Unga Ísland - 01.10.1916, Blaðsíða 4

76
UNGA ÍSLAND
»Ó, barnið mitt, barnið mitt«, æpti
Midas, og engdist af hugarangri. »Eg
vildi ekki gefa litla péturssporið í
hökunni á henni fyrir vald til að
breyta öllum jarðarhneltinum í gull«.
bÞú ert vitrari en þú varst, Midas
konungur«, sagði gesturinn, og leit
alvarlega á hann. »Eg sé að hjartað
i þér hefir ekki verið orðið alveg að
tómu gulli. Ef þar hefði ekki verið
neitt mannlegt eftir, þá væri nú kom-
ið í ónýtt efni fyrir þér. — En þú
virðist enn þá geta skilið það, að
algengustu hlutir, sem allir geta veitt
sér, eru meira verðir, en auðurinn,
sem svo margir þrá og berjast fyrir.
Segðu mér nú, hvort það er einlæg
löngun þin, að losna við gullgerðar-
valdið?«
»Eg hata það«, sagði Midas. P'iuga
settist á nef konungi, en féll jafnskjótt
dauð til jarðar; því hún hafði orðið
að gulli. Það fór hrollur um Midas.
»Farðu þá«, sagði gesturinn, »og
veltu þér í læknum, sem rennur um
garðinn þinn. Taktu líka vatn úr
þessum læk og skvettu á hvaða hlut,
sem þú vilt hreyta aftur úr gulli og
í upprunalegt eðli sitt. Ef þú gerir
þetta með einlægum huga, þá má vera,
að þú getir bætt úr bölinu, sem á-
girnd þín hefir valdið«.
Midas laut djúpt, en þegar hann
rétti sig aflur, þá var gesturinn dýrð-
legi horfinn.
í*að gefur að skilja, að Midas beið
ekki boðanna. Hann þreif leirkönnu
(sem auðvitað varð að gulli) og þaut
af stað ofan að læknum. Hann fór
stystu leið, og tróð sér á milli trjánna,
og var undravert að sjá hvernig laufin
gulnuðu, hvar sem hann lagði leið
sína, eins og haustið væri þar en
hvergi annarstaðar. Þegar Midas kom
að læknum, henti hann sér endilöng-
um ofan í vatuið, án þess að taka
af sér skóna, hvað þá meira. (Frh.)
Villi > inlíí.
Eftir R. Kipling.
(B. Á. þýddi lauslega).
Sagan gerist á Indlandi.
------ (Frh.).
»Þykir þér vænt um þessa stúlku?«
sagði Villi. »Já sagði Rauðkollur«.
»Vænna en þér þykir um Fríðu og
Billu og mig, en það er dálitið öðru
vísi«. Sjáðu nú til. »Ég ætla að gift-
ast Aldísi, og þá búum við saman
eins og hann pabbi þinn og hún
mamma þín«. »Jæja þá svona er það«
sagði Villi. »Ef þér þykir svona vænt
um hana, þá segi ég það engum.
En nú verð ég að fara. Rauðkollur
fylgdi geslinum lil dyra og klappaði
á herðarnar á honum um leið og
hann kvaddi hann og var þess full-
viss að leyndarmálið væri vel geymt.
Villi var ekki vanur að gefa Aldísi
meiri gælur en öðrum stúlkum, en
eftir þetta atvik fór hann að taka
meira eftir henni og velta henni fyrir
sér í huganum. Og enn var hann að
velta því fyrir sér, hvernig gat staðið
á því, að Rauðkollur kysli hana.
Hún var ekki nærri því eins fögur
eins og mamma hans. En nú var
hún eign Rauðkolls og þess vegna
sómdi sér nú ekki annað en um-
gangast hana með virðingu, alveg
eins og sverðið hans eða byssuna,
sem hvorttveggja var gljáandi fagurt
og hinir virðulegustu hlutir. — En
þetta, að vita sig bera leyndarmál
þess mans, sem hann mest virti, hafði
þær afleiðingar að hann var óvenju-
lega siðprúður í nærri 3 vikur. En
þá braust hinn gamli Adam út að
nýju og gerði það sem hann kallaði
sléttueld í þurru grasinu í garðinum.
Hvernig gat hann líka vitað það fyr-
ir, að neistarnir úr bálinu bærust í
heystakkinn svo hann auðvitað brann
líka til kaldra kola, en í honum var