Unga Ísland - 01.06.1918, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND
43
»Sú er orsök þess að höggorms-
ókind ein heflr vafið sig um rætur
trésinsr Ef hann er feldur og hlúð að
trénu, þá mun það aftur bera ávöxtu,
sem áður. En eg er lúinn og þarf að
sofa«.
Enn sofnaði sólin. Þá lók móðir
hennar þriðja hárið. En þá lá við að
hinum langþreytta röðli rjmni í skap.
Og hefði einhver annar en móðir
hans vakið hann í þriðja sinn, þá
hefði sá ekki þurft um að binda.
»Hversvegna lofarðu mér ekki að
sofa í friði?« mælti hann reiðulega.
»Þú veist þó víst að eg verð að rísa
árla úr rekkju og hefja daggöngu
mína«.
»Ó, eg veit það alt saman sonur
minn, en eg ræð ekki við þelta drauma-
rugl. En ef þú hlustar nú á mig í
þetta sinn, þá skal eg gæta þess að
sofna ekki aftur og vaka yfir þér
þangað til í fyrra málið svo að eng-
inn geri þér ónæði«.
Þá blíðkaðist Drifandi aftur og
móðir hans hraðaði sér að segja
honum söguna af ferjumanninum,
sem vissi ekki hvernig hann gæti
fengið lausn frá starfi sinu.
»Hann þarf ekki annað en fleygja
árunum i fyrsta manninn, sem vill
fá flutning yfir vatnið. Svo hleypur
ferjumaðurinn leiðar sinnar. En þá
er hinn tilneyddur að verða þar á-
fram í stað hans. En nú veistu lík-
lega það sem þig langar til. Ef lil
vill veistu samt ekki, hversvegna eg
þarf að fara venju fremur snemma
á fætur á morgun. Það er af þvi að
eg þarf að þerra tár ungrar konu. í
höllinni i hinu fjarlæga landi, Iangt
langt i auslri, situr ung konungsdóttir
og syrgir. Hún grætur daga og næt-
ur, af því að faðir hennar hefir sent
elskuhuga hennar, kolamannssoninn,
lil þess að sækja þrjú gullhár af
höfði mínu, Það er einkennilegt að
þið skulið gleyma þvi, að eg er sá
sem veit alt og sé alt«. Síðan lagðist
sólin til svefns í fjórða sinn, en nú
fékk liún að sofa alt til morguns
óáreitt. Þá kvaddi yndislega fagurt
sólbarn móður sína og sveif út um
hallargluggann gegnt þeim sem það
hafði komið inn um kvöldinu áður.
[Framh.]
Yeislunóttin.
Þvottabjörninn labbaði seinlega
heim af næturveiðum. Hann gekk
ekki nema fáein spor milli þess sem
hann settist niður. Hann sat tein-
réttur og skygndist f kring um sig,
alveg eins og björninn frændi hans
er vanur að gera. Hann stóð upp og
gékk fáein spor, þangað til hann
kom að grein, sem vakti eftirtekl
hans. Hann greip um hana með
löppunum, og sneri henni eins hag-
lega og lagvirkasti maður. Hann þef-
aði af greininni með nákvæmri eftir-
tekt, eins og hann væri að leita frétta
úr skógarheiminum með lykt og
þreifingu.
Þegar hann kom að rótum trésins,
sem hann átti heima í, þá var dag-
urinn að senda fyrstu geislana inn í
laufþyknið og gylti það hér og hvar,
þar sem þvi var greiðastur gangur.
Býflugurnar siiðnu voru að vakna og
suðuðu yfir höfði bangsa. Hann nam
staðar og horfði til baka á leiðina
sem hann hafði komið, eins og þessi
gamal kunna suða hefði mint hann
á hunangslyktina sem hann hafði
fundið úr holu greininni, sem hann
fór fram hjá. En það hafði verið of
bjart, til þess að rannsaka hana því
að býflugurnar voru að fara á kreik.