Unga Ísland - 01.06.1918, Blaðsíða 1

G. blað.
Reykjavík, júní 1918.
14. ár.
^efdýrið.
Þefdýrið (fúlhundurinn) er af marð-
arkyninu. Það er dökt að lit með
livítum röndum. Kroppurinn ergrann-
ur og fæturnir skammir með stórum
og sterkum klóm, trýnið Iangt og
rófan löng og
loðin.
Þefdýrin
eiga heima
víðsvegar i
Ameríku. Þau
halda sig í
skóglendi. A
daginn dvelja
þau í holum
í trjám, en
þegar fer að
kvölda fara
þau á kreik. Þau eru fjörug og skjót
í lireyfingum. Þau lifa aðallega á
ormum, skordýrum, fuglum og spen-
dýrum og lítið eilt á berjum og jurla-
rótum.
Það er einkenni allra marðarteg-
unda, að af þeiin leggur óþef, en.mjög
mismikinn, en af engu dýri leggur
aðra eins ólykt eins og þefdýrinu.
Það hefir stóra kirtla er mynda vökva,
sem óþefinn leggur af. Dýrið nolar
þennan vökva á þann hált, að þegar
það sér óvin nálgast, þá sprautar
það vökvanum á hann. Vöðvar
þrýsta kirtlinum saman af svo miklu
afii að vökvinn spýtist oft marga
metra. Sá sem verður fyrir skoli fúl-
hunds, er útlægur gjör úr mannahí-
býlum. Þar sem hann kemur inn
fyrir húsdyr,
verður ólíft
fyrir óiykt.
Vörur, klæðn-
aður og alt
sem ætilegl cr
eyðilegst af ó-
þefnum, og
þarf ekki
snermgu til
þess. Þessi
vökvi er bitr-
asla vopn fúl-
hundsins, gegn allskonar árásum ó-
vina sinna. Rlóðþyrslir kettir áræða
ekki að koma nærri dýrinu. Þrek-
miklir hundar og áræðnir ganga þó
stundum gegn óþefnum og eru þef-
dýrinu skeinuhættir.
Oþefinn af þessunr dýrum leggur
langar leiðir, og sá er kernur nærri
þeim gelur læpast andað fyrir ólykt,
og líður oft illa lengi á eftir. Ef þessi
vökvi keinur í augun er mikil hælta