Unga Ísland - 01.08.1919, Blaðsíða 7

UNGA ISLAND
63
í smáparta. Kóngur hjelt, að þaðan
kæmi stráksi ekki heldur, ef hann
yrði lældur þangað.
En stráksi hjelt af stað. Hann tók
með sjer nestispokann, kvistótta og
kræklótta furukylfu, öxi, fleyg, nokk-
ur blys og strákgrey, sem var niður-
setningur þar í kóngsbúinu.
Þegar hann kom að mjóddinni,
vall áin fram, straumhörð sem foss
og með miklum jakaburði. En stráksi
fór út í, gætti vel að hvar hann steig
og komst svo loks yfir.
Þegar hann hafði vermt sig og
rnatast, ætlaði hann að sofna. En ekki
leið á löngu, áður en þar kom hark
og hávaði, eins og alt ætlaði um koll
að keyra. Dyrnar fleygðust upp á
gátt og stráksi sá ekki annað en
gapandi kjaft frá gólfi til lofts.
»Þarna hefirðu tuggu, töglaðu
hana«, sagði stráksi og kaslaði sveita-
drengnum í ginið. «Hver ertu annars?
Þekki jeg þig nokkuð?«
Svo reyndist það, því að þelta
var sá gamli. Tóku þeir nú að
spila, því að Kölski vildi reyna að
vinna af stráksa aftur einhvern hluta
þess, sem hann hafði kúgað af gömlu
mömmu, þegar hann kom til hennar
með skuldakröfu kóngsins. En stráksi
vann nú samt, því að hann hafði
merkt öll góðu spilin með krossi. Og
að síðustu varð kölski að láta stráksa
fá alt það gull og silfur, sem var
þar í höllinni. Frh.
Helen Keller.
(Ameríkanskur rithöf. fædd 1880).
Helena eignaðist marga vini. Ymsir
af þeim, sem hún liafði brjefaskifti
við, voru víðfrægir menn. Eftirfar-
andi lýsingu hefir hún sjálf skrifað
af fyrstu kynningu sinni við Dr.
Holmes’),
»Jeg man vel eftir því, þegar jeg
hitli Dr. Oliver Wendell Holmes í
fyrsta skifti. Hann hafði boðið okkur
ungfrú Sullivan að heimsækja sig eitt
sunnudagskvöld. það var snemma
um vor, stuttu eftir að jeg var búin
að læra að tala. Okkur var slrax
vísað inn í bókasafnið hans. Par sat
hann í stórurn hægindastól við opið
eldstæðið og skíðlogaði þar. Var hann
að hugsa um horfna daga, sagði hann
okkur, og hlusta á árnið »Charles
elfar«1 2), bætti jeg við.
»Já, við það fljót eru margar
minningar bundnar«, sagði hann.
Jeg fann sterka lykt af leðri og
lakki og rjeð jeg af því, að herbergið
væri fult af bókum. Mjer varð ó-
sjálfrátt að rjetta út hendina, og varð
fyrir mjer Ijóðabók Tennysons í feg-
ursta skrautbandi. Ungfrú Sullivan
sagði mjer hvaða bók það var. Jeg
fór að hafa yfir kvæði, sem jeg kunni.
»Gnauða þú sær
á grýttum fjörusöndum«,
en jeg hælti snögglega, því að jeg
fann tár falla á hendina á mjer. Jeg
hafði komið gamla ástkæra skáldinu
lil að tárfella, og varð hverft við.
Hann ljet mig setjast í hæginda-
stólinn og kom svo ineð marga Ijóm-
andi fallega hluti handa mjer, til að
skoða. Eftir beiðni hans hafði jeg
yfir kvæðið »The chambered Nau-
tilus«3). Jeg kunni það utanað, og
var það uppáhaldskvæðið mitt. Jeg
hitti Dr. Holmes oft eftir þetta, og
lærði að elska manninn ekki síður
en skáldið«.
Sluttu eftir þessa heimsókn ritaði
1) Araeríkanskt stórskáld (1809—1894).
2) Eitt af bestu kvæðum skáldsins.
3) Petta kvæði er að skáldsins eigin
dómi hið besta, er liann hafði kveðið.