Unga Ísland - 01.05.1922, Síða 3

tlNGA ÍSLAND
ás
verð þjer þakklát meðan jeg lifl, ef þú
borðar hana hið bráðasta«.
Kötturinn miðaði, tók svo stökk og
hremdi músartetrið litla. »Ástar þakkir!«
sagði konan. »Jafnvel fyrsti vinur okk-
ar) hundurinn, getur ekki veitt mýs,
eins og þú; þú hlýtur að vera stórvitur«.
Konan hafði ekki fyr slept orðinu,
en mjólkurbyttan, sem stóð við
hlóðin, klofnaði niður úr, því að hún
mintist áheitisins á köttinn. Þegar kon-
an stökk niður af hlóðarsteininum, var
kötturinn byrjaður að lepja spenvolga
mjólkina.
»Konaóvinarminsogmóðir!«sagðikött-
urinn. »Það er jeg, — því að nú hefirðu
blessað mig þrisvar. Nú get jeg drukkið
volga mjólk þrisvar á dag um aldir
alda, og þó er jeg enn í sjálfsmensku,
og allir staðir mjer jafngóðir«. Konan
brosti við, setti mjólkurskál fyrir kött-
inn og sagði: »Kisa mín, þú ert eins
skynug og maðurinn. En mundu það,
að maðurinn og hundurinn hafa engu
lofað þjer, og jeg þori engu að lofa um
atgerðir þeirra, þegar þeir koma heim«.
»það skiftir engu«, sagði kötturinn, »ef
jeg má sitja hjer í hellinum við eldinn
og fæ volga mjólk þrisvar á dag, þá
gildir mig einu hvað maðurinn og
hundurinn gera«.
Pegar maðurinn og hundurinn komu
heim um kvöldið, sagði konan þeim
upp alla söguna, en kötturinn sat við
hlóðirnar og brosti. Þá sagði maðurinn:
»Ójá, en aldrei hefi jeg heitið á köttinn
og enginn þeirra manna, sem eftir mig
koma«. Þvínæst tók hann af sjer skóna,
tók fram steinöxi sína, steinhaka og
trjekylfu, raðaði þessum fimm hlutum
á gólfið og sagði við köttinn: »Nú skal
jeg gera mitt áheit. Ef þú lætur nokk-
urn tíma af að veiða mýs, meðan þú
dvelur hjer í hellinum, þá skal jeg kasta
þessum fimm hlutum í þig, og það
munu allir karlmenn gera eftir minn
dag«.
»Sei, sei!« sagði konan. »Kænn er
kötturinn, en þó er maðurinn slungn-
ari«. Költurinn taldi hlutina. Pótti hon-
um þeir all ægilegir á að líta. »Jeg skal
án afláts veiða mýs á meðan jeg á
heima hjá ykkur«, sagði hann, »en samt
er jeg að nokkru leyli í sjálfsmensku
og sama hvar jeg er«. »Ekki þeg-
ar jeg er nálægt«, sagði maðurinn.
»Ef þú hefðir ekki sagt þessi siðustu
orð, þá hefði jeg kastað burtu hlutun-
um fimm. En nú skal jeg jafnan kasta
þeim í þig, hvenær sem jeg sje þig og
svo munu aðrir karlmenn gera eflir
minn dag«.
f*á tók hundurinn til máls: »Hinkrið
ögn við. Engan samning hefir kötturinn
gert við mig eða aðra hunda, sem koma
eftir mig«. Dá ljet hundurinn skína í
skjallhvítar vígtennurnar og hjelt áfram:
»Ef þú ert ekki æfinlega góður við
barnungann, meðan jeg bý hjer í hellin-
um, skal jeg elta þig og bíta þig, og
svo mun öllum hundum fara eftir minn
dag«. »Sei, sei!« sagði konan. »Kænn
er költurinn en skynugri er hundurinn«.
Kötturinn taldi tennurnar í hundinum.
Honum þótti þær ónotalega oddhvassar
og sagði: »Jeg skal vera góður við
barnið, meðan jeg er í hellinum, ef
krakkinn dregur mig ekki á rófunni.
Og þó er jeg enn kötturinn í sjálfs-
menskunni og sama hvar jeg er«. »Ekki
ef jeg er nálægt«, sagði hundurinn.
»Ef þú hefðir sparað þjer þessi orð,
þá myndi jeg hafa lokað munninum
um aldir alda. En nú skal jeg elta þig
yfir garða og girðingar hvenær sem jeg
sje þig«.