Unga Ísland - 01.03.1919, Blaðsíða 1

ojpi uurÚivt;
J: --1
3. blað.
Reykjavík, mars 1919.
15. ár.
Brunnklukkur og vatnskettir.
Öll sveitabörn þekkja brunnklukk-
urnar. Af þeim gengu margar ljólar
sögur. Þær áltu að slökkva upp í
hvern, sem nálægt þeim kom, og
ekki gætti þess að hafa aftur munn-
inn. Kæmust þær ofan í menn, þá
lögðust þær á lifrina, rifu hana í sig
og drápu menn
þannig.
Ekki stoðaði þótt
þær væru soðnar,
þær þoldu sem
best þrjár graut-
arsuður. Þó var
eitt ráð við þessu.
Gleypti maður
brunnklukku, átti maður að tina upp
í sig og kingja 18 jötunuxum, minna
nægði ekki, væru þeir færri drap
brunnklukkan þá. Nú vita öll íslenzk
börn vonandi, að þetta er tóm hje-
giljá. Brunnklukku þælti víst verra
að komast ofan í okkur, en nokkrum
nianni að fá hana ofan í sig. Þær
gera engum manni mein. Gaman væri
samt að vita eitthvað satt um þessi
kvikindi, fyrst forfeður okkar hafa
trúað slíkum tröllasögum um þau.
Einhverntíma vorsins fæðist ofur-
lítið d5?r niðri í lækjarhyl eða mjTr-
arpolli. Það er ormur með 6 fælur,
stutta og heldur veika. Búkurinn er
langur, oftast dökkur að lit, en stund-
um með Ijósari röndum. Á hvorum
enda eru tveir stuttir broddar eða
burstar. Endarnir þekkjast ekki sund-
ur meðan hann er niðri í vatninu, en
það er hann ekki lengi. Hann syndir
hið fljótasta upp að yíirborðinu og
þá sjest, að hann
hefir einskonar
töng á þeim end-
anum sem á und-
an gengur. Töng
þessa mælti kalla
bitkróka. Þeireru
hvor á sinni hlið,
en ekki annar að
ofan en hinn að neðan líkt og
kjálkar okkar. Á liinum endanum
eru 2 angar með loðnum rönd-
um. Þessum sprotum stingur hann
upp í vatnsflötinn og hangir þar með
höfuðið niður. Venjulegast eru þeir
bognir og hlykkjóttir eins og ? í
laginu, rjett eins og hann sje að spyrja
um, hvað hann eigi að jeta. Þegar
hann hefir hangið svona stundarkorn,
rjettir hann alt í einu úr sjer, stekkur
eins og köttur, grípur eitthvert skor-
dýr með bilkrókunum og heldur því