Unga Ísland - 01.06.1918, Blaðsíða 4

44
UNGA ISLAND
En hverhig á þvottabjörn að neila sér
um hunang, þegar hann flnnur lykt-
ina af því.
Hann virtist vera að bollaleggja
hvernig hann ætti að liaga sér i fram-
tíðinni, þar sem hann sat við rætur
trésius og hvíldi framlappirnar á
stofninum. Hann liugsaði og hugs-
aði, það var auðséð á litlu, viturlegu,
tindrandi augunum hans, sem liann
horfði aftur fyrir sig í állina að hun-
angsgreininni; svo þaut hann upp
tréslofninn og lieim til sín.
Morgun-lofsöngur fuglanna var að
færasl í algleyming. I’að brá fyrir
fyrsla rauða ikornanum, þar sem
hann þaut másandi upp í trjátopp-
unum. Daglíf skógarins hafði vaknað
við fyrsta sólargeislann, en nælurlífið
geispaði svefnlega og dró sig i fylgsni
sín til að njóta dagblundsins.
íkorninn nam staðar sem snöggv-
ast, og leit ólundarlega til bangsa,
þar sem hann klifraði upp stofninn;
þegar hann hafði blaðrað framan í
hann og hreytt að honum ónolum,
þá hljóp hann sem leið lá eftir trjá-
krónunni og niður að tjörninni tii að
fá sér að drekka. Bangsi varð ekki
uppnæmur, hann leit fasl á íkorn-
kornann sem snöggvast og hélt svo
leiðar sinnar upp eftir trénu.
Hann nam staðar við holu í trjá-
stofninum. Þár var fjölskylda hans
inni. Bauð hún hann velkominn með
mörgum hvellum skrækjum.
Þegar bangsi var orðinn viss um
að öllu liði vel inni í holuuni, þá
héll liann áfram alla leið upp í tré-
loppinn. Þar stóðu smágreinar eins
og skáskífur í allar áttir út frá stofn-
inurn. Nú var bangsi kominn heim.
Hann gælli að hvort alt væri með
fejdu, lagfærði alt á heimilinu og
lagðist svo í fjaðrarúmið sitt mjúka,
lil þess að njóla dagsvefnsins. Skrokk-
urinn á honum lá í hring utan um
slofninn í miðju bælinu, og greinarn-
ar og laufið huldu hann, svo að
hvergi sást i hann neðan af jörðunni.
Það hefði þurft glögt auga til að
eygja bröndótta feldinn, jafnvel þó
það hefði verið fast hjá honum.
Rauðbrystingar og bláþreslir llugu
aftur og fram um skóginn og gegndu
daglegum störfum. Þó að bangsi lægi
sofandi rétt hjá þeim; þá höfðu þau
enga hugmynd um að lrann væri þar,
þangað til skógarkrákan, lögreglu-
þjónn skógarins, slóst í félag við þá.
Naumast hafði lrún sest niður, fyr
en hún tók eftir bangsa. Ilún rak
upp hvelian skræk, svo að hver ein-
asti fiðraður skógarbúi þaut upp.
Bangsi vaknaði nreð andfælum. Hann
vissi það af reynslunni, að sér mundi
ekki vært, eflir að krákan hafði fund-
ið hann. Fuglarnir fiyklust um hann,
görguðu í sífellu og skipuðu lronutn
að hypja sig. Bangsi brölti seinlega
niður stofninn og inn í holu sína;
þar var lrann hjá liyski sínu, það
sem eftir var dagsins; en fuglarnir
dreifðust og fóru að gegna dagleg-
urn störfum.
Þegar leið á daginn og fór að
rökkva, þá vaknaði nælurlííið í skóg'-
inum aftur, en daglífið hljóðnaði.
Þegar tunglið kom upp, þá lilupu
hvolpar þvoltabjarnarins út úr liolu
sinni, léku sér glímdu og ólátuðust á
greinunum framan við dyrnar. For-
eldrar þeirra fórn niður trjáslofninn,
og svo hlupu þau lillu á eftir.
Þegar komið var niður á jörð, var
vandlega gætt að, hvort nokkur hætta
væri á ferðum, og svo lagði fjölskyld-
an af stað gegnum skóginn. Þau löbb-
uðu i liægðum sínum, þefuðu af öllu
sem fyrir var og þukluðu það með
framlöppunum. Þau fóru mjög gæli-
lega, en miðaði þó vel, því að altaf
var haldið áfram.
Þau héldu vanaleið sína, þar sem