Unga Ísland - 01.08.1933, Blaðsíða 7

UNGA ÍSLAND
115
út a'ð bvuniiliúsinu, scm var i gavðinum. lleleu
t'k að dæla vatni að ganini sínu. l’á tekuv
lav. iislukonan aðva hiindina á henni cv; lielduv
lienni undir vatnspípunni, inni í bununni. Meban
vatnið stveymdi yfiv höndina, vitaði liún í hinn
lófann „vatn“, fyvst lncgt og liægt, síðan hvað-
ava. Nú vav sem gleymd meðvitund vaknaöi af
svefni í sálu Helenav, eins og fævi að eláb aftuv
af enduvkomandi hugsiin, og hvevnig sem það nú
gevðist, þá opnaðist nú fyviv lieiini Ieyndavdómuv
málsins. „Eg vissi nú“, segiv liún, „að viiln tákn-
aði þetta undarlega, svala, sem flaut yfiv hönd-
ina á mév. Þetta lifandi ovð vakti sá! mína, veitti
henni Ijós, von, gleði, leysti liana úv fjötvum.
Vissulega vovu enn eftiv miklav tálmaniv, en eigi
vevvi en svo, að eigi vævi von um að sigvast á
þeim. — Þhgav ég kom út úv bvunnhúsinu, vav
vöknuð hjá mév áköf þvá eftiv að læva meiva. Allt
átti nafn, og nöfnin vöktu nýjav hugsaniv“. —
Það vav sem henni hefði á þennan hátt opnast ný
sjónav-gáfa.
En nú kemuv einkennilegt fyrivbvigði í sélav-
þvoska hennav. „Þegav ég kom inn í húsiö aftuv“,
segiv hún, „minntist ég bvúðunnav, ev ég liafði
hvotið, Eg gekk að eldstæðinu og tíndi upp hvot-
in. Eg veyndi að setja þau saman, en þaö tókst
ekki. Þá fvlltust augu mín távuin, því að nú skild-
ist mév, hvað ég hafði gevt, og fyvsta sinn fann
ég til iðvunav og hvvggðav“.
Þann dag lrorði hún inövg ný ovö, svo sem mi'ið-
ó', systir, faðir, kennari. Og fögnuðuv hennav
vav svo mikill, að hún segiv, að evfitt vevði aö
finna nokkuvt bavn, sem geti vevið hamiiigju-
samava en hún um kvöldið, ev hún lá í vúmi sínu,
eftiv þennan viðbuvðavíka dag, og vifjaði upp
fyviv sév öll þau miklu gleðiefni, ev henni höfðu
■’ovist í skaut. „Og nú hlakkaði ég fyvsta sinn á
■eiinni til movgun.dagsins“, bætiv hún við.
Nú miöaði Helenu óðum áfvaiii með degi hvevj-
nni. Uti og- inni vav ungfvú Sullivan allt af að
fi'íeða hana og kenna henni. Hún settist með hana
möuv í gvas og blómbeð og lét liana þveifa á blóm-
nnum og vitaði jafnóðum í lófa hennav. Með þeim
hætti kynntist liún fljótt juvtavíkinu, og eftiv
l’eí sem þekking hennav á lilutunum óx, fannst
iK'nni æ dývðlegva að lifa og veva til í þessum
heimi. Og kennslukonunni tókst þegav að vekja
Iijá henni feguvðavtilfinning fvviv ýmsu og sam-
hug með allri náttúvunni. „Ilún kenndi mév“,
segiv lnin m. a„ „að finna til þess, aö fughirniv,
blómin og ég vovum hamingjusainiv viniv sömu
tegundav“.
Evliðava vav að koma henni í skilning um
hugmyndiv og hugtök, sem eigi vevðuv þveifað á
með liöndum. „Eg man enn vel eftiv movgninum
þeim“, segiv hún, „ev ég fvvsta sinn bað um út-
skývingu á ovðinu kœrleikur eða elska (love).
Eg þekkti þá ekki mjiig mövg ovð. Ég haföi fund-
ið nokkuvav ávfjóluv í gavðinum og gaf kennava
inínum þæv. Hún vildi kyssa mig fyviv þair, en
þá vav mév ekki um að neinn kyssti mig nenui
móðiv mín. Ungfvú Súllivan lagði þá vavlega
handlegginn utan um mittið á mév og stafa'ði í
lófanu á mév: „Eg elska Helenu“.
„Hvað ev elska?“ spuvði ég.
Hún diró mig að sév og svavaði: „Til hennav
íinnuv maðuv hév“. Hún benti á hjavtað, og nú
vavð ég fyrsta sinn vav við slög þess. Ovð henn-
av vöktu mikil lieilabvot hjá mév. Því að þá skihli
ég ekkevt nema það, ev ég gat þveifað á. Eg fann
ilminn af fjólunum, sem hún hélt á og spuvði nú,
.sumpavt með ovðum og sumpavt með táknum:
„Ev elska yndisleikuv blómanna ?“
„Nei“, sagði kennavi minn.
Enn tók ég að íhuga málið. Sólin skein hlýtt á
niig. „Ev þetta ekki elska ?“ spuvði ég og benti í
þá átt, sem hlýjan kom úv. „Ev þetta ekki elska?“
Mév fannst ekkevt geta vevið yndislegva en sólin,
som öllu kemuv tii að vaxa og spvetta með liita
sínum. En ungfvú Sullivan hvisti liöfuðið, og
mév leiddist svo, að geta ekki skilið hana. Mév
þótti svo undavlegt, að kennavinn minn skyldi
ekki geta sýnt mév elskuna“.
Fvamhald.
Kennarinn: Hvers vegna er skriftin
þín svona hræðileg, Jói?
Jói: Ef eg skrifaði betur, mundi þér
ekki líka stafsetningin.