Unga Ísland - 01.03.1919, Blaðsíða 3

UNGA ISLAND
19
börnin frjettu þetta ekki!« andvarp-
aði hún þegar hún rölti um fjósið.
Börnin skrifuðu henqi stöðugt og
háðu hana að koma til sín, en hún
vildi það ekki. Hún vildi ekki sjá
landið, sem hafði tekið þau frá henni.
Henni \'ar illa við það. sÞað er
sjálfsagt heimska, að mjer skuli ekki
þykja vænt um það land, sem hefir
reynsl þeim vel,« sagði hún. »En jeg
vil ekki sjá það.«
Ilún hugsaði aldrei um annað en
börnin, og þetta, að þau fóru burtu.
Þegar sumarið kom, teymdi hún kúna
á beit út á stóru mýrina. Sjálf sat
hún liðlangan daginn við mýrarrönd-
ina, með hendurnar í kjöltunni, og
þegar hún gekk heim, sagði hún:
»Sjáðu, Reyður, ef hjer hefðu verið
stórir og frjósamir akrar, en ekki
þessi óræktarmýri, þá hefðu þau ekki
þurfl að fara.«
Hún var gröm mýrinni, sem breidd-
ist yfir stórt svæði og var einskis
nýt. Hún sagði að mýrin ætti sök á
því, að börnin fóru frá henni.
Þetta siðasta kveld hafði hún verið
venju fremur óstyrk og þreytuleg.
Hún hafði ekki einu sinni getað mjólk-
að. Hún stóð álút í básnum og talaði
um að tveir bændur höfðu komið til
hennar og viljað kaupa mýrina. Þeir
ætluðu að þurka hana upp og rækta
svo korn á henni. Við þetta varð
hún bæði hrædd og glöð. »Heyrir
þú, Reyður?« sagði hún, »heyrir þú;
þeir sögðu að það gæti vaxið korn á
mýrinni. Nú skrifa jeg börnunum að
þau skuli koma heim. Nú þurfa þau
ekki að vera í ókunnu landi lengur;
nú geta þau fengið nóg að lifa af
hjer heiina«.
Hún hafði gengið inn í stofuna til
þess að framkvæma þetta.
Drengurinn heyrði ekki meira af
þvi, sem gamla kýrin sagði. Hann
opnaði dyrnar og gekk yfir hlaðið,
til hinnar framliðnu, sem hann hafði
nýlega verið svo hræddur við.
Fyrst stóð hann stundarkorn kyr
og leit í kringum sig.
Það var ekki eins fátæklegt í stof-
unni og hann hafði búist við. Hún
var vel búin að ýmsum þeim mun-
um, er menn oftast senda ættingjum
sínum frá Ameríku. í einu horninu
var amerískur ruggustóll, á borðinu
undir glugganum var mislitur ílos-
dúkur. Yfir rúmið var breidd falleg
ábreiða. Á veggjunum hjengu myndir
fjarlægu barnanna og barnabarnanna,
i snolrum, útskornum römmum. Á
dragkistunni stóðu stórir vasar, og
nokkrir stjakar með gildum, snúnum
kertum.
Drengurinn leitaði að eldspítnastokk
og kveikti á kertunum. Hann þurfti
ekki birtunnar, en hann gerði það
i virðingarskyni við hina framliðnu.
Síðan gekk hann til hennar, lokaði
augum hennar, lagði hendur hennar
í kross á brjóstinu og strauk þunna,
gráa hárið frá andlitinu.
Honum datt ekki lengur í hug að
óttast hana. Hann var svo innilega
hrj'ggur yfir því, að hún hafði orðið
að lifa elliárin í einveru og þrá. Nú
ætlaði hann að minsta kosti að vaka
yfir andvana líki hennar þessa
nótt.
Hann leitaði að sálmabókinni, sett-
ist niður og las nokkra sálma í hálf-
um hljóðum. En í miðjum upplestr-
inum þagnaði hann, því að hann
hafði minst foreldra sinna.
Foreldrar geta þá þráð börnin sín
svona! Lífið getur verið sama sem
úli þegar börnin eru farin. Að hugsa
sjer, ef þau heima þráðu hann eins
sárt og þessi gamla kona hafði þráð.
Sú hugsun gladdi hann, en hann
þorði ekki að leggja trúnað á hana.
Hann hafði ekki verið svo, að nokk-
ur gæti þráð hann.