíða 4

52
UNGA ÍSLAND
2. mynd.
eg slamaði. Eg hélt áfram og mér
fór að ganga belur. Eg fann að all
var á góðum vegi.
Nú tók sækjandinn fram i. Hann
var alkunnur hæfileikamaður. Hann
gerði findna og illkvittnislega at-
hugasemd við eitt atriði í ræðu
minni. Það var eins og rafmagns-
straumur færi um mig. Hugleysið
hvarf og hugsunin varð skír. Eg
svaraði óðara, og svar mitt var hit-
urt, þvi eg íann að það var grimd-
arlegt, að ráðast þannig á byrjanda.
Hann gerði nokkurskonar afsökun,
og þetta var viðurkenning fyrir mig,
þar sem maðurinn var í svo miklu
áliti.
Eg varði nú málið með odd og
egg, og skjólstæðingur minn var
siknaður. Það var upphaf
gæfu minnar. Allir vildu fá
að vita hvaðan þessi nýji
málfærslumaður væri, sem
alt i einu hafði skotið upp
þarna rétt á milli þeirra.
Sögurnar um það, hvernig
eg svaraði máltærslumann-
inum, og hvernig eg lét
drukna manninn út, íóru nú
mann frá manni auknar og
endurbættar. I3að bætti líka
fyrir mér hve unglingslegur
eg var, þvi það kom mönn-
um til að hæla mér meira
en eg átti skilið.
Það fór eins og vant er
að vera, þegar rétturinn er
haldinn úti í sveitaþorpun-
um, að einlæg smá mál voru
þarna til meðferðar, og allir
vildu láta mál sín i hend-
urnar á mér, og mér var
jafnvel trúað fyrir þýðingar-
miklum störtum. Á laug-
ardagskvöld var rétturinn á
enda. Eg borgaði gestgjafan-
um, og athugaði svo eignir
mínar. Eg átti hundrað og fimtíu
dali í silfri, og þrjú hundruð í
seðlum og hest, sem eg seldi síðar
fyrir tvö hundruð.
Aldrei hefir maurapúki horft með
meiri gleði á gull sitt, en eg gerði.
Eg lokaði að mér, raðaði peningun-
uni á borðið, gekk í kringum það,
settist niður og studdi olnbogunum
á það, og hvildi hökuna á höndun-
um, og starði stöðugt á peningana.
Eg hugsaði þóekkiumþá, eg hugs-
aði um konuna mina heima. Ekki
svaf eg um nóttina, en dýrðlegra
drauma naut eg þó um skýjaborgir
og skinandi vonir. í dögun steig' eg
á bak lánshestinum, sem eg hafði
komið á, og teymdi hinn, sem eg
hafði fengið fyrir að ílytja mál.