Unga Ísland - 01.08.1919, Blaðsíða 3

UNGA ISLAND
59
Líkaminn verður fagur, beinvaxinn,
liðugur, sterkur og heilbrigður, lund-
in verður ljett og glöð, viðmótið
þýtt, hreyfingarnar eðlilegar og fljótar
og hugsunin skörp og skjótráð, aug-
un skær og yfirliturinn heilsulegur.
Því er ver, að við sjáum of oft
sorgarsjónir: Þunglamalegar húðar-
jálkshreyfingar og hálfbrostin augu
og það meðal ungmennanna sjálfra,
þar sem »sígarelturnar« og annar ó-
þverri hafa strokið burtu alt fjör-
bragð og heilsuroða með bleikum
banafingrum. Þannig má ekki unga
ísland líta út í framtíðinni. Munum,
að það verður eins og við gerum
það.
S. A.
Fiðrildið sem stappaði.
Eftir Rudiard Kipling.
Þegar Salómon konungur heyrði
þetta, fór hann að hlæja og gleymdi
níu hundruð níutíu og níu konunum.
Hann hló svo dátt að skruminu í
fiðrildinu, að kamfórutrjeð hristist.
Hann rjelti út fingurinn og sagði:
»Litli karl! komdu hjerna«. Fiðrildið
varð dauðhrætt, en gat þó með naum-
indum flögrað upp að hönd Salómons.
Þar settist það og blævaði sjer með
vængjunum. Salómon beygði höfuðið
og hvíslaði undurlágt og þýðlega:
»Litli karl, þú veist það mikið vel
sjálfur, að þú gætir ekki svo mikið
sem beygtlaufblað, með því að stappa
niður fætinum. Hvað kom þér til að
segja konunni þinni þessa fjarstæðu.
t*ví vafalaust hefir það verið konan
þín, sem þú varst að tala við.
Fiðrildið leit upp á Salómon, og
augu hins vitra konungs tindruðu
eins og stjörnur á frostnóttu. Það veif-
aði vængjum, lil að herða upp hug-
ann, lagði undir flalt og sagði: »Ó,
konungur! lif þú að eilífu. Hún er
konan mín, en þú veist hvernig kon-
urnar eru. Og einhver ráð verður
maður að finna upp, til þess að hafa
hemil á þeim. Hún var nú búin að
hnakkrifast við mig allan morguninn,
og eg sagði þetta bara til þess að
reyna að þagga niður í henni«.
»Eg vildi að þér lækist að þagga
niður i lienni«, sagði Salómon kon-
ungur. »Farðu nú aftur lil hennar«,
og látum okkur sjá hvað hún segir«.
Fiðrildið flaug nú aftur til konu sinn-
ar. Hún hafði falið sig á bak við
laufblað og skalf þar eins og hrísla.
»Hann heyrði til þin«, sagði hún.
»Salómon konungur sjálfur heyrði
til þín«.
»Auðvitað heyrði hann til mín«,
sagði fiðrildið. »Eg ællaðist til þess«.
»Og hvað sagði hann, livað sagði
hann ?«
Fiðrildið blævaði sjer mjög borgin-
mannlega og sagði:
»Okkar á milli, góða mín. Blessuð
þú segir það engum. Eg get sannar-
lega ekki láð honum, höllin hans
hefir kostað mikið og appelsínurnar
eru rjett að kalla þroskaðar. — Hann
bað mig að stappa ekki, og eg lofaði
honum, að eg skyldi ekki gera það.
»Mikil undur og skelfing«, sagði
konan hans og bærði nú ekki á sér;
en Salómon konungur hló að ósvífn-
inni í fiðrildisanganum, þangað til
tárin runnu niður kinnarnar á hon-
um.
Balkis hin fagra stóð á bak við trjeð
hjá liljunum og rósunum. Hún brosti
með sjálfri sjer að öllu, sem fram