Unga Ísland - 01.03.1918, Síða 3

UNGA ÍSLAND
19
barn. Það skaltu taka og drekkja
þvi í fyrsta pollinum, sem verður á
vegi þínum. Þú skilur hvað eg á við?
Ef þú gerir ekki eins og eg mæli
fyrir, læt eg drekkja þér sjálfum, þú
þekkir mig og veist, að eg er vanur
að efna orð mín«.
Hirðmaðurinn varð óttasleginn.
Hann brá við, tók körfu til að bera
í barnið og skundaði til skógar. —
Hann galt fjárhæðina, tók við mun-
aðarleysingjanum og fór að svipast
eftir á eða vatni, þar sem hann gæli
drekt honum. Ekki var neitt stöðu-
vatn á leið hans, en djúpt og straum-
hart fljót og brú yfir. Hirðmaðurinn
gekk út á miðja brúna, íleygði körf-
unni með barninu í fossandi straum-
iðuna, — og hraðaði sér siðan sem
mest hann mátti til konungs, til þess
að skýra lionum frá, að boði hans
væri fullnægt.
»Eg óska þér góðrar ferðar tengda-
sonur!« mælti kóngur, þegar hann
liatði heyrt frásögn hirðmannsins, og
þá fyrst lét liann svo litið, að fara
og líta á litlu dóttur sína. —
En drengurinn litli hafði ekki
druknað eins og kóngur bjóst við.
Straumurinn hafði borið körfuna til
strandar. Par feslist hún í sefinu og
þarna svaf piltur sætl og vært líkt
og ef móðir hans liefði setið hjá
vöggunni og kveðið yfir honum.
Fiskimaður nokkur, er þar var í
nánd að bæta net sin, sá körfuna
bera að landi og lék hugur á að vita,
hvað í henni væri. Hann fór til, leit
ofan í körfuna, tók hana og færði
konu sinni og mælti: »Lítlu nú á
kona, hvað áin hefir fært okkur.
í*ú hefir oft óskað þess, að þú ættir
son. Geturðu nú óskað þér, að eiga
yndislegra barn en þetta, sem blund-
ar í körfunni þeirri aina?«
Konan klappaði saman lófunum af
ánægju.
»Við tökum barnið að okkur og
ölum það upp eins og okkar eigin
eign, eða er það ekki? Svo skýrum
við drenginn Flóðrekk, þvi að áin
hefir fært okkur liann«. — — — —
Tíminn leið og ungbarnið varð
fulltíða maður, og svo fríður og glæsi-
legur, að enginn jafnaðist á við hann
i nálægum héruðum, að fegurð og
styrkleik.
Fá bar svo til dag nokkurn, að
kóngurinn var einn á ferð um ríkið.
t*á var sumar og hitatíð. Hann átti
leið fram hjá kofa fiskimannsins,
stöðvaði þar hest sinn og bað um
að drekka.
Flóðrekkur bar honum könnu með
köldu vatni.
Meðan kóngur var að drekka virli
hann fyrir sér hinn unga mann og
glæsilega og mælti við fiskimanninn
um leið og hann rétti frá sér tóma
könnuna: »þarna hefurðu frítt og
vasklegt ungmenni. Er þelta sonur
þinn?«
»Já, og ekki já«, svaraði fiskimað-
urinn. »Fyrir tuttugu árum fundum
við liann í körfu á fljótinu og tókum
hann að okkur eins og við ættum
hann sjálf«.
Kóngurinn varð náfölur, því að
hann grunaði þegar, að þetta væri
pillurinn, sem hann taldi sig hafa
af dögum ráðið.
Hann lét þó sem minst á þvi bera
og mælti: »Mig vantar sendimann
heim til hallarinnar, en enginn hirð-
manna minna er hér nærstaddur.
Getur ungi maðurinn hlaupið fyrir
mig?«
»I3að gelur hann, yðar hátign«,
svaraði fiskimaðurinn, »hann er jafn
fóthvatur og minnugur eins og hann
er fríður«.
Fá tók kóngur upp vasabókina sína
og skrifaði drotningu sinni: