Unga Ísland - 01.06.1950, Blaðsíða 25

23
Eftir tveggja daga ferðalag, sáu þau bláa tinda Alpanna
blasa við, í austurátt. En það var ekki fyrr en þau komu
til Marseilles, að þau sáu hafið bláa.
Hérna stönzuðu þau, fengu sér að borða og keyptu sér
sólgleraugu, vegna þess að birtan var óþægileg og skar í
augun.
Eftir þetta fóru þau meðfram ströndinni, gegnum
Toulon-borg. Landslagið varð æ yndislegra, af hverri hæð
blasti við ný mynd frá hafi eða höfn, með smá-vegarspotta
milli hárra hæða, pálmatré, árbakkar þaktir ýmsum gróðri
og blómum.
Skemmtilega skrítin sólþurrkuð, lítil þorp og klaustur
á hæðardrögum, með turnþökum og spírum, voru á leið
þeirra.
Ferðalagið var senn á enda, bíllinn var að renna síðasta
spölinn. Richard og Daphne voru þreytt og syfjuð. Sólin
var að setjast, myrkrið að skella á.
Arthur frændi og Sybil biðu úti fyrir dyrum, þegar bíll-
inn loksins kom, til að bjóða litlu þreyttu ferðalangana vel-
komna.
Tvíburarnir ultu fremur en stigu út úr bílnum.
Þarna voru aftur frændi og Sybil, sem þau mundu eftir
aðeins fyrir það, hve sólbrennd hún var. Hún fór með þau
út á svalir og bauð þeim að setjast að borði, sem á var raðað
stórum fötum af grænmeti, ávöxtum og köldum drykkjum.
Allt i einu glaðvöknuðu Daphne og Richard við það, að
allir töluðu í einu.
„Þið hljótið að vera þreytt! Ég þekki þetta ferðalag.“
Það var skrítið að sjá glitta 1 hvítar tennurnar í sól-
brenndu andliti Arthurs frænda, er hann talaði.
„Við verðum að reyna að koma okkur einhvernveginn
fyrir í nótt. — Eins og þið vitið, er ég aðeins fátækur lista-
maður!“ sagði hann hlæjandi og tróð í stóra villirósapípu.