Unga Ísland - 01.05.1922, Qupperneq 7

UNGA ÍSLAND
39
frá sér, — fyrir okkur börnunum. Ef
einhver kom úr kaupstað, lagðist hann
hjá farangrinum og gætti hans vandlega.
Væri fólk við útivinnu og færi úr yfir-
fatnaði, var Smali þar kominn, og var
öðrum lítt fært að ná honum í burtu
en eigandanum sjálfum. Þetta vakti
samt frekar óvild bjá mjer til Smala,
þótt stundum gæti jeg ekki varist hlátri
að horfa á þetta einkennilega athæfi
hans. Jeg fann að jeg var ekki maður
til að þreyta kapp við hann; hann gat
alt af boðið mér byrginn. Þessvegna
ásetti jeg mér að leiða hann hjá mér í
lengstu lög. En svo var það eiun bjart-
an sunnudagsmorgun á góunni. Sífeldar
rigningar höfðu verið seinni part vik-
unnar, svo að þorrasnjórinn var nú að
engu orðinn.
í þorrabyrjun hafði komið stór-
hríð, svo fje fenti. Heima hjá mér var
fimm kinda vant, og var það talið víst,
að þær hefðu fent.
Þennan sama sunnudagsmorgun var
jeg úti að leika mjer, í mjög góðu skapi,
því að jeg var i nýrri Ijósblárri blússu,
sem jeg hafði aldrei komið fyr í. Því-
líka gersemi hafði jeg aldrei átl fyrri.
Þá sá jeg hvar kindarfótur lá á túninu
rjelt hjá mér, jeg þekti strax að hann
var af mósokkóttum sauð, sem vantað
hafði. Jeg hugsaði mjer nú að stökkva
heim og sýna piltunum þennan mikil-
væga fund. Þegar jeg er að leggja
af stað kemur Smali í hendingskasti
niður túnið í áltina til mín. Mjer
kom til hugar, að betra væri að flýla
sjer, því að ekki væri að vita, hvað
Smali kynni að taka til bragðs; en eftir
stundarkorn var hann búinn að ná í
mig og skifti það engum togum, að hann
rauk á mig og glepsaði utan um hend-
ina á mér. Jeg hugsaði með mjer að
leitt væri að sleppa fætinum fyrst jeg
einusinni var lagður af stað með hann,
enda væri hann búinn að bíta mig hvort
sem væri.
Urrandi og gjammandi herti Smali
takið eftir því sem lengur leið á. Loks
fór jeg að gráta; jeg sá blóðið streyma
víðsvegar úr hendinni og handleggnum.
Þetta var ógurleg orusta. Jeg bjóst við
að missa handlegginn, ef hjálpin kæmi
ekki á næsta augnabliki, en enginn
virtist heyra til mín.
Að lokum kom Lauga gamla innan
úr bæ. Hún hafði heyrt óhljóðin og fór
heldur en ekki að greikka sporið, þegar
hún sá hólmgönguna. Eftir stutta stund
tókst henni að skilja okkur. Jeg var
allur blóðugur og marinn, og það sem
verst var, nýja blússan var öll rifin.
Eftir þessa viðureign fór vinátta okk-
ar Smala út um þúfur, og ekki greri
um heilt með okkur þaðan í frá. En
samverustundir okkar voru brátt taldar.
Haustið eftir var hann tekinn til fjár-
reksturs suður í Reykjavik. Af sjerstöku
óhappi varð hann viðskila við rekstr-
armennina og fanst ekki hvernig sem
leitað var. Vikur, mánuðir og ár liðu
og ekkert spurðist til Smala.
Nokkrum árum siðar frjettist, að hann
hefði komist inn í Fljótshlíð og hitti
þar fyrir góðan bæ. Húsbændurnir voru
svo líknsamir að aumkast yfir þennan
einstæðing, sem nú var fjarlægur öllum
sínum æskuvinum og vissi ekkert hvert
halda skyldi. En Smali launaði góð-
verkið, hann var þarfur húsbændum
sínum og talinn einhver vitrasti hundur
þar um slóðir.
Nú er Smali dauður fyrir nokkrum
árum. Siðan eg fór að eldast, hefir mér
aftur orðið hlýrra til hans. Nú sé eg
að það var ekki grimd, sem kom hon-