Unga Ísland - 01.06.1950, Blaðsíða 36

34
sagði hann og var í óða önn að ausa sjó úr botni bátsins,
sem ruggaði enn.
„Ég skal veðja, að nú hafa þeir fælt burtu allan fiskinn!"
„Ég held þeir hafi verið að gá að, hvort þú hefðir veitt
nokkuð,“ sagði Daphne. „Fékkstu nokkuð?“
Richard hristi höfuðið.
„Nei, þetta er erfiðara en þú heldur;“ hann tók af sér
gleraugun. „Langar þig til að reyna?“ Það fór hrollur um
Daphne.
„Nei, þakka þér fyrir! Ég vil gæta bátsins — mikið
heldur!“
Richard stakk sér aftur.
Hann ýmist synti eða sökk niður, rannsakaði dýpið eða
lét sig fljóta við yfirborðið. Hann var ákveðinn í að láta
sér heppnast fyrsta daginn, og eftir því sem leið á daginn
óx ákafinn; þó urðu þau að sætta sig við að koma tómhent-
heim.
En daginn eftir var heppnin með Richard, hann fékk
tvo feita, rauða fiska.
Næstu daga hélt Richard áfram að æfa sig í þessari
veiðiaðferð eða horfði á aðra æfa sig, sem ætluðu að keppa
á næstu kjötkveðjuhátíð. Hann æfði sig vandlega að synda
þannig, að engin gára sæist á sjónum og að kafa beint niður
með augun galopin, hvenær sem vart varð við fisk.
Daphne hjálpaði vel til og var ávallt uppörvandi. Það
var hún, sem átti uppástunguna um, að þau færu á kjöt-
kveðjuhátíðina — og Richard samþykkti það.
„Ef við fengjum fyrstu verðlaun“, sagði hann, „þá ættum
við dálítið upp í bátsverðið, ef við gerðum kaup við Henri.
— Hugsaðu þér, að eiga sinn eiginn bát!“
Þau töluðu um þetta við Arthur frænda. „Já, það er
ágætt,“ sagði hann. „En vel á minnzt, hafið þið séð Henri?
Hann er aumi karlinn! Hann hefur ekki sýnt sig einn ein-
asta dag, síðan við vorum á bryggjunni, og þama er mynd-